Galicja jest krainą? tajemnica i przesąd , chociaż w wielu przypadkach jest za dużo hałasu i nie tak dużo orzechów. Zwłaszcza jeśli chodzi o miejsca opuszczone z pewną legendarną przeszłością, jak ma to miejsce w przypadku Finca de Frendoal, opuszczony wiejski dom znajduje się w parafii Aldán i jest dziś jednym z najbardziej osobliwych miejsc w Pontevedra , tego nieznanego Pontevedry.
Jeśli jesteśmy na trasie przez Rías Baixas, nie ma wymówki, aby nie przeżyć tego doświadczenia. Aby rozpocząć tę przygodę, musisz udać się na drugą stronę Ría de Vigo, w gminie Cangas de Morrazo i udać się na północ do Aldan , miejsce, w którym można zostawić samochód, ponieważ przy gospodarstwie znajduje się publiczny parking.
Po dotarciu do brzegów rzeki Orxas można zobaczyć średniowieczny most, który wita to, co znane jest w tej krainie jako Zaczarowany Las . I dowiemy się dlaczego.
Posiadłość Frendoal: zamek i zaczarowany las.
ZAMEK Z TAJEMNICĄ
Przekraczając starą myjnię i podążając biegiem rzeki docieramy do imponująca brama farmy . Natura przejęła tę przestrzeń, która wydaje się opierać pochłonięciu przez las.
Niemal daje wrażenie przekroczenia magicznego portalu, który przeniósł nas do baśni, nierealnego świata z bajki. Zwłaszcza, gdy zobaczysz majestatyczny zamek, który mimo średniowiecznego wyglądu został zbudowany w XX wieku.
Obecnie część ziemi należy do administracji Cangas, ale nigdy nie była. Pazo nakazano zbudować w latach sześćdziesiątych przez rodzina hrabiów Canalejas . Początkowo ta ekscentryczna posiadłość o średniowiecznym wyglądzie została zbudowana jako rezydencja do wypoczynku i rekreacji.
Canalejowie byli biegli w polowaniu, a posiadanie tutaj ich szczególnej rezydencji rekreacyjnej było idealnym pomysłem, aby móc korzystaj z natury i miej swój prywatny las na zajęcia rekreacyjne i sportowe. Ale Canalejas zniknęli i dwór popadł w ruinę , tak stopniowo zamek był pożerany przez roślinność, nadając mu ten tajemniczy wygląd w tych dniach.
W zamku niczego nie brakuje ma swoją fosę, a w swoim czasie miał też most zwodzony (już zniknął), ale jego stan zachowania nie pozwala na wiele lekkomyślności. Właściwie możesz przejść przez most, ale uważaj, ponieważ jest to praktycznie kamienny pas, który łączy wejście z drzwiami.
Do dziś zachowała się też wieża i część budynków gospodarczych, które nie zostały ukończone. Możesz wejść do wnętrza zamku chociaż musisz to zrobić ostrożnie, ponieważ bezpieczeństwo nie jest gwarantowane. Ściany zostały prawie całkowicie zaatakowane przez mchy i pnącza które karmią tę aureolę tajemniczości, az drugiej strony wypełniają przestrzeń robakami.
Na zewnątrz widać, co kiedyś było trawnik do krokieta . A to bardzo ciekawe, bo uprawianie tego sportu nie ma nic wspólnego z korzeniami w naszym kraju. Krokiet to sport, który urodził się w francuska prowansja Brytyjczycy wymyślili to na nowo do tego stopnia, że uczynili tę działalność swoim własnym.
Możliwe, że rodzina Canalejas praktykowała to jako kolejny ze swoich dziwactw, ponieważ było to… sport związany z arystokracją , ale nie zostało to udowodnione. W taki czy inny sposób jest to jedna z nielicznych prywatnych przestrzeni do gry w krokieta, jakie istnieją w naszym kraju.
Ściany zostały prawie całkowicie opanowane przez mchy i pnącza.
PIĘKNO PORZUCENIA
Stamtąd ustępuje temu, co kiedyś było a dziedziniec zjawiskowy ale to dzisiaj ma aspekt, który moglibyśmy nawet zdefiniować jak ponury . Mech pokrywa dużą część ławek rozsianych po całym ogrodzie, ale nadal można cieszyć się śpiewem ptaków, być może melancholijnymi melodiami, które pobudzają wyobraźnię o wiele bardziej na temat tego, czym był ten ogród w innym czasie.
W Aldán mówią, że w tamtym czasie było to miejsce, w którym zamieszkiwało wiele egzotycznych ptaków a zanim pazo popadło w zapomnienie, wielu parafian przyszło obserwować ptaki, których nigdy nie widziano na tych ziemiach.
Podążając szlakiem, do którego docierasz akwedukt, który dostarczał wodę na pazo , zarówno na własne potrzeby, jak i na nawadnianie ziem hrabiów. Chociaż jest średniowieczny, jego pochodzenie jest rzymskie, a stan zachowania jest całkiem akceptowalny.
Mówi się, że był to ulubiony zakątek hrabiny Canalejas i pozwoliła się ochrzcić jako Łuk Hrabiny . Pierwotnie miał dwa łuki, ale obecnie pozostał tylko jeden, nieświadomie stając się jednym z najpiękniejszych zdjęć tego miejsca.
Ale woda rzeki Orxas była wykorzystywana nie tylko dzięki akweduktowi. Nieco dalej i podążając kursem pod prąd są trzy młyny wodne które w swoich czasach miały wielką aktywność, ale dziś są w stanie ruiny.
Stąd powrót do zamku przez drugą część ogrodu, z niebem zakrytym gęsty baldachim stuletnich kasztanowców które zapraszają jesienią do zbierania swoich opadłych owoców, co jest bardzo powszechną czynnością w tym obszarze.
Ogród jest również otoczony brzozy , którego gałęzie są skręcone w bardzo osobliwy sposób, i świerki , drzewo bardzo podobne do jodły, które rodzina przywiozła specjalnie do dekoracji ogrodu.
Większość gatunków świerków pochodzą z Chin lub Wybrzeża Pacyfiku , więc rodzina Canalejas musiała być bardzo wytrwała, aby pozyskać te gatunki w tamtych czasach. Ponadto wykorzystano wiele kamiennych ławek w ogrodzie starożytne sarkofagi , podsycając tę ideę „Zaczarowanego lasu” i tajemnicy.
Finca de Frendoal czyli piękno porzucenia.
Budowa drogi podzieliła gospodarstwo na dwie części, jedna z nich wpadła w ręce z gminy Cangas . Nie wiemy, czy to budowa drogi oznaczała początek końca, czy też porzucenie hrabiów Canalejas było z jakiegoś powodu związane z ich tajemniczym ogrodem. Miesiące maj i czerwiec To oni są najbardziej odpowiedni do odwiedzenia tego ciekawego wiejskiego domu, ponieważ nie ma tu zbyt wielu ludzi, a pogoda jest idealna.
Po tym doświadczeniu na pewno zadacie sobie pytanie: Dlaczego hrabiowie nie ukończyli budowy swojego zamku? Co skłoniło ich do porzucenia go? Dlaczego nikt nie jest odpowiedzialny za jego przywrócenie?
Być może ta tajemnicza posiadłość nigdy nie zostanie przywrócona, być może dlatego, że straciłaby część swojego uroku. reprezentacyjne domy opuszczony . W ten czy inny sposób ten magiczny las jest zielonym płucem, w którym przyroda wciąż żyje i musi zostać odkryta, niezależnie od tego, czy wierzysz w duchy, czy nie.