De Franse wilde kust.
"Op een afgelegen eiland in Bretagne, aan het einde van de 18e eeuw, wordt een schilder gedwongen een huwelijksportret te schilderen voor een jongedame." Dat is de samenvatting van Portret van een vrouw in vuur en vlam, door Céline Sciamma (opening 18 oktober). Het geïsoleerde Bretagne-eiland is evenzeer een hoofdrolspeler als zijn twee hoofdrolspelers: de jonge portrettist en de jonge vrouw die wordt geportretteerd.
Marianne komt aan op de stranden van dit eiland, slepend met haar schildermaterialen. Daar, geïsoleerd, vindt hij het kasteel waar Héloïse woont, met haar moeder en haar bediende. Marianne is ingehuurd door de gravin, de moeder, om haar dochter in het geheim te portretteren. Ze moeten het schilderij opsturen naar haar verloofde in Milaan, met wie ze gedwongen wordt te trouwen na de plotselinge dood van haar zus. Héloïse verzet zich tegen het huwelijk door te weigeren geschilderd te worden. Marianne begint haar stiekem te observeren, haar gezicht en lichaam te meten zonder woorden, zonder potloden, in de lucht. Schilder die herinneringen vervolgens 's nachts. Als Héloïse de truc en het portret ontdekt, voelt ze zich niet op het doek, maar accepteert nu Marianne's blik, een medeplichtige en collaboratieve look. Een gepassioneerde en romantische uitstraling.
Héloïse en Marianne: een andere blik.
“Portrait of a Woman on Fire is het portret van een relatie”, Zegt Sciamma, een Franse cultregisseur na haar "trilogie van zelfontdekking": Waterlelies, Tomboy Y meisjesjaren. In deze, zijn vierde film, is toegewijd aan het ontdekken van de ander, de seksuele identiteit van de ander, volwassen liefde, "een egalitaire, horizontale liefde", waar niemand boven is. Er is geen muze of kunstenaar.
Met een penseelstreek doodt hij de stereotypen van patriarchale kunst en herinnert hij kunsthistorici er ook aan: in de achttiende eeuw waren er veel vrouwelijke kunstenaars. Ze kijkt anders naar haar actrices en zij kijken anders naar haar. Het is ook een beetje een autobiografisch verhaal, aangezien Héloïse wordt gespeeld door haar partner, de actrice Adèle Haenel.
Beschermde kliffen in Frans Bretagne.
Zo'n uitgangspunt, zo'n verhaal nodig een visueel verbluffende ruimte. Een bijzonder natuurlijk licht. Tot nu toe had hij, hoewel hij Franse banlieue-verhalen had opgenomen, bijna altijd in studio's gewerkt om Portrait of a Woman on Fire wilde de natuur, de romance tussen deze twee vrouwen vroeg erom, eiste het. En het was hem duidelijk: het geïsoleerde eiland Bretagne moest in Bretagne liggen.
In het bijzonder vond hij zijn perfecte hoek in Saint-Pierre-Quiberon, aan de zogenaamde Wild Coast van Frans Bretagne. "Een gebied dat open is voor het publiek, maar gereserveerd en beschermd is, waar je niet kunt bouwen", legt Sciamma uit, die de prijs voor het beste scenario en de Queer Palme d'Or won op het laatste festival van Cannes. "Het is een prachtige kustlijn." Zeer populair in de zomer, een perfecte bestemming in de herfst.
Port Bara in Saint-Pierre-Quiberon.
Steile kliffen, willekeurige rotsconstructies, een woeste zee, geel zand en herfstlicht. Héloïse en Marianne lopen door deze plekken. Een nostalgisch landschap, geleefd. Een plek om te ervaren en altijd te onthouden, zoals de romantiek die ze beleven en Sciamma rekent op die twee lagen, die van het heden en die van de herinnering.
"We besteden veel tijd aan het nadenken over licht en proberen dit te bereiken", legt Sciamma uit. “Met mijn directeur fotografie, Claire Mathon, hebben we er goed over nagedacht, we wilden geen referenties halen uit schilderijen uit die tijd, hoewel we wisten dat mensen zouden zeggen dat alle foto's als schilderijen zijn. Film en schilderkunst zijn natuurlijk nauw verwant en werken beide met de lijst. Maar we wilden dat het gewoon mooi zou zijn.”
In de herfst is deze kust zo eenzaam.
Het kasteel is ook een echte locatie, hoewel het in dit geval is gevonden in een stad aan de rand van Parijs. "Het is het stadhuis, een echt kasteel, waarin we niets hoefden aan te raken, zelfs niet de kleuren van de muren, dat blauw, het was degene die we hadden gewild en we hebben het zo gelaten", vervolgt de regisseur. "De paradox van het componeren vanuit de werkelijkheid".
Zoals de paradox dat Portrait of a Woman on Fire spreekt over het heden, kijkend naar het verleden. Sciamma moest in de 18e eeuw een verhaal gaan vertellen om een momentopname te maken van de post-Me Too-wereld. "De film is een product van dit alles wat we hebben meegemaakt en ik ben blij dat het eigentijds kan zijn met deze feministische beweging, zodat een nieuwe kunst kan ontstaan", zegt ze. Van de wilde kust van Bretagne tot de wereld.
Wilde en nostalgische kust.