Paproć. Opady śniegu. Zachód słońca.
A przed nami droga. Nieskończona prosta droga, pusta, ale eskortowana przez naturę. Pola, skały, drzewa, gwiazdy, a nawet huragan są towarzyszami podróży Paproć (Frances McDormand) w Kraina Nomadów. Ci towarzysze, którzy „pomagają mu odnaleźć niezależność”, mówi reżyser Chloe Zhao, chińskiego pochodzenia, ale której ciekawość amerykańskiej duszy skłoniła ją do… Rezerwaty Indian Południowej Dakoty w Piosenki, których nauczył mnie mój brat, pierwszy i Jeździec, po; a teraz w podróż z tych Badlands do Nebraski i pustyni Nevada. „Próbowałem uchwycić ogrom tych dróg, nawet wiedząc, że ich opisanie jest materialnie niemożliwe. To sensacja, którą można odkryć tylko z pierwszej ręki – mówi filmowiec, który przyjechał do projektu na zaproszenie Frances McDormand.
Aktorka przeczytała książkę kraj koczowniczy, przez dziennikarkę Jessicę Bruder, i szukał kogoś, kto zaadaptowałby go do ekranu z nią w roli głównej. McDormand widział Jeźdźca na Festiwalu Filmowym w Toronto i zakochał się w swobodnym i prawdziwym sposobie filmowania Zhao. "Więcej niż sesja zdjęciowa to przeżycie", On mówi Joshua James Richards, jej autorka zdjęć, przyjaciółka i współpracowniczka reżyserki od czasu jej pierwszego filmu, wierna wyznawczyni spontaniczności i uchwycenia momentu, który czasami, wielokrotnie, pomija scenariusz.
Chloé Zhao, Joshua James Richards i Frances McDormand.
Książka País nomad and the Filmy na YouTube Boba Wellsa, guru nowych (i starych) nomadów, były materiałem wyjściowym, z którym mała ekipa filmowa wyruszyła w drogę przez prawie pół roku z scenariusz do napisania na podstawie zachodów słońca, które spotykają po drodze i postaci, które spotykają. Co Linda May lub Swankie, Przyjaciółki i prawdziwi koczownicy Ferna, kobiety, które zostały bez adresu pocztowego, a z godziwą emeryturą zapisują się na życie wolne od pracy tymczasowej (w Amazonie lub na polach przy zbiorze buraków). Sposób na życie, który ukrywa „tragiczne realia” mówi Joshua James Richards. „Bo mówimy o stylu życia, kulturze, która znika i nigdy nie powróci”.
Styl życia zawsze w ruchu, który w samym filmie w porównaniu z pionierami amerykańskimi, ci, którzy przemierzali kraj w znacznie bardziej szczątkowy sposób w pogoni za ówczesną gorączką złota. Duch westernów, ni mniej, ni więcej. Ale zmodernizowany. Opiekują się Zhao i Richards daj nowe życie Zachodowi, Nie jest już mężczyzną, jest tylko zmierzchem i oddaje duszę i tradycję kraju, który angażuje i skłania ich oboje do znalezienia nowego domu.
Frances McDormand i David Strathairn, jedyni dwaj aktorzy w „Nomadland”.
Paproć i Awangarda
Jako bohaterowie jak Fern w Nomadland są drogą i furgonetka w którym porusza się po kraju, w którym mieszka, śpi, je, płacze, śmieje się... i uczy się używać do swoich potrzeb dużego wiadra. Historia zaczyna się w tej furgonetce, tam umieszcza wszystko, co może z życia, które pozostawiła, po śmierci męża i zniknięciu miasta, w którym spędzili życie (z powodu zamknięcia kopalń, klasycznej Ameryki Północnej). Niezbędne rzeczy materialne, a także wspomnienia o dużej wartości emocjonalnej, takie jak naczynia, o których wiesz, że nie będziesz używać, ale to był prezent od twojego ojca. W rzeczywistości była to własna zastawa Frances.
Paproć (McDormand) i jej Straż Przednia.
Aktorka próbowała wykończyć swojego starego towarzysza, którą chrzci Awangardą, z małymi danymi personalnymi, bo przez kilka dni był to jego jedyny dom... Później przyznał, że spał w przydrożnych motelach. Ale mieszkał z całym zespołem te chwile końca jednego dnia, początek drugiego, spotkania z tysiącami nomadów na pustyni. To poczucie wspólnoty pod światło, w towarzystwie te skały, które znajdują po drodze i zabierają na pamiątkę które nie pozwalają im popaść w głęboką samotność. Wszystkie te momenty, które, o dziwo, zostały napisane w scenariuszu („Więcej niż myślisz”, przyznaje Richards), a także prześladowały ich podczas podróży.
Droga dla nich.
„W filmie ogarniamy naturalne światło, te zachody słońca są częścią emocjonalnej podróży Fern i przekazywać komfort i ciepło” — kontynuuje Richards. ten zmierzch „Mówi coś o upadku Stanów Zjednoczonych”, kontynuować. "I w tym samym czasie, w tym zachodzie jest promień obietnicy. Tak, twoje życie znika, ale kto wie, kim możesz być w tym nowym dniu. Dlatego nigdy nie ma ostatecznego pożegnania, tylko: "Do zobaczenia na końcu drogi." A dalej droga.
*Data premiery uległa zmianie z lutego na 2 kwietnia.
Do zobaczenia w drodze!