Wat drijft jou om in te pakken?
reizen is niet mijn leven . Precies twee jaar geleden schreef ik mijn eerste artikel voor Traveller, en die voorpagina van de gedrukte editie van Vanity Fair ging ook over reizen (regenachtige middagen in de Serengeti en nachten op het strand in Mombasa) op 15 maart 2011.
Maakt niet uit, maar Sindsdien heb ik niet uitgepakt ; ze is er nog steeds, slapend op het logeerbed, rits open en een onderhemd nog opgevouwen in haar, wachtend op de volgende bestemming. Wekelijks. En opnieuw.
Ik reis zonder rust. En als ik het reizen moe ben – dit is gebruikelijk, koop ik een kaartje naar een verlaten stad (voor mij) die ik niet ken, Bilbao.
Ik ga een kaartje kopen Zodra ik dit artikel verstuur (of misschien een Spotify playlist maak met de autorit in gedachten) zonder heel duidelijk te zijn over waar of hoe of wat of met wie : Misschien zie ik Eneko, een goede vriendin met wie ik nog een keer wil zitten. Rennend voor de rivier. Glimlach naar Pup. Geef je over aan Nerua's naaktheid. Schop de Zeven Straatjes. herinner haar
Een andere bestemming: Rome. Procastine. Midden op deze A4 van zeshonderd woorden schiet deze enorme omslag door mijn hoofd.
Ik heb besloten (ik beslis) dat ik naar Rome zal gaan om de straten en bars, de baden van Caracalla en het Colosseum, Piazza Navona en de trieste zonsopgangen van Jep Garmbardella te verkennen, en hopelijk zal ik onthouden wat ik soms vergeet: "Intelligentie, betekenis, gevoel en hart: dit is belangrijk" , misschien staat daar een artikel.
Misschien niet. Wat zal het nog geven? Ja Diep van binnen is het gewoon een truc.
"Ze vertellen me dat dit geen reizen is, het is weglopen"
Ze vertellen me dat dit geen reizen is, het is wegrennen . Dat (verdomde Unamuno) "je reist niet om je bestemming te zoeken maar om te vluchten van waar je begint" en die angst blijft niet thuis of bij de poort.
Nou, oké, het werkt voor mij; om te ontsnappen aan wat van ons is, blijven we achter met de ander.
De schatkist: de boeken die we hebben gelezen, de onvergetelijke wijnen, de films en de liedjes, de spelden op de kaart en wat we op elke reis hebben geleerd; die persoonlijke, intieme, niet-overdraagbare schat. De echte schat, degene die door geen enkele scanner wordt gedetecteerd, zal vrijelijk alle douane en grenzen overschrijden.
En nu een bekentenis. Reizen was nooit een prioriteit -geen wens, noch wat ik wilde doen "als ik groot was". Ik ging niet naar Erasmus, Ik heb de eindejaarsreis opgegeven omdat ik de voorkeur gaf aan een platenspeler met een versterker en vier platen . Wachtrijen vervelen me, ik haat toerisme en ik word zeeziek op zeilboten. Ik haat vakanties, cruises, volledige pensioenen en uitgaan op Ibiza.
Maar reizen, zie je, ik heb geleerd af te leren (de moeilijkste les), ik heb geleerd mijn mond te houden en te luisteren. Met nieuwe ogen naar dingen kijken; alleen zijn en bewegen: actie doodt wanhoop.
Ik leerde de sterrenbeelden (Perseus, de Grote Beer, Cassiopeia) lezen op het terras van een bar die nu gesloten is, bij de schemering van de liefde en het begin van iets nieuws. Iets beter. Ik leerde ook (een goede vriend leerde me) dat Mexicaanse gezegde: "De vogel komt niet uit het nest waarin hij geboren is, maar uit de lucht waarin hij vliegt".
Dus leg de telefoon neer, sluit het boek, voor een moment. Bekijk een kaart en kies een bestemming . Geef jezelf excuses (geld, tijd, "hun" twijfels, teleurstellingen en vermoeidheid) en koop een kaartje. Pak je koffer, rits hem dicht en pak dat verwaarloosde boek. Reis licht, maar reis. Dronken worden van het leven.
Ontdek -het is niet makkelijk- dat nog niet alles gezegd is, dat er nog eilanden te veroveren zijn. Er is een wereld vol schatkisten; vol geheimen, liturgieën, vrienden, tederheid en genegenheid. Kisten die wachten op de piraat die jij was (omdat jij was) om hun buit op te eisen.
Goede reis, piraat.
waarom reizen we?
- Artikel oorspronkelijk gepubliceerd op 6 maart 2014 en bijgewerkt op 29 oktober 2018