Związek Holandii z wodą jest bliski. Kraj ma średnią wysokość 30 metrów, a jedna czwarta jego terytorium znajduje się poniżej poziomu morza. Buduje się miasta i miasteczka tam, gdzie kiedyś była woda, buduje się domy lub farmy lub parkingi, które na niej pływają, kanały służą do transportu ludzi i towarów, stawia się wały i bariery, buduje składane mosty do przejścia statków.
Oprócz serów i tulipanów, Holendrzy są szczególnie dumni z tego, co nazwali Planem Delta (znana również jako największa na świecie bariera burzowa): projekt budowy tam, które chronią wiele kilometrów kwadratowych kraju które znajdują się poniżej poziomu morza.
Zelandia, Holandia.
31 stycznia 1953 r. wały chroniące prowincję Zeeland, najbardziej zagrożoną w południowo-zachodniej Holandii, Załamały się z powodu burzy, a przy silnym wzroście przypływu poziom wody podniósł się o 4,20 metra.
Doszło do wylania tysięcy hektarów znanych jako „katastrofa”: zginęło 1838 osób, ponad 70 000 osób zostało ewakuowanych, a około 30 000 zwierząt gospodarskich utonęło. Ucierpiały również wybrzeża Belgii i Wielkiej Brytanii. Od tego czasu wdrożono duże systemy ochrony przed morzem: w Holandii Delta Plan; w Belgia, plan Sigmy; i w Zjednoczone Królestwo, barierę Tamizy.
Plan Delta składa się z 13 zapór zbudowanych w całym regionie w celu ochrony gęsto zaludnionych obszarów przed ujście rzek Ren, Moza i Skalda. Te prace hydrotechniczne stały się, ze względu na swój faraoniczny wymiar, jeszcze jedną atrakcją turystyczną.
Tama Oosterschelde.
Największa tama w planie Delta to Oosterschelde, który mierzy dziewięć kilometrów. Ma 65 betonowych filarów i 62 stalowe bramy, każda o długości 42 metrów; System ten pozwala na zamknięcie bram w 75 minut po wykryciu, że poziom morza może wzrosnąć o ponad trzy metry powyżej „normalnego poziomu Amsterdamu”, miara stosowana jako odniesienie.
Wybudowano tamę z możliwością otwierania i zamykania aby nie odsalać ujścia rzeki Oosterschelde, gdzie ekosystem morski jest bogaty np. w ostrygi i homary. Spacer po tej ogromnej zaporze jest jak spacer wzdłuż ściany. Poczucie bezpieczeństwa i bezpośredniego zagrożenia. Po drugiej stronie jest przeciwnik, na razie milczący, ale gotowy do ataku w każdej chwili.
Bariera maeslanta.
Klejnotem w koronie Planu Delta jest bariera Maeslant, został ukończony w 1997 roku i był ostatnim dziełem Planu Delta. Znajduje się w Rotterdam, drugie co do wielkości miasto w Holandii, którego 90 procent powierzchni znajduje się poniżej poziomu morza i duża część poniżej pięciu metrów.
Aby chronić miasto przed sztormami i nadal umożliwiać ruch z portem (jest największym w Europie i jednym z najważniejszych na świecie), wybudowano go pierwsza mobilna stacja dokująca na świecie. Każde z dwóch ogromnych ramion tworzących barierę ma 210 metrów długości i 22 metry wysokości.
Gdy pojawia się ostrzeżenie przed burzą i spodziewany jest silny wzrost przypływu, bramy są aktywowane, proces ich zamykania trwa dwie i pół godziny. Test konserwacyjny odbywa się zwykle we wrześniu, przed sezonem sztormowym, to dobry czas na wizytę w Rotterdamie i zbliż się, aby zobaczyć, jak Holendrzy próbują umieścić drzwi do morza.
W mieście znajdują się place przygotowane na baseny w przypadku powodzi; garaże projektowane są jako potencjalne zbiorniki wodne ratować domy i dużą infrastrukturę, a nawet zaczęli budować domy na twardym gruncie, które są w stanie pływać w razie powodzi, Nazywane są domami amfibii.
W Holandii jest jasne, że rozwiązaniem nie jest tylko kontynuacja budowy coraz wyższych zapór; nie możesz żyć w otoczeniu wysokich na 10 metrów murów. Plan jest naucz się żyć coraz lepiej z wodą: twórz kontrolowane strefy powodziowe i zwiększaj koryta rzek w najbardziej wrażliwych obszarach.
Zamiast po prostu próbować zatrzymać morze, przekierować je i, w niektórych przypadkach, uzyskać z niego grunt (np. prowincja Flevoland, terytorium odzyskane z morza w latach 1950-1960). „To nie tylko kilka grobli i murów”, mówią tutaj, „to sposób na życie” i dodają: „Bóg stworzył Ziemię, a my Holendrzy stworzyliśmy Holandię”.