Bao, het ongelooflijke.
Domee Shi bracht haar jeugd en adolescentie door met het helpen van haar moeder bij het bereiden van de baos en dumplings die later in het weekend en op feestdagen zouden worden gegeten. Domee Shi is geboren in China en opgegroeid in Toronto, wat betekent tussen twee culturen: weg van huis, Canadees; binnen, porselein. Met die jeugdherinneringen, Domee Shi heeft Bao gemaakt, de korte film die voorafgaat aan de nieuwste release van Pixar, Incredibles 2; waarmee hij niet alleen raakt, hongerig maakt en leert, maar bovendien is geworden de eerste vrouw die een korte film regisseerde bij Pixar (zo lang, Lasseter-dagen).
“Als kind voelde ik me altijd overbeschermd door mijn moeder als een knoedel. Mijn Chinese moeder zorgde er altijd voor dat ik niet te ver ging, dat ik veilig was. Ik wilde die hyperbeschermende relatie tussen een zoon en zijn ouders onderzoeken met een Chinese knoedel als metafoor." zegt Shi.
Wie kan een bao weerstaan?
Shi is die knoedel, een badkamer die wakker wordt in zijn bamboemand net voordat zijn moeder hem gaat opeten. Een Chinese moeder die verdrietig is, lijden aan het lege-nest-syndroom en besluit deze vertederende knoedel als een nieuwe zoon te verwelkomen.
Maar deze nieuwe zoon, hoewel hij een knoedel is, groeit ook erg snel. Bereik de adolescentie, die fantastische leeftijd waarop je je ouders niet mag en je niet begrijpt dat alles wat ze doen - zelfs dat Chinese eetfestijn - ze doen het voor je. En de knoedel blijft maar groeien en groeien totdat het tijd is voor hem om het huis uit te gaan, met zijn vriendin.
Liefdevolle knoedels.
Op dat moment vervult ** [SPOILER ALERT]** haar moeder de verborgen wens van elke moeder die nooit haar huis verlaat, maar zichzelf en ** [super SPOILER ALERT]** eet ze de knoedel op. Iets duisters voor Pixar? Nee, als je tot nu toe niets hebt begrepen, de volgende scène met het kind van vlees en bloed verklaart alles: het is geen recreatie van Saturnus die zijn kinderen verslindt, het was een metafoor.
"Mijn moeder omhelsde me altijd heel stevig toen ik ouder was en zei dingen als: 'Ik wou dat ik je terug in mijn buik had gestopt, zodat ik altijd precies wist waar je was'", zegt Domee Shi. Ze voelde die woorden als "vreemd en lief", net als zijn Bao, onweerstaanbaar, omdat... wie kan een bao weerstaan? "Als je iets heel schattigs ziet, zoals een baby, hebben we allemaal wel eens gezegd: "Het is zo schattig, het is om het op te eten", herinnert zich de cheerleader, die die kleine zin tot het einde bracht.
Als Bao ouder wordt...
Niet iedereen begreep de metafoor en de korte creëerde grote controverse bij de première van de film in de VS. Maar afgezien van de draai van de film die meer werd geprezen dan de bijbehorende speelduur, gebruikte Domee Shi het langverwachte vervolg op The Incredibles het verhaal als "Een paard van Troje om mensen kennis te laten maken met wat Baos is, Chinatown en hoe het is en hoe je in een Chinees huis moet wonen."
Het staat dus vol met details. “Zoals de goedkope kalender die we in de supermarkt kopen, de gelukkige kat in het schap, de rijstkoker…", noemt de eerste vrouwelijke regisseur van een korte film bij Pixar (About Time). En naast het praten over de Chinese cultuur, over Chinese immigranten, praat hij over onderwerpen die zo universeel zijn als: moederschap, gezin en hoe eten ons allemaal verenigt (daarom vinden we het zo leuk bij Traveller).