Ribeira d'Ilhas-strand, in Ericeira
In de aankomsthal van de luchthaven van Lissabon zie ik veel Fransen, Engelsen en Duitsers in de shirts van hun respectievelijke voetbalteams. Het WK staat op het punt van beginnen en de fans maken een tussenstop om verder te gaan naar hun eindbestemming: Brazilië . Wat ik me nooit kon voorstellen is dat de man die ik ga ontmoeten heeft hier, in Portugal, een roem vergelijkbaar met die van de voetballers die door deze volgelingen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan worden gesteund. De deur gaat open en er komt een man naar buiten die een kar met twee surfplanken voortduwt, we begroeten elkaar en meteen komen mensen naar McNamara toe om met hem op de foto te gaan.
Garrett is een man van in de veertig met kort, heel donker haar. Afgezien van zijn Hawaiiaanse afkomst, en misschien zijn pet, lijken op het eerste gezicht weinig dingen op het typische surferbeeld (lang haar gebleekt door uren in de zon in zout water). Net als je uiterlijk , de sport die hij beoefent heeft ook niet veel te maken met het cliché dat hoort bij het meest conventionele surfen . Terwijl de laatste meestal draait om een levensstijl gebaseerd op ontspanning, het goede leven en waardering voor de schoonheid van de natuur, is Garrett McNamara's big wave-surfen een extreme survivalsport. "De kracht van het water kan botten breken of zelfs een arm amputeren", legt Garrett me zonder fanfare uit.
We zitten bij de vuurtoren van Nazaré, de plek waar hij in 2013 heeft gesurft een ongelooflijke golf met een hoogte van 30 meter . Op dit moment is de zee kalm, maar hij legt uit dat in de winter de golven tot hier reiken, de plek waar hij vorig jaar met Nicole trouwde, zijn vrouw. Nazaré is een rustig vissersdorpje . Het was hier dat Vasco da Gama de Maagd bedankte na zijn succesvolle terugkeer uit India, en ook waar Stanley Kubrick maakte in 1948 een serie bijzondere foto's van vissers . Beide feiten zijn zeer interessant, maar geen van beide hielp om Nazaré op de toeristische kaart te zetten. Wat internationale aandacht voor deze plek heeft weten te trekken, is de golf die vlak naast het fort Nazaré breekt. De reden voor dit uitzonderlijke fenomeen is te vinden op de zeebodem: een onderwaterravijn met een lengte van 150 kilometer wijzend als een pijl naar de vuurtoren. De stromingen die in het ravijn samenkomen, bewegen zich naar de kust totdat deze plotseling smaller wordt en de zeebodem als een stap omhoog komt, waardoor de watermassa's op korte afstand van de kust omhoog komen.
Garrett is geboren in Massachusetts en begon met surfen op 11-jarige leeftijd, toen zijn familie naar Hawaï verhuisde. De eerste keer dat hij overwoog om de kost te verdienen met deze sport - waaraan hij vier tot acht uur per dag trainde - was toen hij 17 jaar oud was. "Mijn hele carrière is gebouwd rond Moeder Natuur," vertelt McNamara, terwijl hij altijd het weer in de wereld in de gaten houdt, zoals reis naar plaatsen met stormwaarschuwingen om te profiteren van de golven . Tijdens zijn professionele surfcarrière bracht hij de winters door op Hawaï en de rest van het jaar reisde hij om te concurreren in Japan, Californië, Brazilië, Chili, Peru, Australië en Indonesië. Pas in het jaar 2000 zou het Europese continent een plaatsje vinden op de surfspots-kaart. Belharra, in het zuiden van Frankrijk, was de eerste Europese golf die zijn aandacht trok.
Ruige kliffen langs de Ruta Vicentina.
Vijf jaar later ontving Garrett een e-mail met een foto van de schokkende golf die zich vormde in een klein stadje tussen Lissabon en Porto, vergezeld van een uitnodiging om Nazaré om te kijken of het mogelijk was om te surfen op "het monster dat in de wintermaanden al eeuwenlang huizen en restaurants onder water zet". “Je voelt je heel levendig, je bent letterlijk als een zandkorrel en je hebt geen controle, je hebt geen idee wat er gaat gebeuren, of hoe lang je daar ronddraait. Maar het is erg leuk, ik geniet en accepteer het moment. Het is een heel intense ervaring. Het is alleen jij en de golf, ik vind het geweldig . Zolang ik niet geblesseerd raak, vind ik het geweldig”, benadrukt hij.
