Zespół zarządzający El Pumarejo: Maria Pleguezuelos, Nico Sammut, Xavi „Jimpac” Sánchez, Juan Luis Batalla, Patricia Galí i Pau Balaguer
Biorąc pod uwagę tak dużą globalną niepewność, proponujemy: wycieczka, która nie wymaga dużych budżetów ani zbyt dużej ekspozycji na żywioły.
Podróż do centrum ruchu kulturalnego, który przypomina pewne wpływowe epizody z przeszłości, które wciąż są studiowane w szkołach artystycznych, jak te z Fluxusu inspirowane ideami i praktykami Johna Cage'a, czy Cabaret Voltaire i jego dadaiści, którzy tworzyli manifesty przeciwko społecznej stagnacji pierwszej po II wojnie światowej.
Dla podróżnika pragnącego zanurzyć się w lokalnej kulturze i wzbogacić swoje zmysłowo-emocjonalne doznania, jedną z opcji jest wyłączenie aplikacji, ucieczka z centrum w poszukiwaniu przedmieść i dowiedzieć się, gdzie znajdują schronienie lokalne inicjatywy, te stworzone przez i dla sąsiadów, gdzie nie ma spekulacji na temat ceny piwa, a jeśli zgłodniejesz, możesz zjeść przekąskę w tym samym miejscu z mechanikami, szwaczkami lub, w tym przypadku, młodzi producenci muzyki eksperymentalnej.
Jedna z przestrzeni El Pumarejo
Kilka przystanków od Plaza de España w Barcelonie, w Hospitalet, znajduje się nowa siedziba El Pumarejo, stowarzyszenie kulturalne, w którym niektórzy młodzi ludzie z pokolenia post-Covid – prawie wszyscy urodzeni w latach 1993-1994 – tworzą nowe konteksty dla interdyscyplinarnej kultury który jest świeży i musujący.
Pierwsza wersja tego stowarzyszenia została otwarta w okolicach Vallcarca , po powrocie ze studiów w Londynie, poświęcić się muzyce samodzielnie i samowystarczalnie.
Kiedy budynek, w którym zdążyli się już ujawnić i ustanowić wierne członkostwo, został wystawiony na sprzedaż – który entuzjastycznie pojawiał się na każdym wydarzeniu bez konieczności wcześniejszego informowania o wykładowcach – znaleźli ta dawna siedziba chrześcijańskiego kościoła Senda de Vida, z której pozostały tylko gruzy i żłobek z rysunkami na ścianie, które powodowały więcej koszmarów niż chęć do zabawy.
Twórcza wolność kieruje sterem El Pumarejo
Razem zabrali się do pracy zeszłego lata, aby sprzątać, malować, montować i budować. Tutaj przechodzi się od robienia muzyki w jednym ze studiów na piętrze do serwowania za barem lub naprawy fajki w razie potrzeby.
W krótkim czasie kontynuowali programowanie i dając przestrzeń wszystkim tym propozycjom sceniczno-muzycznym którzy w przeciwnym razie zajęłoby trochę więcej czasu, aby znaleźć miejsce do występu przed chłonną publicznością.
Ikram Bouloum, wschodzący DJ i producent lokalnej sceny elektronicznej, który jest witany z otwartymi ramionami na MACBA czy festiwalach takich jak Mutek czy Sónar+D, a dzięki doświadczeniu w programowaniu Sala Vol czuje, że to miasto zawsze było otwarte na nowe idee i formy, ale to, co czyni El Pumarejo wyjątkowym, to ta młodzieńcza energia z tak skupionymi i czystymi umysłami.
DJ, producent i humanista Ikram Bouloum
„W tej przestrzeni pokazują nie tylko produkt końcowy, ale sposób pracy, który jest równie interesujący do zobaczenia. Tworzą nowy sposób życia, w którym wiele rzeczy może się wydarzyć. Nie specjalizują się w jednym gatunku. To martwi ludzi, bo nie widzą tego w innych miejscach, gdzie być może wszystko jest bardziej przewidywalne”.
Po wszelkiego rodzaju recesji lub międzykontynentalnym zdarzeniu katastroficznym, eksplozja kreatywności wśród młodzieży, z konieczności i jako reakcja.
