Federico García Lorca na Plaza de Santa Ana w Madrycie
Federico García Lorca i Teatr Hiszpański
Madryt to muzeum rzeźb plenerowych z którym natknąć się na noc zamieszania i mikstur. Chyba najbardziej popularnym i lubianym przez młodzież jest student, który spieszy na Plaza de San Ildefonso i nadaje temu miejscu nazwę równoległą: Plac Dziewczęcy . Ale trzymając się przyczyny tej trasy, warto podkreślić Federico Garcia Lorca kto stoi ze stoickim spokojem przed Teatr Hiszpański w castiza i terracera Plac św. Anny . Rzeźba została wyrzeźbiona w 1984 roku przez artystę Julio Lópeza Hernándeza w celu upamiętnienia 50-lecia jałowy i aż 10 lat później nie znajdował się w obecnym miejscu, tuż przed jednym z najważniejszych teatrów stolicy. Jeszcze kilka lat temu poeta trzymał w rękach skowronka, ptaka, który pojawiał się w wielu jego wierszach, takich jak te, odpowiadające „letni madrygał” ':
I nawet gdybyś mnie nie kochał, pokochałbym cię
za twój ponury wygląd,
jak skowronek chce nowego dnia,
tylko na rosę.
Dziś ptak odleciał (subtelne powiedzenie, że jakiś sukinsyn ukradł tę rzeźbę)
Teraz bez skowronka
Oviedo Woody'ego Allena
Na deptaku Milicias Nacionales, w samym sercu Oviedo, genialny nowojorski filmowiec spędza zamyślone dni, z rękami w kieszeniach i nieco zagubionym spojrzeniem. Ten posąg świętuje 10 lat, w którym stał się jednym z najczęściej fotografowanych zabytków stolicy Asturii. Ale dlaczego Woody Allen zasługuje na pomnik tutaj? Zasadniczo ze względu na bezpłatną reklamę, którą zrobił w mieście po otrzymaniu rok przed Książę Asturii , którą zaczął określać mianem „bajki”. Potem byłyby te niepotrzebne sceny w Vicky, Cristina, Barcelona z wynikającym z tego nadużyciem zdekontekstualizowanego folkloru. Ale Woody'emu wybaczono to i wiele więcej.
Oviedo nie dziwi się tego typu pomnikiem. Można powiedzieć, że ma więcej unieśmiertelnionych mieszkańców niż w życiu. Na samym Plaza de Alfonso II el Casto, przed katedrą, słynna Ana Ozores, lepiej znana jako Regent . I to właśnie tutaj Leopoldo Alas Clarín umieścił swoje najbardziej rozpoznawalne dzieło, choć nie myślał o marketingu i nazwał miasto pseudonimem: starożytny.
drzewny dla dwojga
Ken Follet przed starą katedrą w Vitorii
Walijski pisarz spędził pięć lat badając, podróżując i dokumentując się, aby pisać Świat bez końca. Aby to zrobić, zainspirowała go nie kobieta, ale historia nieustannej renowacji Starej Katedry Vitoria. Książka była oczywiście prezentowana w stolicy Alawy, a wywołane nią reperkusje były tak wielkie, że miasto znalazło tylko jeden sposób, aby jej podziękować: utrwalając jej postać w Plac Burullerii . Tak więc jeden z dzisiejszych listów króla Midasa spędzi całą wieczność medytująco obserwując (i udając interesującą) świątynię, która tak bardzo go zafascynowała.
Ken Follet, „Świat bez końca” w Vitorii
Gaudi poza Barceloną
Ktokolwiek był jednym z pierwszych architektów marki w historii, nie był wielkim podróżnikiem. W rzeczywistości kilka razy opuszczał Katalonię, aby zaprojektować 3 budynki w Astorga, Leon i Comillas. Otóż w tych dwóch ostatnich miejscach postanowili skamienieć wizytę modernistycznego geniusza, uwieczniając go przed jego dziełem. w obu jest siedząc medytuje, chociaż przed domem Botines idzie bardziej niezauważony, siedząc jak każdy inny turysta. Z kolei w El Capricho wciąż można wyczuć dumę i satysfakcję, które architekt przybrał (a raczej powinien był przywdziać), gdy zobaczył, że jego praca jest skończona.
