Chuck Palahniuk, autor „Fight Clubu”, podczas podpisywania książek, lata temu w Barcelonie.
Bez wątpienia jest jeden z współczesnych autorów, który najlepiej oddaje klimat swoich czasów. Kiedy w styczniu ubiegłego roku setki zwolenników byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa zaatakowało siedzibę Kongresu w Waszyngtonie, byli tacy, którzy mówili, że nowa powieść Chucka Palahniuka, jednego z najlepiej sprzedających się pisarzy amerykańskich, była prorocza. „Chciałbym powiedzieć, że przewidziałem atak na Kapitol, ale myślę, że byłoby to zbyt wiele do powiedzenia” – mówi z niemal niedostrzegalnym sarkazmem autor „Fight Clubu” podczas prezentacji „Dnia dostosowania” (Random House). Upubliczniona jako najbardziej kontrowersyjna praca autora – czyli Palahniuka, czyli takiego, którego wydawcy nie odważyli się opublikować, jej fabuła pokazuje echa George'a Orwella, Stephena Kinga i Williama Burroughsa.
Pandemia odłożyła również publikację ta fikcja o nowym porządku, który wyłonił się po czystce dziennikarzy, polityków i naukowców, w którym wycina się uszy, aby gromadzić zasługę. Ten dystopijny świat pozostaje podzielony na Negrotopię, ojczyznę Murzynów; Gaysia dla kolektywu LGTBI i Caucasia, kraina białej supremacji. Książka – przeklęta, żartuje Palahniuk, nawiązując do oszustwo, którego doświadczył jego agent literacki Darin Webb, który zdefraudował dochody również z tego tytułu, opublikowanego w 2018 roku w USA – To tak odpychające i niezręczne, jak tylko fani pisarza mogą chcieć. i pokazuje swoje zwykłe pociągnięcia pędzlem czarnego humoru.
Edward Norton w słynnym „Fight Clubie” (1999, Daviv Fincher).
Do Palahniuka został nazwany prowokacyjnym, radykalnym i nihilistycznym, wśród wielu innych przymiotników, ale nikt nie kwestionuje, że Fight Club – przystosowany do kina o tym samym tytule w 1999 roku przez reżysera Davida Finchera – jest symbol kultury popularnej, który stworzył szkołę. W dniu przystosowania aspiruje do bycia jego godną spadkobierczynią: gwałtowna satyra, która odbija się w zdeformowany sposób (lub nie tak bardzo) Społeczeństwo amerykańskie. Dlaczego piszesz takie dzikie rzeczy? „Spełniam fantazje wielu ludzi, w tym moją” - zapewnia Palahniuk. Na pytanie, czy identyfikuje się z przymiotnikiem niejednoznacznym, który często stosuje się do jego pracy, odpowiada dobitnie, ale grzecznie: „Naprawdę nie znoszę mówić ludziom, jak rozgryźć moje książki. Nikt nie chce, żeby autor przyszedł i powiedział mu, że jest idiotą, nigdy nie chciałem tak zranić.
Problem rozwiązany przez Fight Club – Czy mamy prawo być bogaci i sławni? – kontynuuje tę nową fantazję. „Jest wielu młodych ludzi ze studiami i szkoleniami, którzy nie mogą znaleźć swojego miejsca. Ci młodzi ludzie, którzy nie dostają tego, czego chcą, często jeżdżą rewolucja, która zmienia świat, aby znaleźć swoje miejsce. W tej chwili jest wiele niepokojów. Boomers (urodzeni w latach 1949-1968) nie chcą zrezygnować z władzy, dlatego jest tak wiele konfliktów. To bardzo samolubne pokolenie – komentuje beznamiętnie. „Nie obchodzi mnie, kto jest w Białym Domu”, mówi. Przez lata ignorowałem Trumpa, a teraz zrobię to samo z Joe Bidenem. Polityka w Stanach Zjednoczonych przypomina mi, kiedy moi rodzice się kłócili, będąc małym. Byli bardzo niecywilizowani między sobą, a potem oczekiwali, że będziemy”.
Okładka „Dnia dostosowania” (Landom House Literature).
