Prace wystawione w nawie głównej hali 14
Policzmy. Na papierze Spinnerei z Lipsk Ma 11 galerii sztuki, pięćdziesiąt loftów zamieszkanych przez artystów, sklep z rzemieślniczymi kapeluszami, sklep z pianinami... Ale co to jest? Cóż, żywy obraz aspiracji wyzwolonego miasta. Lipsk doświadczył w swoim ciele najbardziej absurdalnych represji kulturowych NRD , bardziej zainteresowani utrzymaniem starych fabryk i wielkich pieców na pełnych obrotach niż słuchaniem impulsów miasta.
W końcu wszystko eksplodowało, pozostawiając w 1989 roku miasto w poszukiwaniu ducha, który go oburzył. Dusza wykuta w jego szkole artystycznej, gdzie kształcili się artyści tacy jak Max Beckmann i którzy pomimo komunistycznych dziesięcioleci nadal byli światowym punktem odniesienia dla studentów, którzy uważali za romantyczne życie i tworzenie pod komunistyczną aureolą. A wraz z upadkiem muru miasto ponownie próbowało się rozpoznać ale to, co znalazł, to hektary terenów przemysłowych i atmosfera prawie nie do oddychania.
Dziś, ponad 20 lat później, znów jest rozpoznawalny. Galerie sztuki cudownie się rozmnożyły, a nowe kreacje są wystawiane w rozpoznawalnych przestrzeniach, takich jak GFZK. Ale wielkim pomnikiem regeneracji jest Spinnerei , stara przędzalnia, rozległy kompleks wysokich bloków z czerwonej cegły, w których bawełnę zamieniano w motki nici. Była to chwała przemysłowego Lipska, a teraz jest chlubą artystycznego Lipska.
Jedna z prac wystawionych w Spinnerei
W obliczu pustki spowodowanej decentralizacją przemysłu na tym terenie przestrzeń tę stopniowo wypełniały prace młodych twórców, którzy zaczęli wieszać swoje obrazy na zardzewiałych i wyszczerbionych ścianach. Dialog był pozytywny, także ekonomiczny, bo był to alternatywny sposób wykorzystania opuszczonych mas. Chociaż do 2000 r. część starej przędzalni nadal miała zastosowanie produkcyjne na dużą skalę, druga część Spinnerei Pożerał ziemię, by w końcu zaatakować wszystko, farbowanie ciemnych statków światła i przyszłości.
„Dzisiaj nie wykorzystuje się nawet połowy dostępnej przestrzeni” – mówi Anna, jedna z wolontariuszek, która oprowadza zwiedzających po różnych kompleksach. Anna jest nieodzowną pomocą, bo inaczej poruszanie się po ogromnych korytarzach byłoby niemożliwe. W jednym z tych korytarzy odbywa się Leipzig International Art Program, ambitny projekt, którego celem jest zgromadzenie pod jednym dachem artystów z całego świata. „Chodzi o to, żeby się poznali, wymieniali wrażeniami i uczyli się od siebie” , wyjaśnia Anna.
María pokazuje swoje płótna z portami na swoim poddaszu
Za prefabrykowanymi drzwiami otwierają się rozległe pojedyncze lub wspólne lofty, w których talenty z całego świata spędzają sezony na malowaniu. Dlatego jego brudne ściany wypełniają szkice, eseje, drobne prace, które eksponują jego potencjał i sposób widzenia sztuki. „To jedyny sposób, aby Dragan, który mieszka w Belgradzie, i Michael, który studiuje w Nowym Jorku, mogli podzielić się swoimi doświadczeniami z gliną i płótnem” – obrazuje nasz przewodnik. podkreślając, że dialog jest głównym celem tego programu.
Maria jest artystką z Salerno mającą obsesję na punkcie portów. „Brzmi to jak paradoks, ale przyjechałem do Lipska, aby namalować je z lepszej perspektywy” – zapewnia nas. Korzystając z okazji, wyjaśnia nam, że zwykle przyjeżdżają jako goście, ze stypendiami ze swoich uniwersytetów, aby poprawić swoją technikę. „Wygodne jest dla nas także oderwanie się od bodźców naszych miast. Wydaje mi się, że to fundamentalny sposób na wykorzenienie się i skupienie na poszukiwaniu własnego artysty. Przynajmniej tak to rozumiem”. Maria wyjaśnia.
Ale nie wszystko w Spinnerei jest rodzajem Wielkiego Brata z artystami. Celem numer jeden jest wyeksponowanie, to umożliwienie najważniejszym i najbardziej ryzykownym galeriom w mieście, aby miały miejsce na pokazanie swoich zakładów. A) Tak, W starych pawilonach eksponowanych jest aż jedenaście domów, skupionych po bokach jednej z dawnych arterii fabryki.
Spinnerei z charakterystyczną czerwoną cegłą
W nawie Halle 14 ogromne twarze czuwają nad zniszczonym pokojem z odsłoniętymi belkami. Wcześniej w małej sali wielu uczonych rozmawia przy stołach lub korzysta z obszernej biblioteki. W Eigen+Sztuce, obrazy są wystawiane w pomieszczeniach ze świetlikami, które w naturalny sposób oświetlają obrazy, zapewniając niemal fosforyzujące białe światło do miejsca.
Oprócz odkrywania nowych koncepcji, Spinnerei ma również niszę dla bardziej konwencjonalnego typu turysty. W jego kawiarni artyści powracają do hałaśliwego świata na spotkaniach towarzyskich, które skupiają się na życiu codziennym. Emerytura pozwala odwiedzającemu zamieszkać na poddaszu podobnym do tego, w którym mieszkają stypendyści LAI. Małe muzeum pokazuje życie starej fabryki , z ciekawymi przedmiotami, takimi jak proporczyki drużyn piłkarskich robotników lub stare radia.
Poza tym w swoich wnętrznościach trzyma małe kino o almodowariańskim wyglądzie, w którym pokazywane są wszelkiego rodzaju filmy, także erotyczne. Ofertę alternatywną do alternatywy uzupełniają sklepy, na których otwarcie pozwoliło władze lokalne , o ile spełniają warunek: być rzemieślniczym lub związanym ze sztuką. Z tego powodu podczas wizyty nie można pominąć ciekawskiego sklepu z kapeluszami lub warsztatu rowerowego, malowniczych zagłębień tego wspaniałego miejsca. Piękna metafora, która pokazuje, że sztuka może zrobić wszystko. To dobre czasy dla opery w Lepzig.
sklep rowerowy