Toledo lub miasto, które zainspirowało El Greco
W otoczeniu tak inspirującego świata naturalne jest, że wszelkiego rodzaju artyści opierają swoje najpotężniejsze obrazy na osobistej obserwacji i tym, co ich otacza. Obserwacja i chłonięcie tego, co widziane, jest zawsze pierwszym krokiem w tworzeniu.
Dlatego, możliwe, że obraz przenosi nas do dokładnego czasu i miejsca jednym spojrzeniem . Na przykład można spacerować brzegiem Morza Śródziemnego oczami Joaquína Sorolli lub przybyć w ekstazie w Alpy romantycznego malarza pejzaży Josepha Williama Turnera.
Również Pablo Picasso, Vincent Van Gogh lub Paul Gauguin znaleźli w krajobrazach i miastach, które odkryli podczas swoich podróży, idealne warunki światła, koloru i magii, dzięki którym mogli dać się uwieść. Dlatego nie zapomnij podróżować, jeśli tak jak oni, chcesz, żeby świat służył ci jako muza , bo jak powiedział Rembrandt: „malarstwo jest wnuczką natury”.
„Gwiaździsta noc” Van Gogha
**TAHITI (GAUGUIN) **
W 1891 roku, mając dość kultury zachodniej i uciekając do wyidealizowanego, lepszego i bardziej naturalnego świata, Paul Gauguin ostatecznie uciekł z Francji na odległe ziemie Tahiti. Tam znalazł nowe źródło inspiracji i stał się jednym z nielicznych szybko rozpoznawalnych artystów , dzięki znakowi tożsamości w ich wizerunkach i posiadaniu własnego stylu.
Jednak wyspa, na której przebywa Gauguin, nie jest już tym romantycznym światem, o którym opowiadały mu pisma Pierre Loti, nic nie pozostało z tego pierwotnego raju, ponieważ była to wyspa, na której dzika egzotyka, za którą tęsknił, została zastąpiona przeciętną kolonialną rzeczywistością Nie traktował go zbyt dobrze.
Pomimo próby integracji i przyzwyczajenia się do obyczajów lokalnego życia, zdał sobie sprawę, że przyjechał tam, aby namalować wyimaginowaną Tahiti, opierając swoją twórczość na elementach folkloru wyspy, eksploracji przyrody i marzenia artysty.
„Kobiety Tahiti” Paula Gauguina
Aby powtórzyć nieomylną scenę z Historii Sztuki za El Grito, potrzebne są dwa elementy: płonące niebo ozdobione niezwykłymi „obłokami perłowymi” i umieść się na wzgórzu Ekeberg, wzgórzu w Oslo, które w 1893 r. sprawiło tyle udręki Edvardowi Munchowi.
Norweska stolica może pochwalić się tym, że wśród swoich najwybitniejszych mieszkańców tego ekspresjonistycznego malarza, który ożywił ten obraz w Nicei, uważanej za najbardziej ikoniczną sztukę współczesną. Munch znalazł w jednym z najpiękniejszych punktów widokowych w Oslo inspirację do stworzenia jednego z najsłynniejszych dzieł na świecie.
Ekeberg jest dziś regularnym miejscem docelowym dla mieszkańców i turystów, dzięki swoim widokom i ponieważ, na artystę spadł pewien niepokój jesiennego dnia , tak jak opisuje sam Munch. „Szedłem drogą z dwoma przyjaciółmi, kiedy słońce zniknęło za horyzontem. Nagle niebo stało się szkarłatne. Zatrzymałem się i oparłem o płot wyczerpany na śmierć. Nad niebiesko-czarnym fiordem i miastem krew rozlała się językami ognia. Moi przyjaciele szli przede mną i pogrążyłem się w ogromnym i niepokojącym niepokoju. Poczułem wtedy, że był to straszliwy nieskończony krzyk, który ryczał w naturze.
„Krzyk” Edvarda Muncha
**SAINT-RÉMY-DE-PROVENCE (VAN GOGH) **
W maju 1889 Vincent Van Gogh przeniósł się dobrowolnie z miasta Arles do Saint-Rémy-de-Provence , z zamiarem wejścia do szpitala dla psychicznie chorych św. Pawła de Mausole, starego klasztoru z XII wieku, położonego na obrzeżach wspomnianej ludności francuskiej.
Powodem było nic innego jak zaniepokojenie, jakie zaczynał odczuwać swoim stanem zdrowia, po odcięciu ucha, jak mówią, z powodu strasznej kłótni z Paulem Gauguinem. Izolacja, którą czuł się w szpitalu, oderwana od wszelkich wpływów artystycznych, spowodowała, że: cała wiedza i troski, które nabył przez całe życie, zostały załatwione.
To właśnie w zaciszu przytułku Saint Rémy kontrowersyjny malarz, zafascynowany światłem okolicy, W ciągu zaledwie jednego roku wykonał około 150 obrazów. A tam, z okna swojego pokoju, znalazłem inspirację do tworzenia Gwieździsta noc , obraz, który najlepiej oddaje całe to połączenie elementów, które towarzyszyło jego obsesyjnej osobowości.
Święty Paweł de Mausole
**ŚWIĘTA JOAN HORTA (PICASSO)**
Pablo Picasso był w Horta de Sant Joan w dwa różne etapy jego życia . Pierwszy, w 1898, po okresie, w którym chorował na szkarlatynę w Madrycie, na zaproszenie swego przyjaciela Manuela Pallarésa. Jego pobyt trwał do lutego 1899 roku, czas, w którym jego rysunki i obrazy nadal posługiwały się tradycyjnym językiem.
Drugi, dziesięć lat później wraz ze swoją partnerką, Fernande Olivier, gdy człowiek z Malagi, już znany malarz, był w trakcie porzucania swoich różowych i niebieskich okresów i na swojej drodze ku kubizmowi obrazowemu. W tej drugiej chwili geniusz pędzla spędził w mieście cztery miesiące. W tym czasie nawiązał bliskie stosunki z tym miejscem, posuwając się do stwierdzenia, że wszystkiego, co wiedział, nauczył się w Horcie.
I nie za mniej, bo ty Wydaje się, że całe środowisko zostało stworzone jako terytorium Picassa . Jako spuściznę swojego czasu w tym mieście Tarragona opuścili nas Fabryka Horta, Domy na wzgórzu lub Bagno.
Horta de Sant Joan
** TOLEDO (EL GRECO) **
A Średniowieczne i renesansowe Toledo To właśnie znalazł El Greco, gdy pewnego wiosennego dnia 1577 roku, pochodzący z Madrytu, po raz pierwszy kontemplował jego labiryntowe i ponure ulice. Od czasu tego przypadkowego spotkania nic nie przypomina Toledo bardziej niż obrazy greckiego artysty.
Niewiele wiadomo na pewno o poprzednim życiu malarza, podobnie jak bardzo niewiele wiadomo o jego życiu w Toledo. Możemy zrozumieć, że po życiu w miejscach tak romantycznych jak Wenecja i Rzym, Pociągały go historyczne mury miasta, jego tajemnica i surowość. Malarka uwieczniła ją na różnych płótnach, a efektem jej długiego pobytu w Toledo są jej najbardziej znane prace.
Widok i plan Toledo, autorstwa El Greco