Haven van St Ives
“Dit is geen Engelse pub. Dit is een pub in Cornwall." snauwde hij me met een halve glimlach achter de bar **toen ik hem vroeg wat het betekent om in het laatste café van Engeland te werken**.
“Cornwall is anders” , hij voegde toe. Ik nam het antwoord als een zekerheid in me op, versuft als het kwam, duizelig als een bokser, uit het licht en de natuurlijke schoonheid die hij zojuist had gezien in Land's End, de Britse Finistere, twee kilometer van de pub.
De standaarddrager van singulariteit Cornish - of Kernow, zoals hij de moeite nam om aan te geven ter ere van de weinigen die nog Cornish spreken, de lokale oude Keltische taal - Het was Sam, een ober die, bij gebrek aan meer klanten, met ons aan het kletsen was.
Land's End Cliffs
De First and Last Inn, gelegen in Sennen, de meest westelijke stad van Groot-Brittannië, was er al sinds 1620 , de jonge man die voor mij werd geïllustreerd, zijnde, sinds het begin van de 19e eeuw, de hoofdkantoor van raqueros, wiens lantaarns op de kliffen schepen aantrokken om hun schipbreuk te veroorzaken en alles wat nuttig was mee te nemen als buit.
“Samen met cognac- of tabakssmokkelaars, ze groeven tunnels om te ontsnappen toen de autoriteiten hen vervolgden. In feite stap je op de mond van een gebouwd door Ann George, de leider van een bende raqueros”, legde hij uit.
Ik kon het niet helpen, maar stel me de menselijke vacht voor die een paar eeuwen geleden zijn keel in deze pub moet hebben gehydrateerd voordat hij de storm in ging om zijn apocriefe koplampen te plaatsen, zijn vuurvliegjes van de dood.
Het moet niet heel anders zijn geweest dan degene die elkaar blijkbaar ontmoette in Het beroemdste café van Cornwall, aan Bodmin Moor, de verlaten wildernis die ik in mijn vroege dagen in Cornwall had doorkruist op zoek naar de legendarische sporen van koning Arthur, de meest illustere zoon van het hertogdom.
Ontdek de architectuur van de vissersdorpen
De schrijver Daphne du Maurier (1907-1989), die hier het grootste deel van zijn leven woonde en schreef, portretteerde dat micro-universum in zijn roman Jamaica Inn, versie in de bioscoop door Alfred Hitchcock in 1937.
"Cornwall is anders". Ik schreef de zin van de herbergier in mijn notitieboekje, niet om het niet te vergeten, maar als een moraal voor mijn reis van een handvol dagen door die landen. Reis die daar eindigde, in het "einde van de wereld" van de plaats. Een strook land tussen het noorden en westen van de Keltische Zee en het zuiden met het Kanaal, waar de magische Keltische uitstraling nog steeds sterk klopt. En waar men op de een of andere manier tegenaan loopt bij elke stap.
Misschien is het de mist of het geweld van de oceaan tegen zijn kusten of zijn neiging om de werkelijkheid met bovennatuurlijke tinten te kleden, maar de waarheid is dat dit zou verklaren waarom het in Cornwall was en niet elders. r waar de merveilles (wonderen) van de kwestie Bretagne ontkiemden: Arthur, Camelot, Merlin...
Daarom kozen we de kasteelruïne van Tintagel als eerste coördinaat van de route, aan de noordkust, waar Arthur werd verwekt.
We kwamen aan bij het eerste licht van de dag, toen er nog geen teken van toeristen was en de straten verlaten waren. Mijn bijna kinderlijke emotie, degene die je dat doet geloven de eenzaamheid van een mythische plek maakt het een beetje van jou, hij kwam in wat leek op een middeleeuws Disneyland. B&B, restaurants, pubs, alles ademde de Arthur-mythe uit : De Avalon, de herberg van koning Arthur...
Kasteelruïnes van Tintagel
**"Waar geschiedenis legende ontmoet" (en marketing, dacht ik) ** lees het bord voordat we de . binnengingen klein schiereiland omgeven door kliffen en steile hellingen waarop het is grootgebracht een kasteel in 1150.
