Do raju zawsze można się dostać, spacerując trochę więcej
Wyspy Cíes wciąż skrywają wiele tajemnic. To może wydawać się przesadą, ponieważ w ostatnich latach stały się jedna z tych niemalże niezbędnych wizyt dla tych, którzy przyjeżdżają do Galicji w sezonie letnim, ale to jest to, co może odkryć każdy, kto ma odrobiną ciekawości, gdy w nich postawi stopę.
Nie tak dawno - no tak, może minęło trochę czasu -, Cíes były miejscem rzadko odwiedzanym przez osoby zainteresowane obserwowaniem ptaków, na prawie pustych plażach, na których uprawiali naturyzm lub przez Niemców, którzy przyjechali furgonetką DKW do Vigo czy Cangas po przejściu Europy z zamiarem pozostawienia świata na kilka miesięcy w tyle. Niewiele pozostaje z tego wszystkiego, z wyjątkiem mitycznych Matar Hippies en Las Cíes autorstwa Total Sinister.
Minęły lata i przybyli włączenie w 2002 r. do Parku Narodowego Wysp Atlantyckich oraz ogłoszenie plaży Roda najlepszą plażą na świecie, według gazety The Guardian w 2007 roku. A wraz z nimi boom odwiedzających, który wymusił założenie maksymalna liczba osób, które mogą przybyć na wyspę każdego dnia.
A mimo to Cíes nadal są pełne mitycznych miejsc i nieznanych zakątków. Poza letnimi weekendami oddalanie się szlakami wijącymi się przez sosnowe lasy w kierunku latarni Principe lub Punta Chancelos, łatwo wyobrazić sobie atmosferę, jaką żyli średniowieczni mnisi, którzy osiedlili się tu 1000 lat temu.
Figueiras, Wyspy Cies
Zwiedzanie wybrzeża od zatoczki do zatoczki, od Areiña do Cantareiras, od Os Bolos do Muxieiro, Atmosfera nadal jest taka, jak korsarze Sir Francisa Drake'a, kiedy prawie 500 lat temu rozbili obóz w cieniu tych drzew.
Jedną z tych ścieżek, po nieco ponad 10 minutach spaceru od molo, docierasz jeden z tych sekretów, które tak często nie są zauważane przez zagranicznych gości.
Mieszkańcy ujścia wiedzą o tym, ale cień sławy sąsiedniej plaży Rodas i wygoda tak wielu tych, którzy przybywają z lądu i wybierają pierwszy piaszczysty obszar, jaki znajdą, zachowały pewien spokój w jedna z najbardziej wysuniętych na północ plaż wyspy Monteagudo: Figueiras.
Pomimo tego, że latem przybywają tu ludzie z całego świata, Figueiras nadal jest oazą spokoju. Zaledwie 400 metrów białego piasku i morze o tak wielu stopniach błękitu, że aż trudno sobie wyobrazić. Tak blisko, a jednocześnie tak daleko od zgiełku Rodos, jego łodzi i baru na plaży. Figueiras to plaża dla tych, którzy szukają innego środowiska, dla tych, którzy tęsknią za Cíes w innym czasie. Ponadto została uznana przez czytelników Condé Nast Traveler za drugą najlepszą plażę w Hiszpanii, zaraz za Valdevaqueros w Kadyksie.
Sekret, który często pozostaje niezauważony przez zagranicznych gości
Niemiecka plaża, jak nazywa ją również jeden z tych gości z lat 70. który uczynił z niego swoją bazę i kto założył tu naturyzm. Nawet dzisiaj, pół wieku później i chociaż obecnie spora część odwiedzających wybiera strój kąpielowy, Figueiras to wciąż plaża dla nudystów.
A im dalej na północ, zwłaszcza w małej zatoczce za skałami, tym bardziej uwydatnia się obecność tej opcji. Figueiras zawsze był wolne miejsce, w którym każdy pasuje i gdzie wszyscy się szanują, gdzie każdy wybiera, jak chce żyć z tym krajobrazem.
Ścieżka z morzem pojawiającym się tu i ówdzie między sosnami jest spektakularna, chociaż nie przewiduje tego, co zastaniemy po przyjeździe. Wydaje się niemożliwe, aby kilka kilometrów od Vigo, największego miasta Galicji, przetrwało takie miejsce, pas wybrzeża Atlantyku, gdzie czas zdaje się płynąć w innym tempie, w którym łatwo zapomnieć o zegarze i dać się ponieść tylko rytmowi przypływów.
Aż trudno uwierzyć, że tam, rzut kamieniem, zaledwie 20 minut łodzią, jest miejska Galicja, Cangas z tawernami, Baiona, Moaña, Nigrán, Canido. Po drugiej stronie Kanału Północnego, który oddziela się od lądu stałego, łamacze Cabo do Home, piaski plaży Melides i latarnia morska Punta Subrido.
Mają zaledwie 3 kilometry, ale od plaży wydają się znacznie bardziej oddalone. To jest kontynent. A to, jeśli jeszcze nie zauważyłeś, to inny świat.
Plaża Figueiras to plaża nudystów par excellence na Wyspach Cíes
Trudno nie dać się ponieść emocjom i chcieć zostać. To trudne, choć nie możemy zapomnieć, że większość odwiedzających, poza tymi, którzy mają rezerwację na kempingu, opuści wyspę o zachodzie słońca ostatnią łodzią. Każdy będzie miał trudności z odejściem. Wszyscy spojrzą po raz ostatni, zrezygnowani, z drogi.
I nie chodzi o to, że powrót to zły plan. Tarasy Cangas będą tam, czekając na nas po powrocie, ze swoją ośmiornicą, ich caldeirada de zapata (suszoną rybą, którą można znaleźć tylko w tym regionie) lub ich porcjami xoubas. Lub Vigo, dla tych, którzy żeglują na południe, z niekończącą się ofertą wypoczynku.
Mimo to, nawet wiedząc, że ujście ma wiele do zaoferowania, nieuniknione jest uczucie uszczypnięcia podczas podnoszenia. Bo nie sposób tu nie wracać niechętnie, chcąc, żeby dzień trwał trochę dłużej. Nie da się nie dostosować i nie urzeczywistnić tego karaibskiego powiedzenia, bo któż może być nieszczęśliwy w cieniu sosnowego lasu Figueiras?
Cabo do domu