de ontbijtzaal
Het was een decemberavond. Het ging sneeuwen en we hadden een hotel nodig. In Mazan , een stad in Zuid-Frankrijk zonder ziel op straat, er was niemand om naar te vragen.
En daar, in een doodlopende straat, was de plaquette. Ik hou van weinig dingen meer dan een plaquette aan de voorkant van een huis waarop staat: "Hij woonde hier..." . En in Het kasteel van Mazan had geleefd Markies de Sade . "Heeft u vrije kamers?" vroeg ik. En dat hadden ze.
Het was een decemberavond. Het ging sneeuwen en ik had een bad nodig. Ik hou van weinig dingen meer dan een badkuip en er was een vrijstaande, wit, met zijn vier kleine pootjes op de grond. Het was het bad dat verwacht werd in een swinger pup huis van een Franse familie van landeigenaren.
Maar het beste moest nog komen. Het gebeurde in de ochtend, naar beneden gaan (als trappen konden praten) om te gaan ontbijten.
ik was daar de mooiste ontbijtzaal waar men van kan dromen, voor het geval men droomt van ontbijtkamers . Er waren kasten met servies, boeken, herinneringen aan de meest sadistische familie uit de geschiedenis, nachtkastjes, dressoirs, spiegels van verschillende afmetingen.
Het was versierd met verse bloemen en planten, bezaaid met lantaarns en kaarsen, met die zelfbewuste Franse luiheid. De kamer was licht en vrolijk zoals je zou verwachten in een herenhuis uit 1720, een van de vele die eigendom waren van de markies de Sade. Mensen ontbeten min of meer onbewust van deze verspilling van schoonheid. Ik at croissants met boter, op de rand van het Stendhal-syndroom.
Een dag die begint in zo'n ontbijtruimte kan alleen maar erger worden. Ik ben onlangs teruggekeerd naar het Château de Mazan, op een zomermiddag. Ik wilde het delen met dierbaren. De kasten stonden er nog. Het gaf me het gevoel dat ze sadistisch naar me knipoogden met hun ogen.
_ Le Château de Mazan - Place de Napoleon - 84380 MAZAN - Tel.: +33 (0) 490696261 Info: [email protected]_
Croissants eten met het syndroom van Stendhal
Sade woonde hier
Ook: zwembad
en terras