Uważa się, że Ingmar Bergmann wpadł na pomysł na swój film Osoba pewnego dnia był bardzo chory. Kiedy zmagał się z gorączką bardzo poważnego zapalenia płuc, ktoś podał mu zdjęcie, na którym pojawiła się jego była kochanka, aktorka. Bibi Andersson , wraz z innym tłumaczem, którego jeszcze nie spotkał, Liv Ulmann . Podobieństwo między nimi było tak szokujące i tak inspirujące, że mógł tylko otrząsnąć się ze swojej obsesji, reżyserując prawdopodobnie największe z jego kilku arcydzieł, w którym oczywiście wystąpili Ullmann i Andersson.
nie wiemy dokładnie dlaczego fascynuje nas temat dwóch kobiet tak podobnych, że jedną można pomylić z odbiciem drugiej . Ale ta fascynacja jest faktem. A kino szczególnie skutecznie to zmaterializowało: jest Hitchcock z Zawrót głowy , film, który odkrywa mechanizmy zakochiwania się poprzez proces przemiany jednej kobiety w drugą (która jest nią samą). Oni są tam Robert Altman, Carlos Saura, David Lynch, Brian de Palma, Darren Aronofsky . I kilka innych.
Ullmann i Andersson w „Personie” Ingmara Bergmana
Jeśli chodzi o obraz, to rzadko zajmował się sprawą opakowania tego dzieła z 1843 roku. Teodor Chasseriau właśnie podzielił gruszki ze swoim mentorem Jean-Auguste-Dominique Ingres, najbardziej utytułowanym, a zarazem najbardziej marsjańskim z francuskich malarzy romantycznych, który w dawnych dobrych czasach nazywał go „Napoleon malarstwa” . Za kościół Saint-Merri w Paryżu, Chassériau wykonał fresk Santa María Egipciaca co to było wyższy dochód niż ten sam dochód , a potem musiał być nieco przesiąknięty malarstwem, jak nauczyciel, który z drugiej strony już z nim nie rozmawiał. W tym podwójnym portrecie prześlizgnął się więc w inne dziedziny, które swoją atmosferą i kolorystyką zbliżyły go do Anton van Dyck (tam w oddali) i Eugene Delacroix (o wiele bliżej).
Bohaterowie obrazu są tak samo ubrani i uczesani, a ich rysy są tak podobne, że można by ich wziąć za tę samą osobę, a przynajmniej bliźnięta. Ale te dwie kobiety, siostry dla siebie, a także dla malarza, dzieli duża różnica wieku. uszeregować , który w wieku dwudziestu jeden lat jest najmłodszy, chwyta za ramię Adele , który ma trzydzieści trzy lata i reżyseruje portrecistę koślawe spojrzenie co pokazuje, że nauczył się nie ufać nawet krwi swojej krwi.
Wszystko na zdjęciu to czysta afirmacja klasy. sukienki sióstr, w złocie i czerwieni . Ich fantastyczne szale, od karmazynowy antycypując orientalistyczny styl, który wkrótce przyjmie Chassériau. Domowe wnętrze, w którym pozują. Fryzury, biżuteria, delikatna róża, solidna mahoniowa szafka.
Autoportret Chassériau, „Napoleona malarstwa”
Wszystko wydaje się być przeznaczone na gloryfikację burżuazji Francji Ludwik Filip z Orleanu , ostatni król Francuzów. król zombie , nawiasem mówiąc, ponieważ monarchia galijska była żywym trupem, ponieważ Napoleon (pierwszy, prawdziwy) uznał, że cesarski laur odpowiada mu bajką i ani późniejsza restauracja Burbonów, ani dynastia orleańska nie zdołały ożywić świetności dwór Króla Słońca.
To były lata burżuazyjnego wzrostu Luisa Felipe. Każdy we Francji chciał być szanowanym burżuazją . Jak by to było, czym nawet król chciał być, a przynajmniej to starał się przekazać, a już wiadomo od króla na dole, no to. Były to także lata prosperity gospodarczej. Aż przestały istnieć, a wynalazek runął jak domek z kart z Rewolucja 1848 . Ale tę inną historię opowiemy innym razem.
Przedtem lustrum, siostry Chassériau były dumne ze swoich aspiracji , a czas pokazał, że się nie mylili. Ponieważ od tego czasu do teraz burżuazja nie opuściła sterowni . W tej chwili nie jest to również planowane.
Obraz „Dwie siostry” (1843) Théodore Chassériau znajduje się w Musée du Louvre w Paryżu.
Podróż do obrazu: „Dwie siostry”, Théodore Chassériau