To pokolenie już dorosło, słysząc krzyki swoich starszych braci lub krewnych w obliczu udręczonej sytuacji promowanej przez media i **z tą jeszcze bardziej ponurą panoramą, przychodzą z plecakami załadowanymi na przetrwanie.
„Ustanawiają nowy sposób życia, w którym wiele rzeczy może się wydarzyć”
„Z laptopem i telefonem komórkowym możesz to zepsuć!” Producent Mans O zapewnia nas, na wpół śmiejąc się, ale z pewnego doświadczenia, z tym olśniewającym spojrzeniem, które posiadają ci, którzy widzą świetlisty horyzont od chwili, gdy otwierają powieki. I nie mrugaj.
W zeszłym roku wydał ambitny, trzyczęściowy album z twardym dyskiem zatytułowany Three Stages Of Change Appreciation. którą udało mu się zaprezentować w Convent de Sant Agustí i Sónar, z ambitną wizją owiniętą w to, co mistrz Cage nazwał intermediami.
Ekrany, przedmioty codziennego użytku, listwy zasilające, kable, taniec i przestrzeń do improwizacji z wykorzystaniem ciała jako jeszcze jednego elementu.
Daniel Roman aka Mans O
Rodzaj artystycznej ambicji, która żywi się wolnością eksperymentowania w takiej przestrzeni, w której ma publiczność, która nie przychodzi osądzać, ale być częścią rozwoju jako świadkowie.
W tej grupie przyjaciół, wśród których są tacy, którzy znają się od 3 roku życia, dzielą mieszkanie i pracują w innych krajach, docenia się, że jest wszystko, co potrzebne, aby mieć kontrolę nad cuglami. niespokojne czasy; jedność, zaangażowanie, odwaga i odrobina chuligaństwa, ale bez totalnego marnotrawstwa.
Każdy zdaje sobie sprawę, że „rolka Pumarejo” niosła w swoich początkach pewną sławę amatorstwa i braku kontroli, jak każdy projekt rozpoczęty przez młodych ludzi, którzy wskakują do basenu i wymyślają go na bieżąco.
Podróż do centrum utopii
Bitwa , który jest „złota rączka” i technik organizacji wyjaśnia to „Od początku nie mieliśmy czasu na planowanie i robienie rzeczy na poważnie, ponieważ wszystko szło samo”.
Miguel Robres, młody członek zespołu Holy Bouncer –który część swojej genezy przeżył w poprzedniej przestrzeni – oraz promotor organizujący koncerty dla wschodzących zespołów, takich jak Czas rodzinny, siostry wyroczni i Alavedra we wszelkiego rodzaju pokojach i przestrzeniach w mieście jest zagorzałym ambasadorem stowarzyszenia, Zgadza się z Ikramem, że koncerty, które tu organizuje lub w których uczestniczy, mają szczególną energię.
Ale potrzebował, aby kierownictwo poważnie potraktowało profesjonalizację przestrzeni, aby przedstawić swoje propozycje, które zwykle mobilizują lokalną publiczność do tańca, jakby nie było jutra, i osiągają wysoki poziom zbiorowej euforii.
Kilka przystanków na obrzeżach od Plaza de España w Barcelonie, w Hospitalet, znajduje się nowa siedziba El Pumarejo
Bez konieczności zbytniego nalegania, Xavi, Juan Luis, María, Pati, Pau i Nico już podejmowali działania w tej sprawie narzucić trochę porządku w zarządzaniu pokojem.
Jeśli wcześniej było trochę chaosu, teraz panuje odpowiedzialność, która inspiruje stałych bywalców do dbania o przestrzeń jako dom.
Ferran Ávila, aka Le Ranso z Disco Duro, jedna z grup rezydentów komentuje, że powstają wyjątkowe synergie, gdy jesteś otoczony przyjaciółmi i masz pod ręką wszystkie gadżety.