Jego stanowiska polityczne, które często są wydają się budzić większe zainteresowanie w prasie niż aspekty czysto literackie, można określić jako cyniczny: „Zmiana pochodzi z eksperymentów, a nie z chęci naprawienia czegokolwiek. Chodzi o stworzenie alternatywy”. Podaje nam przykład: gdzie mieszka, na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, populacja bobrów była prawie zerowa, ponieważ zostały zabite dla ich futra, robić kapelusze. „Po tym, jak jedwabne kapelusze stały się modne, a populacja odrodziła się, ale nie dlatego, że ludzie dbali o bobry. Tak zachodzą zmiany społeczne. trzyma.
INNY
"Moi rodzice nie żyją. Mogę pisać, co chcę” – zapewniał Palahniuk. sporadycznie. Aby uniknąć jakiejkolwiek autocenzury w Dniu dostosowania, przestał nawet chodzić na warsztaty pisarskie, na których regularnie uczęszczał od 1990 roku. „Moi długoletni wydawcy odrzucili książkę, twierdząc, że byłaby zbyt niebezpieczna opublikuj to. W tym samym założeniu poszło w ślad za nim kilkanaście innych wytwórni. Byłem już zdecydowany opublikować to w planie dowodzenia, za pośrednictwem Amazona, kiedy W.W. Norton przyszedł po kasztany z ognia.
„Piszę o tym, co mówią mi inni. Zbieram przerażające, skandaliczne i szalone historie. Chcę móc je opowiedzieć, aby nie zostały zapomniane. Jest to wyższy cel, to co mówię jest częścią życia innych ludzi”, co niewątpliwie pasuje do jego szkolenie dziennikarskie. „W tej chwili każdy wybiera swoją prawdę w Internecie. Jedynym autorytetem informacyjnym jest emocjonalny atrakcyjność informacji, dlatego ludzie wybierają jedną lub drugą. To nie broszury sprawiają, że ktoś zmienia zdanie, ale te historie, które osiągają empatię. Zdarzyło się to na przykład z Chatą Wuja Toma lub Zabić słowika, który oznaczał przed i po walce o równość. Fikcja jest bardziej absorbująca emocjonalnie i działa to lepiej niż esej. Ludzie nie mogą spierać się ze swoimi emocjami. Książki science fiction również mają tę moc.
Jego praca, która Budzi namiętności i nienawiść, niewątpliwie spełnia podobny cel. „Klub walki sprawił, że ludzie zastanowili się, jakie szkody są w stanie wyrządzić i ile mogą znieść. W Dniu Korekty używam modelu odwróconego, nieszczęśliwi ludzie zjednoczeni misją”. Pytamy go, czy pisze, aby nawiązać kontakt z innymi i głośno się śmieje. „Tak, z niewielką liczbą osób. Niewielu pisze, niewielu też czyta. Ale przypuszczam, że na dużą skalę, która już nie jest osiągana. Na początku XX wieku istniały czasopisma powszechne, które docierały do milionów ludzi; wraz z telewizją znikali, czasopisma specjalistyczne. Tak samo jest z filmami. nie ma już masowych filmów, publiczność jest bardzo rozdrobniona. Nie sądzę, że to wszystko jest złe. Platformy streamingowe wyeliminowały duży ekran”. jeśli nosili swoje życie na dużym ekranie, wyznaje, chciałby, żeby grał go... Anthony Perkins.
Portret Chucka Palahniuka, jednego z najlepiej sprzedających się pisarzy amerykańskich.
ROMANTYKA... I PODRÓŻNIK
Czy uważasz się za bardziej zbuntowanego, lekceważącego czy romantycznego? „Romantyk, zawsze, zawsze” – zapewnia. Dorastałem w latach 70., kiedy w filmach była szkoła romantycznego fatalizmu. W tych filmach bohaterowie mieli cel, którego nie osiągnęli, ale zamiast tego uzyskali coś głębszego, które kiedyś miały związek z miłością lub wspólnotą. Tak było w przypadku Rocky'ego czy „Gorączki sobotniej nocy”. Może to wzięło się z porażki w Wietnamie, nie wiem, iz muzyki punkowej. W moich powieściach bohaterowie zawsze przegrywają, ale wygrywa połączenie z innymi. Billy Idol powiedział, że punk był szybki i nagle się skończył, kiedy usłyszałem, że zacząłem pisać takie historie”.
