Wszystko składa się na generowanie piękna w mieście
ŚWIATŁA ULICZNE
Paryż nazywany jest miastem światła być pionierem w instalacji oświetlenia publicznego oraz za bycie przykładem kulturalnej stolicy Europy Oświecenia. Pierwsze powstały w XVII wieku , na rozkaz Ludwika XIV, Króla Słońce, w celu oświetlenia ulic dla zapewnienia bezpieczeństwa. Póżniej w W XIX wieku pojawiły się Style Lampposts, nowość, która łączyła użyteczność i estetykę pozwalając na zintegrowanie ich w idealnej harmonii z otoczeniem.
W latach pięćdziesiątych firma Lenzi, korzystając z wielkiej odnowy zabytków Paryża, zaproponowała stworzenie „luminaires de style” do oświetlenia miasta. Ta fabryka zyskuje dużą renomę dzięki swoim prestiżowe obiekty na Polach Elizejskich, rue de Rivoli, Place de la Concorde, Quartier del Marais czy Palais Royal.
Każda z tych dzielnic szczyci się posiadaniem własnej model latarni, takich jak Lavoisier w Les Invalides, rue de la Paix, Tuilerie, Alexandre III czy Richelieu . Vincent van Gogh przedstawia znane latarnie z dzielnicy Montmartre w swojej pracy Montmartre, 1886.
Do każdej dzielnicy makieta latarni
TALERZE ULICOWE
W Paryżu, podobnie jak w większości miast, znaki urbanistyczne z nazwami ulic umieszczane są na końcach ulic, zazwyczaj na fasadach. Projekt obecnych tablic został zamówiony przez hrabiego Rambuteau w 1847 roku i jest jednym z najstarszych na świecie. Wyróżnia je Prostokątny kształt z granatowego emaliowanego metalu z zieloną obwódką i białym napisem.
W górnej części tabliczki w półokręgu zaznaczony jest numer „dzielnicy” lub sąsiedztwa, od 1 do 20. A jako przykład miasta kulturalnego niejednokrotnie podają krótki opis postaci, wydarzenia lub miejsca, które nazywają.
Taki jest jej związek z stereotypowym wizerunkiem Paryża, że istnieją firmy, które odtwarzają spersonalizowane talerze jako pamiątki.
Są tak mityczne, że są tacy, którzy zamienili je w pamiątki
KRZESŁA OGRODOWE
Jedną z najlepszych rzeczy w paryskich parkach są ich krzesła, które możesz poruszać się, jak chcesz, zgodnie z pragnieniami dnia . Możesz wystawić swoje krzesło na słońce we wczesnych miesiącach wiosennych lub odsunąć się od grupy uczniów lub turystów, aby przez chwilę poczytać. Kiedy nadchodzi dobra pogoda, rozpoczynają się wojny o tę ikonę paryskich mebli ogrodowych.
Istnieją trzy style, La Chaise (krzesło), Les Bridges (ten z podłokietnikami) i Les Fauteuils (rodzaj leżaka). Wszystkie identyczne, z zielonego lakierowanego metalu, są częścią dziedzictwa kulturowego sześciokąta od jej powstania w latach 20., kiedy zastąpiły ławki dla wygody spacerowiczów.
W chwili jej narodzin Ateliers de la Ville de Paris nazwało ją Senatem. Po latach firma Fermob została oficjalnym dostawcą, a w 2002 roku odnowiła ją dzięki projektowi Frédérica Sofii i stają się krzesłami luksemburskimi.
W stali jest około 2000 sztuk , kolor zielony RAL 6013. I pomimo swojej nazwy, oprócz tego, że znajduje się je w Ogrodzie Luksemburskim, możesz cieszyć się nimi w Tuileries i ogrodach Palais Royal, gdzie będziesz chciał umieścić je w „pierwszym rzędzie” na brzegu stawu.
Siedzenie w takim parku: „konieczność” podczas następnej wizyty w Paryżu
FONTANNY WALLACE
Są to słynne publiczne fontanny do picia, zaprojektowane przez Charlesa-Auguste'a Lebourga. Jego imię pochodzi od Richarda Wallace'a , brytyjski filantrop, który sfinansował jego budowę. Pierwszy zainstalowano w Paryżu w 1872 r. wystarczająco duże, aby można je było zobaczyć z daleka, ale bez naruszania harmonii krajobrazu. Jego cena musiała być rozsądna, więc Wykonano je z żelaza, ekonomicznego i trwałego materiału, a inżynier Eugène Belgrand szukał najlepszych lokalizacji.
Istnieją 4 różne modele. Najpopularniejszy był duży model, inspirowany paryską Fontanną Niewiniątek_ z ośmioboczną podstawą, na której spoczywają cztery kariatydy podtrzymujące kopułę. Reprezentują cztery cnoty i cztery pory roku. Prostota i wiosna, dobroczynność i lato, trzeźwość i jesień i życzliwość i zima. Można go znaleźć na targu kwiatowym Reine-Elizabeth-II, inny okaz na rue de la Bûcherie przed księgarnią Shakespeare and Company lub na Place Saint-André-des-Arts.
model bliźniaczy, w którym dominuje najada otoczona dwoma fantastycznymi postaciami. Pomysł polegał na umieszczeniu ich w zatłoczonych miejscach, takich jak szpitale czy dworce kolejowe, ale się nie spełnił i obecnie w okręgu V zachował się tylko jeden egzemplarz. Zarówno ten model, jak i ten duży, miały dwa metalowe pojemniki ułatwiające spożywanie wody, które później zostały usunięte ze względów higienicznych.
