Kontempluj Coruñę z basenu (lub jacuzzi)
Dachy hotel noah _ (rúa Concepción Arenal, 51) _ są wysocy, przestrzenie są otwarte. Nie daje to wrażenia nigdzie wchodzenia, bo jednocześnie gdzieś już jesteś.
Zaledwie kilka cienkich drewnianych desek oddziela recepcję od stołówki, transfer ludzie wchodzący z entuzjazmem i żegnający się z tęsknotą za domem kaw, napojów bezalkoholowych, przekąsek, opadłych ramion i leniwie opadających narożnych książek, które czyta się tylko latem.
Wszystkie 32 pokoje mają widok na morze
Proszę o wodę i przynoszą mi szaszłyk z niedogotowanej tortilli, którą uwielbiam ponieważ kojarzy mi się z latem, z tymi zanurzeniami - bo plaże skąpane w Atlantyku nie pozwalają na kilka okrążeń, chyba że uważasz, że hipotermia to naukowa nazwa grzyba - te objadanie się na plaży z tortillą, panierowanymi stekami, rosyjską sałatką i krokietami oraz możliwość picia Coca Coli, która wcześniej była kupowana tylko na specjalne okazje i gdy w domu byli goście.
Tutaj jesz lokalny produkt i traktujesz z ostrożnością
Chociaż pogoda jest rozsypana, niebo jest szare, spokojne, przebiegłe, leniwe. jak nie Odsłonięte drewno i beton oraz proste linie które wyróżniają się mlecznym kolorem mojej skóry ledwo wystawionej na słońce.
Siedząc w tym miejscu, które jest kawiarnią, ale sprawia, że czujesz się tak, jakbyś był na tarasie bez bycia, od ten hotel położony w samym środku zatoki portu Santa Cruz , możesz zobaczyć panoramę ** A Coruña .** Możesz zobaczyć wieża kontroli ruchu morskiego, , w kształcie topora, który powstał po katastrofie na Morzu Egejskim; zarówno kopuła węglowa , co zostało zrobione, ponieważ wcześniej węgiel opuszczał ściany sąsiednich budynków zaimpregnowanych na czarno; zarówno elewacja starego miasta i wieża Herkulesa.
jeden z towarzyszy, Jonathan Armengol , opowiada swoje wrażenia o zintegrowanych przestrzeniach, o to przyjemne uczucie bycia nigdzie i wszędzie jednocześnie.
Wszystkie pokoje w tym czterogwiazdkowym hotelu wychodzą na morze. godzina 32 Od początku stawiali na widoki. Mogli umieścić inny rząd pokoi z widokiem na park, Luis Seoane, ale myśleli, że to nie to samo. Reżyser Yago López uważa, że zaszkodziłoby dać gościowi pokój, z którego nie widać morza. Z każdego z nich czujesz się w centrum zatoki. Z widok na zamek wyspy Santa Cruz, gdzie wielkie wakacje spędzała Emilia Pardo Bazán.
nieskończone łóżka
Duże łóżka, duże poduszki, wanna do zabudowy i ekspres do kawy – ci z nas, którzy uprawiają kawę, uwielbiają ten szczegół, ponieważ pilibyśmy go cały dzień. Na powitanie sałatka owocowa, truskawki i czekolada. Więcej niż trzeba. Otwórz zasłony, jeśli w to nie wierzysz.
Jeśli wydaje ci się to mało, na najwyższym piętrze znajduje się basen i zewnętrzna kąpiel z bąbelkami. Z tarasem. domyśl chodzenie w szlafroku jak popowa diva z kieliszkiem białego wina, w nieruchomej płaszczyźnie, w której upuszczasz go, wkładając stopę w gorącą wodę i węże pary. Bądź ostrożny w szczegółach, możesz zostać cały dzień.
Jeśli lubisz spacery, gmina Oleiros Ma bardzo urokliwe zakątki. To miasto galijskich buntowników jest pełne urwiste klify, plaże z drobnym piaskiem, ścieżki otoczone kasztanowcami i dębami, dzikimi hortensjami, floripondiosami, bugenwillami i araukariami.
I indyjskie domy, budynków, które wydają się być przeniesione z epoki kolonialnej, tych Galicjan, którzy wzbogacili się w obu Amerykach i wrócili, aby zakładać szkoły i szpitale w kraju, w którym nic nie było.
