Bill Murray jest wydawcą Arthur Howitzer Jr.
„Po prostu postaraj się, aby brzmiało to tak, jakbyś napisał to celowo” – powtarza w kółko Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray), genialny i cierpliwy redaktor magazynu Dyspozytornia Francuska, dodatek do Wolność, Kansas Wieczorne Słońce, które sam założył lata temu i to daje tytuł do 10. film Wesa Andersona (11. ma być kręcony w Chinchón).
Dyspozytornia Francuska, film jest hołd dla dziennikarstwa z połowy XX wieku. Do tego dziennikarza, który nie szczędził pieniędzy, bo ślepo ufał swoim pisarzom. Do tych dziennikarzy, którzy byli tak… frankofile jako reżyser The Tenenbaums, pochodzący z Austin w Teksasie, od lat mieszkający w Paryżu. Anderson jest zawsze bardzo wyraźny w swoich odniesieniach i inspiracjach i tutaj od początku mówił o swoim oddaniu dla jednego z magazynów, które zawsze mu towarzyszyły i które kompulsywnie kolekcjonuje: Nowojorczyk.
Siedziba wymyślonego magazynu Wesa.
Do tej pory wiedzieliśmy. Z zwiastun, wywnioskowaliśmy również, że Francuska Dyspozytorka będzie Wes Anderson autorstwa Wesa Andersona dla Wesa Andersona. Oda do siebie. Po obejrzeniu filmu na jego światowej premierze na Festiwalu Filmowym w Cannes, potwierdzamy. Reżyser prześcignął samego siebie w swojej symetrycznej, kolorowej, retro estetyce. W jego fiksacji na punkcie szczegółów. W swoim mistrzostwie w miniaturach, dekoracjach.
Akcja filmu rozgrywa się w wymyślonym mieście Ennui-sur-Blasé, w którego powierzchowności się wtoczył? Angouleme i których wnętrza są jak teatr z cenną scenerią. Jak kawiarnia Le Sans Blague, z żółtymi ścianami, małymi kwadratowymi stolikami, szafą grającą z lat 60., gdzie Zeffirelli (Timothee Chalamet) i Lyna Khoudri (Juliette) Planują młodzieżową rewolucję szachową (inspirowaną majem 68). Tak Lucina Krementz jako Frances McDormand weteran dziennikarski The French Dispatch obserwuje je i pomija przereklamowaną neutralność.
Podzielony na kilka rozdziałów, takich jak przegląd raportów, lektura i narracja artykułów, które będą składać się na najnowszy numer magazynu Howitzer, każdy z nich jest sekcją. Począwszy od wycieczka lokalna z Herbsaint Sazerac (Owen Wilson) Ennui-sur-Blasé, niezdolny do skupienia się na pozytywnych rzeczach, ale odnajdujący szyk nawet w zaułkach mafii i prostytutek.
Zeffirelli (Chalamet) i Juliette (Khoudri), miłośnicy szaf grających.
Potem przychodzi sztuka ze słowami JK L. Berensen (Tilda Swinton), renomowana krytyka artystyczna przywołująca historię malarza Mojżesz Rosenthale (Benicio del Toro) jak został odkryty w więzieniu, kiedy przemienił swoją miłość do strażnika Simone (Lea Seydoux) w awangardowych obrazach olejnych i bardzo drogo za to zapłacili Julian Cadazio (Adrien Brody).
Po polityczno-poetyckiej kronice Krementza następuje niby lżejsza i bardziej zabawna część, ale tylko pozornie. Anderson demonstruje znaczenie czegoś tak czczonego także w Condé Nast Traveler, kronice gastronomicznej i krytyce, powierzone Francuskiej Dyspozycji do Roebuck Wright (Jeffrey Wright) którzy zakochali się w gotowaniu „samotna uczta” co wieczór w innej restauracji, sam, ze stołem jako „towarzyszem”.
Spotkanie redakcyjne z dziennikarzem gastro.
Roebuck został poproszony o profil ówczesny szef kuchni, pan Nescafier (Steve Park), ale kiedy uczestniczy w kolacji szefa kuchni w domu komisarza (Matthieu Amalric), wydarzenie zostaje przerwane przez porwanie syna tego ostatniego. A raport kończy się przygodą z trzygwiazdkowym menu z sześcioma karnetami, która zaczyna się od koktajlu, który wprawia ich w ekstazę, a kończy na budyń tytoniowy. Chociaż tak naprawdę jego gwiazdorskie danie jest nadal ciasto z kosem, ciasto z kosem. I sekretny składnik: trucizna. „Miało smak ziemi, nigdy czegoś takiego nie jadłem”, mówi Nescafier, prawie umierając.
Nekrologi to dokładnie ostatni rozdział tego wyjątkowego magazynu. A w ostatnim numerze publikują Ostateczna czarna kronika. Łzawe pożegnanie z dziennikarstwem.
Panie Nescafier.