David Muñoz en de varkens met vleugels
Het heeft veel geregend. En toch is het onbegrijpelijk. Laatste bezoek: zaterdag 23 november 2012. Het is niet hetzelfde restaurant. Er zijn geen aanwijzingen, dat was geen begin en ook geen einde, en ik verwacht ook geen einde aan dit restaurant dat elk seizoen verandert in een nieuwe uitdaging, als een kamikaze op een board in een grotere golf, een onmogelijke golf . Ik bekijk de aantekeningen van toen. Ik bekijk de aantekeningen van vandaag. Niets te zien, het is een ander restaurant. Het is niet genoeg om over evolutie te praten (revolutie, eerder) en het is dat David iets anders is.
David Muñoz leeft in verandering. Dat ongemakkelijke hoekje dat voor iedereen koud en ondankbaar is. De koude eenzaamheid van het nieuwe. “Het leven begint wanneer je je comfortzone verlaat”, zeggen ze: het comfort van het bekende, de pluizige warmte van routine en dingen die werken. Verandering is koud, verknipt, eenzaam (echte schepping is dat altijd) ver, ver weg van de gebruikelijke toespraken, van de voorhoede van de neus; van de fotocall, de medailles en het "hoe lekker is het" van de dienstdoende journalist.
In de schepping is er altijd moed, risico en onbegrip . Zo moet het zijn. Het andere (wat zovelen doen...) is een houding aannemen en de cliënt vertellen wat ze willen horen. Maar de weg naar Oz (dat is The Godfather, de cellosuites van Bach of de Vougeot van Denis Mortet) wordt niet bereikt via het pad van wat we willen horen. Het komt door de ander. Voor de verdomde Vanwege de varkens met vleugels die de tafels van DiverXO sieren.
"Varkens met vleugels, David?" vraag ik. "Varkens met vleugels, Jezus", antwoordt hij. "Het varken vertegenwoordigt voor mij de puurste fantasie . Ik was een heel fantasierijk kind (ik was geobsedeerd door de Hobbit sinds ik 12 jaar oud was) en mijn vader vertelde me altijd dat "je denkt dat er zelfs varkens met vleugels vliegen", zegt hij.
Niets is, alles stroomt. De kleine zin is tweeduizend vijfhonderd jaar oud en de haren op de botten van Heraclitus moeten als stekels zijn als je ziet welke neuzen we zijn geworden. Maar niet alles. Er zijn nog steeds gezond verstand (ze hebben geen andere naam) die geloven in vliegende varkens, canvas-borden en bestek dat borstels zijn . Die geloven in verandering, in zichzelf (wat anders te geloven?) en in absolute perfectie als doel. “Je kunt altijd verder gaan”, zegt deze kok die vergeet achterom te kijken en amper vier uur per dag slaapt zonder een greintje aarzeling. En hij maakt het af met een licht dingetje: "I want to eat the world".
Ik spreek lang met dit verstandige kind. Ik weet dat hij hier, aan mijn tafel, de koffie opeet.
We praten over de gerechten, de sterren en de toekomst. Spreek snel, zelfverzekerd en zonder angst. Ik weet dat het hier is, maar ook ergens ver weg. Wie weet wonen daar varkens met vleugels.
Doe de groeten, David.