Om dit gevoel te begrijpen, moet je onthouden dat als je eenmaal in een golf van deze omvang valt en de ongelooflijke watermassa boven je breekt, je gemakkelijk 60 seconden kunt ronddraaien zonder te weten welke kant omhoog of omlaag is. Dat wil zeggen, die eeuwige minuut voordat je weer kunt ademen... dat wil zeggen, als de golf naast je niet recht boven op je breekt. Dit is de reden waarom surfen op grote golven vereist een uitzonderlijke fysieke voorbereiding. Garrett wordt bijvoorbeeld elke dag om vier uur 's ochtends wakker, begint zijn dag met een yogasessie en brengt dan een uur door in de sportschool. Hij besteedt wat tijd aan de projecten waar hij bij betrokken is en, nogmaals, meer training: met behulp van gewichten, in grotten bij zijn huis, duikt hij om tussen de één en twee minuten door te brengen met het doorkruisen van de zeebodem. Dankzij deze oefeningen McNamara kan tot vier en een halve minuut zijn adem inhouden. . "Ik wil de jeugd niet het verkeerde imago geven, niets wat ik in mijn leven heb bereikt dankzij alcohol", legt Garrett me uit over zijn boycot van een grote golfsurfwedstrijd met een levendig merk als belangrijkste sponsoren. .
Het kleine strand van Coxos is een must voor surfers.
In Mercedes Benz vond hij een beschermheer die hem minder ethische bezwaren bezorgde. Ze begonnen het project te ondersteunen met bestelwagens voor hem en zijn team, maar vorig jaar werd de samenwerking geïntensiveerd: Garrett en de ingenieurs van de Duitse autofabrikant – samen met ontwerpers van de surfplanken van Polen Surfboards – bundelden hun kennis om bouw het perfecte board voor de golfcondities van Nazaré . Hoewel de hoogte hiervan hem fascineert, is Garretts doel altijd hetzelfde als dat van elke surfer: in de tube zitten. Zoals ze zeggen, het is een unieke sensatie, een magisch moment waarop de tijd lijkt te stoppen. Garrett – die besloot een huis in Nazaré te kopen – is heel duidelijk dat hij zich hier de komende winters gaat vestigen. Hij is verliefd op het land, de mensen, het eten en natuurlijk het deel van de kust van Vicentina , vertegenwoordigt een derde van het Portugese oppervlak, maar slechts 5% van de bevolking van het land woont er. Een figuur die het isolement, de rust en de verbondenheid met de natuur suggereert die je kunt vinden.
Onze eerste stop is Herdade da Matinha , een klein landhotel waar je je – vanaf de ontvangst – thuis voelt of in ieder geval bij goede vrienden. Mónica en Alfredo, de eigenaren van dit hoogbouw plattelandstoerisme, geven zoveel toewijding, passie en geluk af dat het een unieke ervaring is om hier te verblijven. Goede golven. Hij legt uit: “In Portugal zijn er duizenden goede plekken om te surfen, zoals Peniche, perfect voor beginners. Als je eenmaal weet hoe je met het bord moet omgaan, kun je langs de kust reizen . En dat zonder Madeira of Azoren te noemen. In het hele land zijn er meer dan duizend uitstekende golven”.
De gebouwen van de Portugese parochie Ericeira behouden hun negentiende-eeuwse uitstraling.
Ik zet Garrett af op het vliegveld, die ook naar Brazilië reist voor het WK en om enkele jonge miljardairs uit Silicon Valley te leren surfen (waaronder de oprichter van 's werelds bekendste sociale netwerk), ik besluit te gaan. : surfen. Mijn volgende bestemming is een van de regio's die door de surfer worden aanbevolen: de Vincentiaanse kust. De Alentejo , de regio waar je de beste jazzmuziek kunt vinden, een fantastische sfeer, een uitstekende keuken, een betoverende omgeving en onvergelijkbare gastheren zijn een eenvoudig recept voor rust en ontspanning. Omdat de afgelopen dagen alles in het teken stond van golven, stranden, boards en wereldrecords, benader ik Portugal vandaag liever vanuit een andere hoek.