Kolektyw Disco Duro, utworzony przez Oly, Le Ranso i Popo
„Wcześniej, gdybym chciał spędzić popołudnie z kolegami, szedłem do baru na piwo, bo to jedyne miejsce, w którym mogłem się spotkać. Ale tutaj mam miejsce, w którym mogę tworzyć, gdzie masz zestaw perkusyjny, keyboard, stół DJ-ski... nawet jeśli spędzasz wolny czas, jeśli masz ochotę grać na perkusji, zaczynasz grać, albo ćwiczysz na gitarze i wychodzi coś ciekawego, gdy w głębi duszy przyjechałeś tylko spędzić popołudnie bez pretensji”, komentuje.
„El Pumarejo zdołało stać się przestrzenią, w której gromadzi się wielu ludzi, aby pielęgnować tę kreatywną energię bez planowania wszystkiego. Często zdarza się, że są ludzie, którzy spotykają się z kimś, z kim mają ten sam entuzjazm do robienia rzeczy i zakładają kolejny równoległy projekt”, podsumowuje Ávila.
Przyjeżdżacie?
Zdarzyło się coś podobnego Clara Aguilar i Laura Weissmahr, dwie przedstawicielki immersyjnego kolektywu sztuk performatywnych VVAA, które równolegle utworzyły stronę Pussy Picnic o bardziej kobiecym charakterze.
„Podczas tworzenia istnieje wspólny język. Mamy różnorodne formacje i nie stricte widokowe. Tutaj istnieje powiązanie między ludźmi, którzy chcą, aby coś im się przydarzyło w życiu” – mówi Clara.
Pod parasolem VVAA wszyscy mają lojalni obserwatorzy, którzy gromadzą się na wszystkim, co się dzieje, co reklamują na swojej stronie internetowej, i znane miejsca, takie jak Beckett, nie potrzebują przekonywania, aby umieścić je na swoim billboardzie.
Clara Aguilar i Laura Weissmahr, pisarka i aktorka VVAA i Pussy Picnic
„Przyprowadzamy nowych odbiorców. Są chwile, że w innych przestrzeniach widzą nas trochę dziwnie, ale sektor kulturalny jest zainteresowany zapełnieniem miejsc” odzwierciedla tę młodą kobietę, która nie określa się jako aktorka, ale nie waha się odważnie wyjść na scenę.
Podczas gdy Mans O ma wsparcie wyspecjalizowanych krytyków, odkąd przesłał swoje pierwsze piosenki na SoundCloud w 2014 roku, a Ikram Boulum dzieli się reprezentacją z Bad Gyalem, To młode kobiety Helena Ros i Marta Torrella – tworzące śródziemnomorski folklorystyczny duet a cappella Tarta Relena – mają potencjał, by zapełnić sale, jeśli pozwolą na to okoliczności.
„Kiedy repertuar nabierał kształtu i spójności estetycznej, zagraliśmy koncert w starym Pumarejo, gdzie czuliśmy, że jesteśmy słyszani i że koncert jest taki, jak chcieliśmy. Tam powstała nasza historia miłosna z przestrzenią”, mówią między śmiechem, jeden kończąc zdania drugiego.
Helena Ros i Marta Torrella (Ciasto Relena)
„W naszym projekcie knujemy liturgię z energiami, które mutują razem z publicznością. Istnieje koncentracja, której szukamy, a ta przestrzeń zachęca do powstania tego połączenia i magii”.
I tak w tym rejonie zabudowy przemysłowej odnajdujemy mikroutopia, w której umysły i ciała czują się bezpiecznie, gotowe do zabawy i podróżowania bez większego ruchu, generowanie pozytywnych energii i bez podejmowania zbyt wielu zagrożeń dla zdrowia lub martwienia się o tę wersję życia, którą rzecznicy pewnego ustalonego (nie)ładu nalegają na zaczernienie. Niech żyje Pumarejo.
„Przyprowadzamy nowych odbiorców”
Tutaj odpowiedzią jest ekspresja artystyczna
*Ten raport został opublikowany w numer 142 Condé Nast Traveler Magazine (jesień). Zapisz się do wydania drukowanego dzwoniąc pod numer 902 53 55 57 lub z naszej strony internetowej. Numery Condé Nast Traveler są dostępne w ** wersji cyfrowej, aby móc je oglądać na preferowanym urządzeniu. i można je kupić w sklepie internetowym Condé Nast**