Raj to kino.
Życie nie jest takie jak w filmach. życie jest o wiele trudniejsze . Alfredo powiedział do Salvatore, Totò, in Kino Paradiso. Ale życie bez filmów, bez kina byłoby znacznie trudniejsze. Bez filmów nie byliśmy ani dnia, ani minuty w tym czasie zamknięcia i deeskalacji. Kino nas nie zawiodło. Wręcz przeciwnie, kino nas uratowało (a potwierdza to liczba nowych abonentów na platformach). Są tacy, którzy wrócili, aby zobaczyć swoje ulubione historie, tacy, którzy odzyskali tytuły, które uciekły w ostatnich latach, i tacy, którzy wreszcie zdążyli nadrobić zaległości z klasyką wszechczasów. Kino nas uratowało.
Kino zawsze nas ratuje, bawi, ewokuje, inspiruje, bawi, uczy. Lubimy wspominać nasze życie poprzez filmy, które oglądaliśmy, kiedy je oglądaliśmy, z kim je oglądaliśmy, gdzie je oglądaliśmy. Jaki był pierwszy film, który widziałeś w kinie? Na pewno pamiętasz osobę, która cię zabrała, kino, do którego wszedłeś, zapach popcornu, ciemność pokoju nagle rozświetlonego przez magiczny ekran. Moje było Mała Syrenka, Mój starszy kuzyn zabrał mnie do kina, które już nie istnieje, Novedades. Pamiętam podekscytowanie tym, co mnie czekało.
Alfredo i Totò, których łączy kino.
Pamiętacie też pierwsze filmy ze swoim najlepszym przyjacielem, w pojedynkę. To było, kiedy spałeś. W innym kinie, które już zniknęło, Peñalver. Również sesje w Paz i poczęstunek. I w La Vaguada na pierwszej randce, czy cokolwiek to było. Park Jurajski. Jak miło spędziliśmy czas.
Kino to pamięć. Za każdym filmem, za tymi wspomnieniami, jest miejsce. Ponieważ to, gdzie widzieliśmy te filmy, jest nadal ważne. Teraz, gdy minęło już ponad trzy miesiące, nie będąc w stanie postawić stopy w kinie, jest to ważniejsze niż kiedykolwiek. Odkryliśmy, jak bardzo za nią tęskniliśmy. Nawet najbardziej zakochani w streamingu nie będą mogli zaprzeczyć wartość oglądania filmu w pokoju (zamkniętym lub na zewnątrz), na dużym ekranie. Kup bilet, usiądź na przydzielonym i wybranym miejscu (niektórzy z nas mają bardzo wyraźne preferencje, wręcz obsesyjne), poczekaj, aż zgasną światła i zobacz pierwsze obrazy, logo Universal, logo Foxa... Odbijające się światło na naszej twarzy i otaczającym nas dźwięku.
Wejście do kina to tak naprawdę zapomnienie o wszystkim, co czeka na Ciebie na zewnątrz. To oddanie się przed ekranem i niemyślenie o telefonie komórkowym, o pracy dnia, o nadchodzącym obiedzie. To możliwość pozostania i życia w filmie przez półtorej lub dwie godziny, a czasem żałując, że nie ma jeszcze więcej minut, zostając jeszcze dłużej we Włoszech Nazywaj mnie swoim imieniem, w Los Angeles Tarantino, Galicji z Co pali...
Ta magiczna maszyna.
Żyjąc we wszystkich tych światach i podróżując do znanych miejsc i nieznanych krajobrazów w otoczeniu ludzi. Intymność pełnego kina to wyjątkowe przeżycie. To doświadczenie komunii, zjednoczenia. Dzielić. To część tej magii pokoju. Kina zawsze były miejsca spotkań w miastach, na dzielnicach. Jak powiedział Tornatore w Cinema Paradiso. Miejsca spotkań śmiechu i łez. Westchnień i płaczu. Dzielenie się tym wszystkim z nieznajomymi w jakiś sposób nas z nimi łączyło. Wszyscy wychodzą z pokoju podniesieni, z szerokim uśmiechem, ze łzami wciąż w oczach.
Bez nostalgii, chętnie i bezpiecznie (ponieważ wszystko teatry ponownie otwarte z zachowaniem najwyższych możliwych środków bezpieczeństwa), tak bardzo potrzebujemy tego spotkania, tego zjednoczenia i zjednoczenia właśnie teraz.
Kino to komunia, spotkanie, zjednoczenie.
Powrót do kina to znowu marzenie, to znowu podróż. Wróćmy do kina, śnijmy, podróżujmy.