Vincent Cassel is Paul Gauguin.
Paris verstikte hem, hij had niets meer om daar te schilderen en hij verdiende niet genoeg om een waardig leven te leiden, laat staan om zijn vrouw en vijf kinderen te onderhouden.
Na eerdere reizen naar Panama en Martinique, Paul Gauguin hij zag het duidelijk: al zijn vrienden, kunstenaars van het moment (Bernard, Laval, Van Gogh...) ze moesten naar Polynesië, naar Tahiti, die toen, in 1891, een van de laatste door Frankrijk geannexeerde kolonies was. Ze moesten ontsnappen uit boeken en uit dat vervaagde Parijs, ze moesten leven en de oorsprong van alles onderzoeken, de wilde die ze in zich droegen vinden en bevrijden. Maar slechts één van hen durfde te vertrekken: Paul Gauguin.
Gauguin op zijn persoonlijke zoektocht in centraal Tahiti.
Zo begint de film Gauguin. reis naar Tahiti, door Edouard Deluc (opening 5 oktober), waarin: Vincent Cassell speelt de artiest. In 1891 durft Gauguin, na veel overleg met al zijn collega's, als enige het avontuur aan. Hij verlaat Parijs en gaat naar Polynesië waar, in 18 maanden schilderde hij uiteindelijk 66 meesterwerken die de loop van de schilderkunst veranderden. 66 schilderijen, zijn Tahitiaanse werken "dat" ze beïnvloedden de fauvisten, de kubisten en markeerden de komst van de moderne kunst”, Delu legt uit.
Even verarmd en ook ziek keerde Gauguin in 1893 getransformeerd terug naar Parijs, ervan overtuigd dat hij had ervaren wat hij zocht en om die 66 werken in de galerie Durand-Ruel tentoon te stellen, zodat mensen zouden begrijpen wat hij had geleefd, schreef hij Noa, Noa, herinneringen aan uw reis. Echter, na wat geld ingezameld te hebben, vertrok hij weer en die krant die pas in 1920, 17 jaar na zijn dood, het licht zou zien.
Tahiti, volgens Gauguin of Koké.
Deluc heeft deze herinneringen nu overgenomen en "losjes" aangepast in deze film die de controversiële relatie van de kunstenaar met Tahitiaanse meisjes en vrouwen (onder de 14) verdoezelt en hem verandert in een single romance, met Tehura (actrice Tuheï Adams), de ontmoeting van die "primitieve Eva" waarnaar hij op zoek was en inspireerde hem om al die werken te maken. "Ik breng de dag door met schilderen, ik leef in het tempo dat ik wil", zegt deze bevooroordeelde Gauguin gespeeld door Cassel.
Bij aankomst woonde Gauguin in de hoofdstad Papeete de eerste zes maanden, maar het was nog te beschaafd voor hem.
Van daaruit marcheerde hij naar het midden van het eiland, richting het dorp Mataiera en ging verder naar het wildste deel, het Taravao-plateau, waar hij leeft rond de inboorlingen, de Maori die nog over waren, nu zonder koning. De film vertelt ook over dat politieke moment, over het verdwijnen van de cultuur van het eiland en de invasie van de katholieke missies, het Franse domein.
Tahiti, paradijs.
Gauguin was altijd een reiziger en daarom stikte hij in Parijs. Anderen schilderden de wilde kant van de mens, maar alleen hij verkende het in al zijn gevolgen, waaronder enkele die we niet zouden moeten doormaken.
Tegen de tijd dat Gauguin een jaar oud was, had hij al zes maanden op zee met zijn ouders doorgebracht: zijn vader, een Republikein, stierf op een schip terwijl hij Frankrijk ontvluchtte onder Napoleon III. Zijn moeder, dochter van de socialistische militant en feministe Flora Tristan , vlucht naar Peru, een land dat een diepe indruk achterlaat in zijn onophoudelijke zoektocht naar het primitieve. Daar leeft hij omringd door precolumbiaanse sculpturen en leert hij snijden en beeldhouwen met dolken”, legt de directeur uit.
De kunstenaar en de muze, een bevooroordeelde visie.
En toch was het de schoonheid van Tahiti die hem voor altijd veranderde. De spectaculaire natuur van het eiland werd vastgelegd in de schilderijen van de schilder: de groene heuvels omringd door palmbomen en vallend in de zee en die verlaten stranden. “Ik ga terug naar het bos om rust, extase en kunst te ervaren”, Gauguin schreef. En dat deed hij ook. "Ik kan niet belachelijk zijn, want ik ben twee dingen die nooit belachelijk zijn: een kind en een wilde."
Tahitiaanse vrouwen.