Mały model to punkty poboru wody ozdobione herbem miasta, które uruchamia się poprzez naciśnięcie kranu. . Znajdują się one w publicznych parkach i ogrodach Paryża. Wreszcie, model kolumny , po poprzednich. Jest to uproszczona wersja dużego modelu, w której kariatydy są zastępowane kolumnami, aby obniżyć koszty. Obecnie są tylko dwie: jedna w 16. dzielnicy, a druga w 17., zamknięte w chłodniejszych miesiącach, aby mróz nie uszkodził ich rur.
Duży model fontanny Wallace
GAZETY
Kolejnym symbolem ulic Paryża są kioski w stylu secesyjnym. Zostały wymyślone w 1857 roku przez architekta Gabriela Davioud , główny współpracownik człowieka Haussmanna i twórca Théâtre du Châtelet, Fontaine Saint Michel i ogrodzenia Parc Monceau.
Camille Pissarro uchwycił je w swoim dziele Boulevard de Montmartre (1897), jako świadectwo wielkości planu urbanistycznego człowieka. Na jego obrazach widać oświetlenie publiczne, kioski i banki, które są symbolem nowego wizerunku stolicy.
W latach 80. zostały odtworzone według oryginalnego projektu : estetyka imitująca zielone kute żelazo i cynk, zwieńczona małą kopułą zakończoną strzałką.
Wyprzedaż prasy we wzorach inspirowanych XIX
Kolumny Morrisa
W celu ogłoszenia wielu pokazów, które zaczęły pojawiać się w Paryżu w Drugim Cesarstwie, Maison Morris przejął monopol na kolumny ogłoszeniowe, pokrywając koszty jego budowy oraz plakaty poświęcone programowaniu kulturalnemu . Firma Lacarrière była odpowiedzialna za oświetlenie, a pracownicy gminy zadbali o jego czyszczenie, w zamian za możliwość przechowywania w środku narzędzi ogrodniczych.
Tak więc w 1868 roku, w tym samym stylu co kioski, zbudowali kolumny Morrisa, wyłącznie nośniki reklamowe w postaci ciemnozielonego żelaznego walca, z daszkiem w kształcie baldachimu, pod małą kopułą ozdobioną łuskami , aby chronić plakaty przed deszczem. Poznasz je na pięknym obrazie Jeana Bérauda, La Colonne Morris, w którym odzwierciedla on miejski pejzaż XIX-wiecznego Paryża. Obecnie zmodernizowany model można spotkać w całym mieście.
Morris Column, staromodna reklama
BILETY METRA
Niektóre z nich są ikoną miasta, szczególnie te Hectora Guimarda, zbudowane w latach 1899-1913 z żelaza i szkła, w celu upiększenia miasta , mimo że początkowo wywołały skandal. W stylu secesyjnym charakteryzują się „skrzydłami ważek” i innymi ozdobami, takimi jak latarnie Dervaux.
Zachowało się około 80 kopii z dwoma różnymi stylami wpisów. Zadaszeń, z których w użyciu są tylko dwa: Porte Dauphine i wejście Abbesses. Oraz żelaznej konstrukcji z balustradą ozdobioną motywami roślinnymi, takimi jak Luwr-Rivoli, Świątynia, Denfert-Rochereau czy Château-d'Eau. Wewnątrz ściany zostały pokryte białą płytką Biseuté, która z biegiem czasu ulegała zmianom i dziś przywrócono pierwotny styl.
Wejście namiotowe do metra Abbesses
KRZESŁA I STOŁY BISTRO
Nie są one częścią samych mebli miejskich, ale nie ma nic bardziej charakterystycznego dla paryskich pocztówek niż mityczne tarasy kawiarni z krzesłami ustawionymi równolegle.
Maison Drucker produkuje te meble od XIX wieku, przekazując swój „savoir-faire” z pokolenia na pokolenie. Krzesło wykonane jest z oparcia z rattanowej siateczki w połączeniu z kształtami i kolorami w zależności od stylu „brasserie” i odrzucanymi w różnych modelach. Wśród nich kolekcje Arc-en-Ciel, Chambord, Chenonceau czy Fouquet, które klienci mogą zamówić à la carte.
Charakterystyczne dla paryskiego krajobrazu są tak znane miejsca jak Les Deux Magots, Le Café de Flore, Le Royal Monceau, Le Mini-Palais, Le Café de l’Alma, La Fontaine de Mars, czy Le Voltaire, wszystkie ustawione w tym samym kierunku i skierowane w stronę ulicy , idealny do paryskiego sportu „flâner”.
Stoły, zwane bistro, zazwyczaj mają centralną czarną żelazną nogę i okrągły marmurowy talerz , chociaż ewoluowały.
Jeśli wejdziesz do jednej z kawiarni, masz wiele kart do głosowania, aby znaleźć krzesła Thoneta nr 14 lub „krzesło bistro”, wykonane z drewna i siedziska z siatki. Ten słynny model powstał w 1859 roku autorstwa tytułowego niemieckiego projektanta mebli, stosującego unikalną technikę gięcia parą, której doskonalenie zajmuje lata. Projekt ten zdobył złoty medal na Światowych Targach w Paryżu w 1867 roku.
Te stoły i krzesła to także miejski krajobraz