Virginia Woolf en haar zus Vanessa ze verlaten de wijk Kensington om zich te vestigen in de Boheemse wijk Bloomsbury. Zo groot was zijn invloed dat de buurt zou noemen aan de briljante literaire groep dat om hen heen is geschapen en ook het typische hotel in de omgeving, gewijd aan deze intellectuele elite.
"Plaatsen verklaren mensen", zei David Garnett ooit. Quentin en Clive Bell, Duncan Grant, Lytton Strachey, Maynard Keynes, Roger Fry, Leonard Woolf en Desmond McCarthy brachten een andere kijk op het leven tegen het groeiende conservatisme van de Britse samenleving en een manier om relaties te begrijpen veel opener dan het gecorsette Londen van die tijd. Ze waren of vrienden, of ze waren geliefden.
Clubbar, het Bloomsbury Hotel.
Het Bloomsbury hotel is gebouwd onder de aureool van dit literaire erfgoed en probeert trouw te blijven aan zijn gebouwen. Het gebouw was het werk van de prestigieuze Britse architect Sir Edwin Lutyens in 1928 en werd erkend als zijn beste neo-Georgische werk. Oorspronkelijk ontworpen als een Women's Club (de YWCA), werd de buitenkant gebouwd als een grootschalige kopie van het poppenhuis dat de architect voor Queen Mary had gebouwd.
De recente verbouwing die een paar jaar geleden door de Zweedse studio van Brudnizki is uitgevoerd, valt samen met de herwaardering van de wijk Bloomsbury in de Londense hoofdstad.
De zitkamer.
Verwijzingen naar de Bloomsbury-groep zijn constant: van de naam van het openluchtrestaurant, Dalloway Terrace, naar de kamer met open haard met exclusief Colefax-behang dat de schilderijen van Vanessa Bell oproept via het post-impressionistische werk van Roger Fry of de Bloomsbury Club , de geheime club met livemuziek waarvan de ingang het volgende opschrift luidt: Ze leefden op pleinen (verwijzend naar de geometrische vierkanten van de wijk waar de leden van de club woonden) Y ze hadden lief in driehoeken.”
Michaelis Boyd heeft de leiding gehad over het ontwerpen van de suites, ruimtes vol kleur, fluweel en art deco-accenten. De Bentwood stoelen of de marmeren theetafel geven de ruimte een sfeer van thuis. De vrijstaande badkuip doet denken aan die beschreven door de schrijfster in haar boek London: "Een zeer diepe en smalle badkuip, die het was nodig om te vullen met emmers heet water die de meid handmatig uit de put haalde, en dan opgewarmd, en ging toen via drie trappen omhoog, vanaf de begane grond”.
De zitkamer.
Na de oorlog heerst er een sfeer van euforie in Londen, Mr. Selfridge vond een nieuwe manier van winkelen uit; opgericht om alle koopwaar in de winkel te tonen in plaats van de winkeliers ervoor te laten gaan en begonnen ze de parfums van te verkopen Guerlain Y Houbigant in hun magazijnen.
De stad werd overspoeld met feesten. De Coral Room, het juweel van het hotel met zijn levendige kleuren, roept dit feest op en elk moment lijkt het erop dat de jazzgroep en de flappers die op de hoge krukken leunen de zaal binnenstormen.
De Koraalkamer.
Een marmeren bar Calacatta begrenst de ruimtes en vijf hangende glazen lampen van murano Speciaal gemaakt ze hangen majestueus aan de plafonds. Voor het herinrichtingsproces werden de originele houten panelen gelakt in een riskante koraaltint met een glanzende afwerking, wat een succes was.
De jonge Luke Edward Hall is verantwoordelijk voor het tot leven brengen van de muren met 36 illustraties gebaseerd op de wijk Bloomsbury. Het proeven van een van hun beroemde cocktails is hier een must.
Een paar meter van het hotel, op Fitzroy Square, zijn de legendarische Omega-werkplaatsen, opgericht door Roger Fry, waar de leden van de groep hun creativiteit de vrije loop lieten door meubels uit te vinden, te schilderen of te boetseren.
Bloomsbury Hotel Clubbar.
Het British Museum (Woolfs favoriete plek om 's middags te lezen en die zich achter het hotel bevindt), 46 Gordon Square (waar de Thursday Gathering werd gehouden), Tavinstock Square of Russel Street 44 zijn andere ontmoetingsplaatsen voor de Club. "Elk excuus is een goed excuus om een wandeling door Londen te maken", schreef Woolf. met het excuus om uit te gaan om een potlood te kopen.
Doe het voor het hotel, bij de kantoorboekhandel en verfwinkel L. Cornelissen & Zoon, een van de meest traditionele etablissementen in de hoofdstad of maak een wandeling rond Hatchard's, de oudste boekwinkel in Londen, waar mevrouw Dalloway vroeger boeken kocht (naast de hele Britse koninklijke familie).
Een van de suites in het Bloomsbury Hotel in Londen.
Als we twee straten naar beneden gaan, komen we oog in oog te staan met het bruisende Oxford straat : “Duizenden stemmen zoals deze schreeuwen het uit in Oxford Street. Allemaal gespannen, allemaal echt, allemaal uitgelokt door degenen die zich uitspreken onder druk om de kost te verdienen, een bed te vinden, om te blijven drijven in de hoge, onverschillige en onverzoenlijke branding van de straat.
… zelfs de moralist moet toestaan dat die flitsende, drukke, vulgaire straat ons eraan herinnert dat het leven strijd is, dat alle constructie vergankelijk is en dat alle tentoonstelling ijdelheid is".
Detail van de badkamer van een van de suites.