Reizigersoproep: Oliver Laxe
Wat zijn reizigersoproepen? Het lot roept? De roep van het leven? Van de reis? Dit nieuwe gedeelte van video's met in de hoofdrol namen uit de wereld van de cultuur (muziek, film, gastronomie, literatuur...) brengt ons stemmen die veel te zeggen hebben, die ons door heel speciale hoeken leiden, verschillende plaatsen die hun ervaringen belichamen en nodig ons uit om ze te ontdekken.
In het huidige scenario is de fotograaf en filmmaker Jerónimo Álvarez stelt voor om hulde te brengen aan de onbreekbare geest die ons als samenleving verenigd heeft gehouden, ofwel via traditionele oproepen, video-oproepen, audio... De verplichting om afstand te houden heeft ons er niet van weerhouden een verbinding na te streven: tussen onszelf en met het lot. Zo doorloopt Álvarez zijn meest persoonlijke scenario's met verschillende personages, terwijl ze hun verhaal vertellen reflecties en emoties over de ruimte die ze beschrijven.
Frans-Spaanse acteur en regisseur Oliver Laxe (1982) heet ons welkom in het land van zijn oorsprong. Hij is teruggekeerd naar het dorp Vilela, in de gemeente Navia de Suarna in Lugo, het huis van zijn grootouders opknappen en er een zenuwcentrum van maken voor initiatieven op het gebied van landbouw en veeteelt, toerisme, cultuur, milieu... Zijn doel? Vestig de bevolking op het platteland van Os Ancares.
"Het idee is om leven te brengen, te stoppen met reizen. Laat de wereld maar naar Ancares komen", legt hij uit. "Dit is een soort beschermd eiland, je mag hier geen windmolenparken aanleggen of eucalyptusbomen neerzetten. We zien ook niet veel mensen... naar een andere stad gaan is uit je mijmering komen", vertelt ons de auteur van O que arde, een film over de branden in Galicië (en veel meer dan dat) die een waar fenomeen werd en het zette een van de meest gedurfde en interessante regisseurs in de huidige scene in de schijnwerpers.
"Deze bomen van 300 en 400 jaar oud hebben veel gezien en dat wordt overgedragen" op de een of andere manier". Laxe begeleidt ons naar enkele van de meest bijzondere hoeken, zoals een kleine kapel die wordt gerestaureerd, waarschijnlijk gebouwd door een kluizenaar, of een open plek bij de rivier de Ser. 'Het is een plek waar ik steeds vaker kom, het is als een spiegel. In dit gebied is veel biodiversiteit, je vindt er altijd zeer zeldzame endemische planten."
"Een van mijn vroegste herinneringen is bij mijn vader in Teso da Ermida zijn, zich niet bewust van de Keltische stad van goudzoekers die het verborg. Ik heb me altijd erg aangetrokken gevoeld tot die plek. en nu begrijpen we waarom", onthult hij ons.
We ontdekten ook met hem de zwarte honing, "die naar de bergen smaakt", het gedeelde brood... "De kluizenaar woont in mij, dus ik heb stilte nodig, ook vanwege de sociale last van mijn beroep, waardoor ik op zoek ga naar het tegenovergestelde – zegt de regisseur van het voortreffelijke western Mimosas–. Maar het is geen gezonde positie om je terug te trekken of te ontsnappen aan het leven of de wereld waarin je hebt geleefd. De sleutel is om van deze wereld te zijn zonder te zijn."
Laxe opent ook de deuren van het ouderlijk huis, dat momenteel wordt gerestaureerd. "Ik voel dat, in zekere zin zorg ik voor mijn metafysische familie, dus ik probeer het huis met respect binnen te gaan, om gelijk te zijn aan werk en opoffering, om mezelf heilig te maken".
"Er is niets pragmatischer dan het cultiveren van het esthetische, schoonheid", suggereert deze regisseur, Meester in het documenteren van kleine realiteiten die opkomen in universele waarheden.
De lente komt heel krachtig Os Ancares binnen en hij is niet onverschillig voor deze schoonheid: "De kleuren, het lila van de heide, het wit of het geel van het licht, het groen van de eerste eiken... er zijn veel momenten van verbazing, van extase, van bedwelming. Het is grappig, hoe meer ik toegeef aan het bewijs dat ik hier moet zijn, hoe meer geheimen er voor me open gaan. Ik voel dat dit mijn plek is, waar ik ook moet sterven, en als een mens dat ontdekt, voelt hij veel rust."