Paardrijden op het strand
Ter compensatie ging ik op pad om de natuur op het droge te ontdekken. We beginnen met een wandeling langs de kust vertrekkende van de stad Porto Covo, die deel uitmaakt van de Ruta Vicentina . Het landschap is zo kleurrijk dat het lijkt alsof een kunstenaar er een doos olieverf op heeft laten vallen. Witte wolken kleuren een lucht die zo diepblauw is dat hij op de tweede plaats komt na de kleur van de Atlantische Oceaan. Er zijn ook rotsen op de kliffen van alle schakeringen die de geologie biedt. Uit de aarde, die doet denken aan het rood van de Portugese vlag, ontspruiten planten van alle mogelijke groenen - om de kleuren van de vlag af te maken. In elke heuvel die ik overwin, biedt een ander panorama , beginnend met een droge omgeving bezaaid met klaprozen, rozemarijn en viooltjes verspreid in een zee van zand, door een landschap van weilanden die zo vruchtbaar zijn dat ze doen denken aan Schotland of Ierland, tot we aankomen bij enkele rode zandduinen die de afgelegen interieur uit Australië. Tijdens sommige etappes van de wandeling krijg je landschappen te zien alsof ze van een andere planeet komen.
De geschiedenis van Portugal , zelfs die van de Noord-Amerikaan voor wie ik naar dit land kwam, is verbonden met de zee , dus deze wandeling kan niet minder zijn: stuk voor stuk grenzend aan de steile kust tot een hoogte van ongeveer 120 meter. Vanaf dit punt worden de wateren van de Atlantische Oceaan als kalm ervaren, maar Rudolf , een Zwitser die al meer dan 30 jaar aan de kust van Vicentina is en ons nu door dit adembenemende stukje natuur leidt, vertelt me dat dit maar een paar dagen per jaar gebeurt. Het begint donker te worden en ik ontdek nog een van de attracties van de Costa Vicentina: hier de sterren schijnen zoals op weinig Europese plaatsen. Vanwege de lage bevolkingsdichtheid in de regio is er zeer weinig lichtvervuiling die deze show, die elke avond de hemel van Alentejo viert, zou kunnen verstoren.
Een verkoper van gedroogde vis
De rest van de dagen wijd ik me aan het ontdekken van de spectaculaire natuur van het gebied. Ik rijd paard door de duinen tussen Porto Covo en Vila Nova de Milfontes , en rond de Forte do Pessegueiro . Ik breng vier uur door met kanoën op de rivier de Mira en geniet van de rustige omgeving. En ik maak verschillende routes door de regio, waarbij ik gebruik maak van strategische stops om te eten vis en zeevruchten . Op de laatste dag van mijn reis, die op het punt staat terug te keren naar Madrid, vind ik eindelijk wat tijd om te oefenen met surfen. Filipa, mijn leraar, legt me uit hoe ik op het board moet komen en helpt me mijn eerste golven te berijden (hoewel de hoogte nog geen tiende is van die waarop Garrett McNamara surft). Na twee vermoeiende uren tegen het water te hebben gevochten, ging ik op het strand liggen. Terwijl mijn hartslag normaliseert en mijn ademhaling kalmeert, kijk ik naar de Atlantische Oceaan, degene die de cultuur, het eten, de gebruiken en de mensen van Portugal altijd enorm heeft beïnvloed, en ik herinner me met afgunst enkele woorden die Garrett dagen geleden tegen me zei: " Ik ben verheugd dat de oceaan mijn kerk, mijn speeltuin en mijn kantoor is ”.
Het natuurpark Zuidwest Alentejo en Costa Vicentina.
* Dit artikel is gepubliceerd in het tijdschrift Condé Nast Traveler voor oktober nummer 77. Dit nummer is beschikbaar in de digitale versie voor iPad in de iTunes AppStore en in de digitale versie voor pc, Mac, smartphone en iPad in de virtuele kiosk van Zinio (op Smartphone-apparaten: Android, PC/Mac, Win8, WebOS, Rim, iPad) . U kunt ons ook vinden op Google Play Kiosk.
*** Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in...**
- 20 redenen om alles achter te laten en naar Portugal te gaan
- Verboden om langs te komen: de Portugese Alentejo
- Sintra: bizar en essentieel Portugal
- Van Aveiro naar Peniche: een roadtrip door het centrum van Portugal
- Goedemorgen, Serra da Estrela!
Ribeira d'Ilhas-strand