Een scène uit The Idylls of the King, door Lord Tennyson, met Merlijn in het middelpunt, geïllustreerd het motto. We ontdekken waarom. Na een wandeling door de ruïnes, bij eb kunt u een kleine baai naderen waar de Grot van Merlijn zich bevindt , een natuurlijke holte van waaruit de traditie ervoor zorgt dat de goochelaar zijn betoveringen werpt.
Het is niet moeilijk om acteur Nicol Williamson voor te stellen , de meesterlijke Merlijn uit de film Excalibur, die de betovering oproept waarmee koning Uther Pendragon het uiterlijk van Gorlois, hertog van Cornwall, kon aannemen en zo de prachtige Igerna zou bezitten. Vanuit die mix van magie en passie zou Arturo naar ons komen.
Met de zadeltas vol Arthur-sensaties uit het noorden, was het doel voor de volgende dagen om naar het zuiden te reizen, dus het vissersdorp Fowey wordt het perfecte basiskamp.
Uitzicht op het Eden-project
Dat stelde me in staat om een goede reeks lokale merveilles tegen te komen. De eerste, met een meer dan suggestieve naam: ** Eden Project .** Vanaf de A390 leidt een omweg naar een heuvel waar je de enorme en futuristische geodetische koepels kunt zien die zwanger zijn van alle biodiversiteit van de planeet.
Wachten bij de ingang Dan Ryan, bioloog en een van de jonge pijlers waarop dit project is gebaseerd, in 2001 gestart door de visionair Tim Smith . In de jaren tachtig vergaarde Smith een fortuin als songwriter en producer van popmuziek. Maar verre van zich terug te trekken in een leven van ontspanning, begon hij aan dit gigantische project.
Dan plaatst me voor een grote foto: de obscene krater achtergelaten door een kaolienmijn. “Hier, waar iedereen een woestenij zou zien, zag Tim een kans. Geen abstract idee, maar een plek waar planten de wereld kunnen veranderen." En dus, in het begin, een Cornish icoon.
Wat overblijft van de dag besluit ik te investeren in het ontdekken van een labyrint van heerlijke hoekjes tussen de Edwardiaanse huizen en de steile straatjes aan de monding. Mijn rit eindigt om kerk van st fimbarrus , omringd door eeuwenoude graven en een dikke gotische sfeer die naar ik aanneemt de dialoog van de kraaien helpt.
Na een ochtend ronddwalen op het schiereiland Roseland besloot ik: zet koers naar de stad Falmouth, een van de gastronomische coördinaten van het Stein-rijk.
Beroemd om zijn tv-shows, maakte chef-kok Rick Stein de stad Padstow de hoofdstad van zijn koninkrijk en breidde het later uit naar steden als Falmouth.
Gelegen in de monding van de rivier Fal , de ontdekkingsreiziger en piraat Sir Walter Raleig een goed oog had toen aan het einde van de 16e eeuw veranderde zijn natuurlijke haven in het epicentrum van het Engelse Corsicaanse gedurende twee eeuwen.
Wat als we stoppen bij Rick Stein's?
pad omgeven door leuke cafés, pubs en gerenommeerde restaurants en bakkerijen waar het nationale stergerecht schitterde, de beroemde empanadillas (cornish pasteitjes) uit Cornwall. In een ervan plakt een man van in de dertig een bordje op de deur. "Leer nu Cornish", staat er.
Jason is een medische student aan de Universiteit van Exeter en heeft een passie voor lokale geschiedenis en taal. “De school staat in Truro en het is weer een poging om een taal nieuw leven in te blazen die bijna met uitsterven wordt bedreigd”, Uitleggen. Amper 3.000 mensen kennen en gebruiken Cornish op regelmatige basis, ondanks het feit dat, zoals Jason volhoudt, taal was de factor die "van Cornwall een aparte entiteit maakte, anders dan Engeland".
Op advies van Jason, Ik reis de 40 kilometer die me scheiden van Lizar Point , het meest zuidelijke punt van het Verenigd Koninkrijk. Voordat ik de mythische vuurtoren, de machtigste van Engeland, bezoek, volg ik het pad naar het strand van Kynance Cove over open paden door hoog kreupelhout.
