Kompleks Plaza de Castilla
To jest aukcja samokrytyczny, żartowniś i łotr jak to miasto . Ale przede wszystkim demonstracja, że ** Madryt ** jest tym, czym jest ze względu na swoich mieszkańców, iterację i eklektyzm osłodzony przez partię.
BUDYNEK WIDOKOWY
Choć w tym rankingu znalazły się miejsca, które miały być turystyczne i kultowe, nie sposób zapomnieć o największej mieszkaniowej obrzydliwości, jaką zna to miasto: Sanchinarro. Ta PAU w styczniu jest okropna, aw sierpniu wygląda jak pejzaż Chirico . Wśród różnych rarytasów z oknami znajduje się architektoniczny Razzie: budynek widokowy. Jego brzydota nie zna granic, nawet Telegraph wybrał ją w 2012 roku jako jedną z najbardziej wymiotnych konstrukcji na świecie . A powodów jest mnóstwo. Do jego ryzykownej formy (weź eufemizm!) trzeba dodać ten pozory przetrwania nuklearnego holokaustu i kolory tak nienaturalne i odpowiednie dla zrównoważonego życia ludzkiego.
Budynek obserwacyjny
MAGICZNE PUDEŁKO
Teraz, gdy stadion Vicente Calderón przestanie być budynek, który najgorzej dostosowuje się do nowiutkich Manzanares, wystarczy trochę podążyć za kanałem, aby znaleźć godnego zastępcę. może to niedostatecznie wykorzystany kompleks przeznaczony do gry w tenisa być geniuszem inżynieryjnym ze względu na rozsuwane dachy, ale nadal jest nieprzejrzysty, ciemny i marsjański pryzmat pośrodku ogrodu. Nawet zmienione kanały rzeki, często śmierdzące i brązowe, nie dodają naturalnego akcentu potworności, w której brak światła rzuca się w oczy, a temperatury są zawsze ekstremalne.
Magiczne pudełko
WIELKA DROGA 48
Ale dlaczego? Po co wznosić nowy budynek na Gran Vía? I ponad wszystko, Dlaczego musiała zerwać z klasyką, vintage i prezentacyjną harmonią najbardziej emblematycznej ulicy w Madrycie? Zobaczmy, może w innym kontekście luksusowy budynek mieszkalny zaprojektowany przez Rafaela de la Hoza i oddany do użytku niespełna rok temu ma swój, ale nie tutaj. Nie ratuje go nawet radykalny eklektyzm, w którym Madryt czuje się komfortowo. Nie. Zbyt szokujące, futurystyczne i niewytłumaczalne.
WYDZIAŁ INFORMACJI
The Kampus Moncloa Uniwersytetu Complutense został wychowany w latach 20-tych z bardzo dobrymi intencjami i manierami. Do nowych budynków zatrudniono jednych z najlepszych architektów tamtych czasów, pozostawiając potomnym ładne wydziały, takie jak medycyna. A jednak jej sąsiad po drugiej stronie ulicy, zawsze wojowniczy Wydział Nauk Informacyjnych wziął najgorsze z rozszerzenia lat 60.: odłączenie, chłód i pragmatyzm . To budynek bez duszy i ciepła, z dużymi pokojami i bezdusznymi korytarzami. Ocalały z Cuéntame, którego nie są w stanie nadrobić nawet soczewki jego studentów audiowizualnych.
BRUTALIZM, KTÓRY NIE
Budynki uniwersyteckie nie były jedynymi, w których brutalizm był strasznie i nieproporcjonalnie źle rozumiany. I nawet kościół się ich nie pozbył. Lata 50., 60. i 70. były kopalnią złota dla architektów, którzy byli zwolennikami Le Corbusiera, którzy zacierali ręce dzięki budżetom (państwowym) diecezji madryckiej. Ale bycie „fanem” niczego nie gwarantuje, jak niektórzy kreacje bardziej typowe dla apokaliptycznego science fiction miasta, które chciało być nowoczesne. Przykładami z nich są kościół Matki Bożej Różańcowej Filipin (w liście), że z Św. Jan od Krzyża (w nowych ministerstwach) lub Hiszpańsko-Amerykańska Bazylika Miłosierdzia, położony w tej samej okolicy.
Budynek nauk informatycznych
WIEŻA WALENCJI
Patrząc z jego stóp, ten wieżowiec zbudowany w latach 70-tych nie jest taki zły. Tak, to czysty beton, ale surowość jego materiału zachowała nieco oryginalna i malownicza forma. I to wszystko. Zbrodnia przychodzi, gdy patrzysz z daleka , kiedy staje się czarną owcą w centrum Madrytu, cios w kolorze ochry, który rani oko i denerwuje zdjęcia Cibeles i Puerta de Alcalá. Już w swoim czasie prace musiały zostać sparaliżowane z powodu skarg sąsiedzkich, ale nie można było uniknąć, że arystokratyczna panoramę dzielnic Salamanki i Retiro zostanie zatrutych tą masą.