Gaudi siedzący w swoim Capricho, Comillas
Almería, John Lennon i jego okrągłe okulary
Był rok 1966, kiedy Lennon spędził sześć tygodni w Almería . Powód? No oczywiście kino. Tam musiałem strzelać i grać w szaleństwie Jak wygrałem wojnę , jedyny film w jego karierze, w którym nie wyszedł śpiewając i w którym zagrał żołnierza w satyrze na wojnę. Faktem jest, że ten krótki okres zmienił życie Lennona. Mówi się, że jedyną rozrywką, jaką cieszył się podczas przerw, było: chodzić nad morzem, aby zainspirować się i zastanowić. Eksperci twierdzą, że jego nowe życie zaczęło się tutaj kształtować, z dala od kwartetu Liverpoolu i jego ówczesnej żony Cynthii. Poza decyzjami transcendentalnymi, pobyt w Almerii był w jego osobie estetycznym kamieniem milowym.
John, który wyglądał tak uprzywilejowane/ciekawe z okrągłymi rekwizytowymi okularami z filmu, który zdecydował, że będzie to jego fetyszowy dodatek na całe życie. Niektóre soczewki, które dziś są niszczone przez wandali w posągu, z którym wspomina go Almería, znajdującym się w Plac kwiatów. W tym pomniku pojawia się mityczny Beatles siedzący, grający na gitarze i najwyraźniej szczęśliwy. Po sąsiedzku przestrzeń, w której każda ciekawska osoba może usiąść i stworzyć wyimaginowany duet z tym mitem.
John Lennon i jego kultowe okulary w Almería
Churriguera w swojej churriguerowskiej Salamance
Salamanka nie była zadowolona ze swojej żaby lub astronauty, nie. Musiał wykonać pomnik swojego najsłynniejszego architekta, autora najbardziej trabalingwistycznego stylu sztuki hiszpańskiej. Jego miasto przypomina mu pracę, siedzącego przy stole z kompasem i nadzorowanego przez patrona i finansistę hrabiego Francos, w zamrożonej scenie w Plaza del Poeta Iglesias. Wszystko po to, by uczcić w 2005 250-lecie jego słynnej sławy Główny plac . Upór w pracy, którą przekazuje dzieło, jest tak wielki, że nawet źle się do niej zbliża, aby nie ujmować w ramę najbardziej nieostrożnych.
Churriguera działa nieprzerwanie w Salamance
Bracia Tonetti w Bilbao… i w Santander Najsłynniejsi klauni drugiej połowy XX wieku (za zgodą klaunów telewizyjnych) są czule wspominani zarówno w Santander (miasto pochodzenia), jak iw Bilbao . W kantabryjskim mieście mają swój własny pierścień, replikę słynnego cyrku Atlas, znajdującego się w parku Mesones, gdzie do dziś rozśmieszają dzieci i dorosłych. W Bilbao mają swoje miejsce w artystycznym parku Doña Casilda, gdzie José Villa del Río wita wszystkich przechodniów podnosząc kapelusz.
Bilbao ma również pewną tendencję do utrwalania swoich najwybitniejszych polityków. Dlatego nic dziwnego, że znalazłeś się w samym środku poteo Jose Antonio de Agirre i Lekub e (pierwszy Lehendakari) stojący uroczyście na Calle Ercilla lub zaskakujący Ramon Rubial (pierwszy Lehendakari z reżimu post-franco) zmierzający w kierunku Puerta de los honorables obok Guggenheima.
Ramón Rubial idący do Puerta de los honorables w Bilbao