In Mantta gaan natuur en kunst hand in hand
Mänttä bereiken is niet eenvoudig. Vind het niet eens op de kaart, want voor een paar jaar deelt gemeente met naburige Vilppula om meer geografisch en politiek gewicht te krijgen. Nu worden beide steden met elkaar verbonden door hun namen te scheiden met een koppelteken, een rechte lijn die hetzelfde is als Ze zijn verbonden door een weg die zich een weg baant door het bos.
De spoorlijn bereikt Mänttä niet, hoewel hij wel de Siamese stad bereikt. Om deze reden is de handigste optie ** om een van de bussen te nemen die zijn gecharterd door de Serlachius-musea ** die de stad rechtstreeks verbinden met Tampere in een rustige reis van anderhalf uur.
Wat als we je zouden vertellen dat je in de meest gecultiveerde stad van Finland bent?
Als je degene neemt die 's middags vertrekt, om ongeveer 18.55 uur, is het gevolg dat je in deze kleine stad aankomt wanneer de 10.000 inwoners klaar zijn om te slapen. En dus het openbaart zich meer geïsoleerd, stiller en donkerder. De sombere gebouwen doen denken aan het diepe Amerika, terwijl de restaurants deze goddeloze uren niet serveren.
De enige die je open kunt vinden is het Alexander hotel, een etablissement dat een receptie deelt met een modewinkel en een hamburgerrestaurant. Daar legt de eigenaar Daniel uit dat Mänttä blijft grotendeels landelijk, lijdend aan een grote brain drain en dat hij deze weg vecht met een gastronomische vleesboerderij waarvan hij droomt dat hij ooit een eco-resort zal worden.
Voor nu is het resultaat enkele zeer smakelijke hamburgers waarmee hij zijn gasten verleidt, meestal zakenreizigers die zaken komen doen in de Metsa-papierfabriek.
EEN VERSPREID MUSEUM
En plotseling is het dag en komt Mänttä met vreugde uit de lethargie. En waar 's nachts alleen stilte en sinistere schaduwen waren, is er nu vrolijke bomen, lacustriene horizonten en ontspannen routine.
De inwoners zijn nog niet zo gewend aan de komst van toeristen. Hoe dan ook, de stad is voorbereid en het is niet erg moeilijk om het grote monument van de stad te vinden, zijn stenen kerk, en een paar meter verderop, het eerste hoofdkwartier van de Serlachius-collectie. Of, zoals het tegenwoordig heet, het Gustaf Serlachius-museum.
Gustaf Serlachius-museum
Het Witte Huis was in de jaren dertig het hoofdkantoor van het bedrijf G.A. Serlachius, een van de pioniers in de papierindustrie van het land.
Vandaag de dag, staat als een onheilspellend gebouw, trots weerspiegeld in het meer en dat slaagt erin om hetzelfde effect van verbazing te creëren dat het had bij zijn werknemers en de kooplieden die hier kwamen. Niet tevergeefs, werd geïnspireerd door het huis van de Montecarlo Sports Club, een complex waar Gösta Serlachius verliefd op werd tijdens een van zijn vleiende reizen en dat hij koste wat kost wilde namaken.
Van binnen blijft alles hetzelfde, maar dan veranderd. De moderne bar van de cafetaria en de liften die de verdiepingen met elkaar verbonden, worden nog steeds onderhouden. In de fries die de verdiepingen hiervan scheidt prachtig rationalistisch art-decogebouw het verhaal van Gustaf, de pionier van de familie die zijn apotheek in Tampere achterliet om de door de Mänttä-fjorden opgewekte elektriciteit te gaan exploiteren, is vers getekend.
En een belangrijk idee om deze culturele satelliet te begrijpen, ontglipt ook: de industrialisatie van het platteland in de 19e eeuw bracht communicatie en trots met zich mee, de kiem van een nationalistisch gevoel dat veel kunstenaars die door deze miljonair werden gesponsord, in hun schilderijen begonnen te schilderen.
En ineens... kunst!
Van zijn kant, in de kamers, plotseling, kunst verschijnt in de vorm van tijdelijke tentoonstellingen waarin huidige Finse kunstenaars en grote mondiale genieën van de moderniteit worden getoond. Een resulterende combo die wordt aangevuld met een interactieve rondleiding over de geschiedenis van het bedrijf en met een apotheek waarmee de oorsprong van Gustaf Serlachius wordt herdacht.
Maar dit is nog maar het begin van alles, de eerste plaat van een kunststichting die heeft besloten verspreiden hun werken en instellingen over de hele uitbreiding van deze gemeente , een soort museum maken in de stijl van de Italiaanse Albergo Diffuso: elke ervaring in een ander gebouw.