OBELISK W CALATRAVA
The Wieże Kio pozbywają się wpisu na tę listę wstydu za to, że stali się symbolem współczesnego Madrytu, pomimo swojej histrioniki i nieuzasadnionej widowiskowości. Ale obelisk, który Calatrava postawił tuż przed nim, nie ma przebaczenia . To po prostu bardzo drogi prezent dla miasta. Do tego stopnia, że nie został nawet wprawiony w ruch (przyjmuje się, że ruchy jego płyt naśladowały falę, która wzniosła się w niebo) ze względu na wysokie koszty utrzymania. Z tym lukrem lub bez, kolumna nadal wydaje się pozbawioną kontekstu kaprysem, który ledwo rozmawia ze swoimi pochylonymi sąsiadami.
Obelisk Calatrava
ZESTAW MONCLEA
Rada Miejska Moncloa i Arco de la Victoria tworzą łupież, irytujące i przestarzałe małżeństwo. Oba są produktem Madrytu zwycięzców, ten, który przekształcił miasto w upodobanie nielicznych, aby nadać mu uroczyste, wojskowe i „chwalebne” powietrze . I jeszcze wydziela kulki na mole i jest krępujące. Na szczęście postęp i A-6 skazały ich na ostracyzm.
Kompleks Moncloa: forumogram w stylu Leni Riefenstahl
POMNIK 11-M
Intencja nie była zła. Na papierze cylinder ze szklanych cegieł, w którym znajdują się nazwiska wszystkich ofiar, jest cennym hołdem. Ale w praktyce ich dostęp nie jest wystarczający , ani zadymiony grzechot na jego zewnątrz zapewnia spokój i przestrzeń, których wymaga to miejsce. Daj spokój, że w końcu nie oddaje sprawiedliwości celowi monolitu.
STACJA KOMUTOWNICZA SOL
Jest tylko jedna rasa miejska, która uwielbia tę szklaną muszlę, która pojawia się na najbardziej charyzmatycznym placu w Madrycie: nowoczesny z lustrzanką. Świetnie się bawią robiąc zdjęcia swoich odbić i bawiąc się ich efektami. Ale dla innych to nie przestaje być anachroniczna kula zdolna wykraść tradycjonalizm z serca miasta . Jeśli Tio Pepe został zwrócony, dlaczego nie zabrać ze sobą tego robota, dalekiego kuzyna?
BUDYNEK PIRAMIDA, CASTELLANA 33
Och, Kastylijczyk. Krok po kroku, numer po numerze, wielka arteria Madrytu prezentuje przytłaczającą liczbę stylów i malowniczych budynków . Albo to samo, syndrom Stendhala, ale na odwrót. W tej mozaice rzadkości, okazjonalnych sukcesów i wielu zakładów kamikaze wyróżniają się budynki takie jak Castellana 33, lepiej znana jako Piramida. Nieudana próba oryginalności w biurowcu zlokalizowanym pomiędzy rezydencjami . Kontrast jest bardzo ostry. Jeszcze jeden przykład ulicy z nieskończoną listą aberracji, którą można uzupełnić o Palacio de Congresos, budynek Mutua Madrileña lub Nuevos Ministerios.
Stacja podmiejska Sol
KATEDRA ALMUDENA
Nie ma wątpliwości, że wielki kościół w Madrycie jest największa stracona szansa . Jako dane, bolesne porównanie: Almudena zaczęto budować rok później (1883) niż Sagrada Familia w Barcelonie. Będąc w Barcelonie postawili na Vanguard, w stolicy postanowili zbudować neogotycką bryłę bardziej tandetny i mdły z jasnym celem: załadować widoki ze wzgórza Garabitas.
Co gorsza, nigdy nie zdołał przytłoczyć swoimi aspiracjami historyzmu i mediewizmu i mówi się, że inspirował je twórczość Viollet-le-Duc we Francji. Trudno wytłumaczyć, dlaczego tej obrzydliwości nie da się nawet usprawiedliwić twierdzeniem o konieczności poszanowania harmonii sąsiedniego Pałacu Królewskiego. A co więcej, upływ lat nie służył pokucie ani odkupieniu samego siebie, a jeśli nie są obrazy i witraże absydy, udekorowana przez Kiko Argüello, która po raz kolejny jest pokazem anachronizm.
MUZEUM ZBIORÓW KRÓLEWSKICH
Kolejna stracona okazja. Chociaż nie jest jeszcze otwarty, o tym budynku już rozmawiają wszyscy, którzy lubią chodzić do Las Vistillas obserwować mniej brzydką twarz Almudeny złożoną z zachodu słońca. Może być tak, że środowisko nie pomaga, ponieważ znajduje się pod budynkiem z tej listy, ale ten rodzaj bezzębnego grymasu nie ma uzasadnienia ani przebaczenia. Choć jego wnętrze zapowiada się minimalistycznie i górnolotnie (możliwy paradoks), to zniszczenie jednej z najpiękniejszych pocztówek stolicy zasługuje jedynie na potępienie, ostracyzm i nienawiść.
Katedra Almudena