De molenaar Isabel Rivas
Voor zes jaar, Isabel Rivas is een molenaar in Cospeito (Lugo): tot dan toe werkte ze als onthaalmedewerkster in een landelijke accommodatieketen. Hij heeft in Toledo, in de Picos de Europa, in Sanabria of Bayona gewoond, maar meer dan 40 jaar later, Hij keerde terug naar zijn stad om het roer om te gooien, een van die dingen die je nooit verwacht.
Toen haar bedrijf een ERE maakte, ontsloegen ze haar en ging ze een paar dagen naar Cospeito om haar moeder te zien. Ze vertelde hem verdrietig dat ze niet langer in staat zou zijn om haar tarwe te malen om brood te maken omdat… ze sloten de molen: José, de molenaar, was ziek.
Elizabeth's molen
in dat gebied, alle buren gaan die muíño do rego vermalen omdat ze thuis een oven hebben en brood bakken met hun eigen meel. Na een paar dagen ging het lampje voor Isabel aan: ze was niet aan het werk en haar man was al met pensioen. Toen kwam er een van die "wat als" die alles in een seconde veranderde.
Hij sprak met de molenaar, die hem de molen liet zien: “hij had lekkage, hij zat vol gaten, de molen liep op. Ik wilde niet dat hij het sloot, ik wilde het proberen. Hij vertelde me dat als ik het leuk vond, het helemaal van mij was. José grondde toen hoogstens één keer per week, voor een bakker en twintig buren”.
Het was juli 2014. Isabel en José waren samen iets meer dan vier maanden aan het malen, want in november overleed hij. “Ik werd halverwege verlaten en wilde de handdoek in de ring gooien omdat ik de machines nog steeds niet begreep, maar zijn zoon, die landbouwingenieur is, bood me hulp aan. En mensen uit de dorpen begonnen me te vragen het niet te laten staan, dat zelfs als het meel er een beetje dikker uit zou komen, er niets zou gebeuren, dus begonnen we het allemaal samen te gooien".
In februari 2015 begonnen ze met het papierwerk, want Isabel wilde het huren. “Ze zeggen dat ze het platteland en de terugkeer naar het traditionele steunen, maar het is niet waar: ze zetten alle mogelijke obstakels op mijn pad. Ze vroegen me om drie schattingen voor elk ding: smeden, draaiers, timmerlieden... Ze lieten me muskietennetten ophangen, brandblussers, een waterchlorinator die me 500 euro kostte, en zelfs een badkamer. Het is een molen die bovenop een beek staat, dus aan de andere kant wilden ze me niet toelaten omdat ik geen septic tank zou kunnen hebben. Het waren allemaal belemmeringen.”
Isabel, met haar gerestaureerde watermolen uit het einde van de 18e eeuw, heeft voorgesteld haar gemeenschap een dienst te verlenen
Ze gaven haar alleen een subsidie omdat ze een vrouw was, ouder dan 50 jaar en getroffen door een ERE, maar van de 14.000 euro zag ze er maar 8.000. We vragen Isabel hoeveel ze in de molen heeft geïnvesteerd: berekent dat zo'n 50.000 euro.
Ze heeft betaald voor het bospad die naar de molen gaat, ondanks het feit dat de burgemeester hem beloofde dat hij het zou repareren. Ook de as, omdat het scheef was en ze een nieuwe moesten maken van legering. Al geeft hij toe dat hij wel de steun van de buren heeft. “Ik voel me heel gelukkig om te voelen dat ik voor mijn mensen zorg en dankbaar voor de vrienden die naar mijn meel komen. Zo zou het altijd moeten zijn: zorg voor elkaar.” Isabels toespraak beweegt.
Zijn werkdag begint om 09.00 uur. Ze stoppen om 13.30 uur om verder te gaan om 16.00 uur en eindigen rond 20.30 uur. “Als het water gestabiliseerd is, draait de molen soepel. We doen al 3 of 4 maanden 14 uur per dag”.
Hier wordt alles gedaan zoals voorheen, zoals altijd, ten koste van de natuur
In Elizabeth's molen , zoals het nu heet, gaan ten koste van de natuur, want de Anllo-rivier, die de turbine beweegt, bepaalt het werktempo: “Door 10 uur te malen krijgen we zo'n 200 kilo meel per dag, maar als het water opraakt of overloopt, malen we niet. Ik wil geen motor plaatsen, omdat die zijn essentie zou verliezen”.
Hier wordt alles gedaan zoals voorheen, zoals altijd: ze laadt de zakken met een schop met de hand, ze hebben geen elektrische vorkheftruck, ze maakt de mengsels zelf in een kuip en ze hebben geen mixer of een verpakkingsmachine. Het is allemaal handmatig, behalve de naaimachine en de kleine motor die het koren laat rijzen.
Beetje bij beetje heeft El Molino de Isabel prestige verworven, want de kwaliteit van zijn meel met beschermde geografische aanduiding. “Juan Luis Estévez, een van de beste bakkers van Spanje, raadt ons meel aan voor zijn gerechten. en tot Paco Roncero Hij heeft ons om meel gevraagd. Ook Juanma Oribe, Daniel Jordá of Roque Carrillo Ze kopen losse tassen voor me”.
Isabel geeft toe dat ze geen contract met een bakker wil, want hij wil doorgaan met het malen van callobre en caaveiro tarwe (twee lokale variëteiten), rogge en spelt voor zijn buren. "Mijn caaveiro komt van hier, van gecultiveerde gewassen, zonder chemicaliën en met dierlijke mest, niet van irrigatie." Hij praat over zijn ontbijtgranen alsof het zijn kinderen zijn. Ze komen allemaal uit de omgeving behalve spelt, dat uit Segovia komt: 'Ze is de gast van de molen.'
El Molino de Isabel wint aan aanzien vanwege de kwaliteit van zijn meel met Beschermde Geografische Aanduiding
Ook verkoopt zijn meel, in verpakkingen van kilo's, in de coöperatie Campo Capela (Pontedeume), in een biologische winkel in Portonovo, in een supermarkt in Vigo en zelfs in Barcelona, en ook via de online winkel.
“Ik ben laat met dit project begonnen, want ik word bijna 60. Eerst kon ik niet leven, maar ik ben hier niet voor geld. Ik weet dat ik geen miljonair ga worden, maar ik doe wat ik wil." Nu heeft hij een assistente, Patricia, een dertiger die later verder gaat met het project. “In het weekend gaan we samen op zoek naar tarwe. We zijn blij om het product in de watten te leggen en voor onze mensen te zorgen”.
Zulke molens zijn er bijna niet meer, maar gelukkig zijn er nog Isabelle's of Patricia's.