FIETS VOOR ALLES
Bewust van de afstand tussen gebouwen, deze culturele instelling stelt vrolijke fietsen ter beschikking aan al haar bezoekers om van het eerste museum naar het tweede, de Gösta, te gaan. Bovendien doet het dit door te plotten een zeer aantrekkelijk pad dat grenst aan het bos en dat verschijnt in sommige delen aan het kalme meer van Melas.
Maar voordat u dit pad neemt, is het de moeite waard om andere plaatsen in de buurt van het Gustaf-museum en de sleutel tot de ontwikkeling van de stad te bezoeken, zoals het standbeeld dat aan hem is opgedragen aan de oevers van het meer van Koskenlanlampi of de oude Pekilo-fabriek, waar in de zomer de kunstwerken van het essentiële festival van de stad worden geïnstalleerd.
De fiets als een manier van leven
Iets verderop wacht de Mänttä Klubin, een hotel van gemiddelde kwaliteit maar met de bijzonderheid van lokaliseren in het oude casino en de club van de stad, de plek waar deze papiermagnaat zijn vrienden vermaakte en de afstanden markeerde.
HET GÖSTA BOS
Aan het einde van het stenen fietspad verschijnt het juweel in de kroon, het Gösta-paviljoen. Geopend in 2014, dit culturele complex Het is de kers op de verzamelaarsdroom van de tweede grote manager van het papierbedrijf.
Gosta Serlachius Hij promootte niet alleen het bedrijf dat hij van zijn oom had geërfd, maar hij bevredigde ook zijn smaak voor kunst met geld totdat uiteindelijk in het bezit van een groot aantal werken uit alle perioden.
Om ze te laten zien, riep de stichting die hun cultureel erfgoed beheert een internationale wedstrijd uit die uiteindelijk won het consortium van Catalaanse architecten MXSI. Het geheim van het succes was de integratie van het bos en het meer, het bedenken van een fotogeniek volume en creëer een dialoog tussen het oude herenhuis, het meer en hedendaags design.
Namelijk, een complex dat tussen de stammen verschijnt, de weide opfleurt en overeenkomt met het meer zonder het wow-effect op te geven waarmee hij vanaf de eerste minuut Instagram veroverde.
kunst aan het meer
Binnen wordt het oude huis gebruikt om de vaste collectie te tonen met werken van Finse kunstenaars van de afgelopen 150 jaar. De nieuwe paviljoens zijn van hun kant opgevat als ruimtes voor meest ambitieuze tentoonstellingen, zowel voor de grootte als voor de verscheidenheid aan artistieke talen.
Buiten, de oude tuin staat vol met kunstwerken terwijl de kleine meer eiland , verbonden met de grond door een hypnotiserende brug, verbindt de reiziger opnieuw met de natuur in een bad van stilte en zuiverheid moeilijk uit te leggen.
Ook het wild wordt op deze gloednieuwe plek geproefd. In het restaurant van het nieuwe paviljoen, Chef-kok Henry Tikkanen geniet als een kinderoffer op kunstcollectie geïnspireerde menu's , evenals in de verschillende tijdelijke tentoonstellingen.
Zijn passie voor koken leidt hem ook naar: kooklessen aanbieden waar hij erin slaagt te evangeliseren over de verguisde Finse producten. Zijn voorstel is perfect sterrenwaardig zonder pedant te zijn en weet al die agnosten het vertrouwen in de museumkeuken te herstellen.
LANG LEVE HET MEER RESORT!
Dat Mänttä stilaan een bestemming wordt om rekening mee te houden, blijkt uit andere details, zoals het vakantieoord Rapukartano. Daarin overheerst niet de schilderijen van de suomi-romantiek of de verscheurde creativiteit. Hier wat regels is de natuur, de essentie en de boerderij.
Om de essentie ervan te begrijpen, moet je tientallen jaren terug reizen, toen het platteland en de meren van Midden-Finland de fetisjbestemming waren in de warme maanden van stedelingen uit het zuiden, Russische vakantiegangers en reizigers uit het noorden die de boerderijen huurden om er lange weken te blijven.
De verdienste van Rapucartano is om deze geest van verbondenheid met de natuur te behouden zonder luxe op te geven, met een breed scala aan echte sauna's, enkele hutten en suites die puur houtwerk zijn en een aanbod van activiteiten waarbij het meer en het bos alles monopoliseren.
Weet je nog dat Finland half bos, half meer is? Nou, hier is het zo, zij het met een onverwacht museum om naar de culturele Olympus van het land te stijgen.
Lang leve het resort aan het meer