Mauzoleum Wilhelma w Portland, jedno z miejsc, które Palahniuk poleca nam odwiedzić.
Podróżowanie jest dla niego niezbędne. „To jedna z wielkich nagród za moją pracę, podróże i możliwość słuchania czytelników, że opowiadają mi o swoim życiu, swoich pomysłach... to mnie inspiruje. Ciekawe, jak podobne są czasami doświadczenia Myślimy, że rzeczy zdarzają się tylko nam, a tak nie jest. Myślę, że właśnie dlatego Fight Club zainspirował tak wielu ludzi”. W rzeczywistości Dzień Dostosowania zaczął nabierać kształtu w Madrycie, gdzie wynajął mieszkanie na kilka miesięcy, aby dokonać ostatecznych poprawek w swoim zbiorze opowiadań. Jedyne wiadomości, które dotarły do niego, pochodziły z witryn internetowych, a obserwacja była dla niego dziwna do Stanów Zjednoczonych z zagranicy; jego rodacy wydawali mu się „jakimi idiotami”, analizowane z Hiszpanii.
Dlaczego tak bardzo lubisz Madryt? „Ponieważ ludzie pracują, Lubię produktywnych ludzi. Barcelona jest piękna, ale wszyscy są na wakacjach”, uśmiecha się Palahniuk, który obecnie czyta Vulgar Favors, książkę, na której oparty został drugi sezon American Crime Story na temat morderstwa Versace. Mówi nam, że planuje też zrobić kilka podcastów. "Staram się robić półgodzinne komedie z aktorami, dźwięk ma wiele możliwości narracyjnych", komentuje pisarz, który również pracuje nad powieścią o ludziach, którzy kupują płacz od ludzi, „o tym, jak kupuje się i sprzedaje ludzkie cierpienie”.
Brad Pitt w filmowej adaptacji najsłynniejszej powieści Palahniuka „Fight Club”.
NOTATNIK PODRÓŻY: PORTLAND
Chuck Palahniuk urodził się w stanie Waszyngton w 1962 roku i Mieszka na północno-zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Prosimy o kilka rekomendacji dla Twojej okolicy i jego odpowiedź nie mogła wydawać się bardziej... Palahniuk. „Do zwiedzania w Portland nie ma nic lepszego niż śmierć i fantazja. Dla tych pierwszych polecam odwiedzić Wilhelm's Portland Memorial Mauzoleum (6705 SE 14th Avenue), największy tego typu budynek w Stanach Zjednoczonych i ponad stuletni. Jest to labirynt grobowców i krypt, które zapuszczają się pod ziemię, a także wznoszą się na wysokich betonowych wieżach. Spełnił się koszmar, który stał się ulubionym miejscem gotów uprawiających seks po godzinach i/lub popełniających samobójstwo. Teraz bardzo trudno jest wejść i wędrować, ale nie jest to niemożliwe”.
Mauzoleum Wilhelma w Portland.
Ta enklawa pogrzebowa, która nas poleca Było to pierwsze krematorium na zachód od rzeki Missisipi, którego budowę rozpoczęto w 1901 roku. Jego mauzoleum jest największe na zachodnim wybrzeżu i ma kilka starych witraży zaprojektowanych, zbudowanych i zainstalowanych przez słynnych braci Povey i Gerlich, jak również przez Louisa C. Tiffany'ego. Również zawiera ogromną kolekcję marmurowych posągów, ręcznie wyrzeźbionych z marmuru kararyjskiego w Taverelli Studios, we Włoszech; najbardziej znany to imponująca replika Piety Michała Anioła, wykonana z marmuru z tego samego kamieniołomu którego użył legendarny artysta. Istnieją bezpłatne wycieczki historyczne z przewodnikiem w każdą środę i piątek o godz.
Muzeum Zabawek dla Dzieci w Portland.
„Dla fantastów, Polecam wybrać się do Kidd's Toy Museum (1301 SE Grand Avenue), ich ekwipunek należy do najlepszych kolekcji historie świata. A jeśli chcesz mieć możliwość skrzyżowania ze mną ścieżek, weź piwo lub wino w Hindsight Beer Cart (4255 SE Belmont Street) i przywitaj się z barmanami Karyn lub Giną z mojej strony. Będę pijakiem jedzącym nachosy z Boston Terrier.