Er bestaat nog een van die Cornish-foto's die niet gemakkelijk worden vergeten: het witte zand dat glinstert tussen alle denkbare blauwtinten, de bloedkleur van de rotsen en de paarse heide die de berg besprenkelt.
De scherpe kustlijn bij Lizar Point
Mijn laatste dagen zouden de zuidwestkust als podium hebben, een aan de zee vastgenaaid stuk land vol schatten. En daar was er één van: St Michel's Mount. Liegen voor Marazion, het imposante kasteel , net als zijn Normandische tegenhanger, strekt zich rechtop uit op de enorme rotsmassa.
Het is halverwege de ochtend en voor de pier heeft zich al een rij gevormd om op de boten te stappen die de vloed redden. Terug op vaste grond van Penzance, een van de favoriete coördinaten van de Britse jetset, de B3283 opstijgend naar een van die onverwachte hallucinaties dat Cornwall altijd uit de mouw wordt getrokken.
'Amfitheater in Griekse stijl gebouwd op de kliffen en het beroemde strand van Porthcurno', had hij in een gids gelezen. zeg dat over Het Minack-theater het is alsof je zegt dat het Parthenon een schuur is boven Athene. Omdat elke granieten hardsteen, elke muur of tribune is het resultaat van de passie en het zweet van Rowena Cade, de buitengewone vrouw die het heeft ontworpen en gebouwd Met zijn handen.
Van de 16 augustus 1932 , toen de eerste lichting toeschouwers hier genoten, met uitzicht op de oceaan, de eerste optreden, Shakespeare-storm, dit sublieme theater is het beste eerbetoon aan zijn maker.
Het is niet slecht om afscheid te nemen van Cornwall met St Ives op het netvlies : een demonstratie dat niet alles uitbundig van aard is. Alle wegen hier leiden naar Tate St Ives, een uitbreiding van de Tate Gallery in Londen.
Arwen Fitch, mijn gids voor de gerenoveerde faciliteiten -in oktober 2017, na vier jaar werk, werd de nieuwe galerie heropend-, geeft me toestemming ontdek de Britse meesters van de hedendaagse kunst, maar ook een andere magische ruimte: het Barbara Hepworth Museum. Het atelier en het huis waar de beeldhouwster 26 jaar heeft gewerkt, sleutelfiguur van de abstracte kunst in Europa , is vandaag een stroom van bezoekers die zijn tentoongestelde werken ontcijferen.
St Michel's Mount
Lyn, in de zestig met glanzend wit haar, potloden die het Hepworth-werk voor haar neus heeft. “Hij noemde het Conversation with Magic Stone. Zien ze er niet uit als bronzen menhirs in een Keltisch bos?' vraagt hij me in perfect Spaans.
Keltisch, mythisch, wild ... het is alsof ik de Cornish finister, Lands'End, mijn laatste bezoek aan Cornwall had aangeroepen. Zittend in de Eerste en Laatste Herberg, waar dit verhaal begon, bekeek ik mijn reis. En die klinkende zekerheid: Ik kwam hier op zoek naar de wonderen van Arthuriaanse romans, maar ik keerde naar huis terug in de wetenschap dat dit winderige schiereiland van eenzame heidevelden en ruige kustlijn zoveel meer was.
Een plek in wiens landschappen, zoals de spreuken van Merlijn, betoveringen volgen elkaar op; een land waar buitengewone mensen, visionairs, landden. Een vrij vers in de boezem van Engeland waar een wonderkind wacht bij elke beurt.
_*Dit artikel is gepubliceerd in de nummer 116 van het Condé Nast Traveler Magazine (april). Abonneer je op de gedrukte editie (11 gedrukte nummers en digitale versie voor € 24,75, door te bellen naar 902 53 55 57 of van onze website ) en geniet van gratis toegang tot de digitale versie van Condé Nast Traveler voor iPad. Het aprilnummer van Condé Nast Traveler is beschikbaar op: de digitale versie om ervan te genieten op je favoriete apparaat. _