O Pasatempo de Betanzos: ogród tajemnic
Z niesfornych portów, takich jak ten w Lorbé, gdzie można zobaczyć tratwy z małżami i ostrygami -bo praktycznie wszystkie są na południu, w Rías Baixas -. Wyobraź sobie krajobraz setki drewnianych konstrukcji unoszących się jak meduzy , z końcami skierowanymi do dna morza, nigdy go nie dotykając, aby zapobiec wznoszeniu się gwiazd (morskich).
Wśród towarzyszy, którzy przebyli trasę, przybyliśmy, aby stworzyć miniserial, walka szekspirowska między dwiema rodzinami, które posiadają batai, niemożliwa młoda miłość, para biznesmenów ze stolicy, skorumpowany burmistrz i pożądliwy ksiądz. I uwierzyliśmy w to, między śmiechem a ten zapach intensywnego morza, kłębiącej się piany i drobnego piasku, siarczku dimetylu”, do płci glonów i fal, wierzyliśmy w to.
Morze, morze dla tych z nas z wybrzeża, ma te rzeczy. To normalne, że nasze charakterystyczne niezdecydowanie chcemy ugasić białym winem i owocami morza.
Słynny canid z Armengol oszalał od wąchania, gdy szliśmy? Wybrzeże Dexo, która biegnie od latarni morskiej Mera do portu Lorbé, podczas gdy towarzysze posuwali się naprzód w fabule naszego miniserialu o niemożliwej miłości. Ten, który pisze, opowiadał o swoich studenckich bitwach, o kątach, gdzie bezbrodni ludzie całowali się i pili nasze pierwsze drinki jako początkujący ludzie, którzy byli dobrze oczytani.
Nasz spacer kończy się w Betanzos
Dopóki nie znaleźliśmy Żyła Seixo Branco -Biały kwarc-. Rozciągnij nogi i nic nie rób. W takim miejscu, które wydaje się być pomalowane kredą przez gigantycznego grającego w klasy, lepiej czuć wiatr na twarzy niż wyciągać telefon do zdjęć na Instagram. Przykro mi, że cię tym rozczarowałem, ale są rzeczy, których nie uda się uchwycić nawet tysiąca zdjęć. Jak powiedziała Susan Sontag, niewiele jest obrazów wartych tysiąca słów, a Oleiros ma ich całkiem sporo.
Spacer kończy się w **Betanzos.** Jest to średniowieczna i indyjska sceneria, jakby wystawiona do filmu. Część indyjska ma swój największy wyraz dzięki Park hobby _(Avenida de Fraga Iribarne, 63)_. Byli to inni Indianie, bracia Naveira, którzy chcieli go założyć po powrocie, a ich historię i wspomnienia zostały wymalowane, wygrawerowane i uformowane w kamieniu na ścianach. Nurkowie, lwy i jaskinie. To skansen miejsc, które odwiedzili, w czasie, gdy informacje były przekazywane poprzez rozmowę.
Średniowieczna część to starożytny kamień i wąskie uliczki, które opowiadają historie, rzadki omlet - zażarta bitwa toczy się między Casa Miranda i Mesón O'Pote - i suche hortensje na nadprożu wejściowym, sygnalizując podróżnemu, że tawerna oferuje własne wino rocznikowe.
Zapamiętaj Venela Campo Street i Travesía Progreso, tam są. Nic tak nie zaostrzy apetytu jak białe wino i rzadka tortilla. Jeśli potem trzeba trochę odpocząć, w podcieniach wychodzących na te dwie alejki znajdują się tarasy, które cię znudzą.
Mezon lub Tortilla
Jedliśmy w hotelowej restauracji Noa a? menu degustacyjne. Daliśmy się ponieść kryteriom Armengola. Produkt lokalny i traktowany ostrożnie -My Galicyjczycy jesteśmy bardzo purystami, gotowanymi lub grillowanymi i niewiele więcej- i popijane lokalnymi winami.
Miniserial miał dwa możliwe tytuły: Czarna Perła lub Bateas i śmialiśmy się współwinni naszego szaleństwa, jakby to była letnia miłość. W moim przypadku zapomniałem o swoim wewnętrznym gościu i życzyłem mu udanej podróży.
Ranek jest dla Galicji jak lekki dla kałamarnicy. Podchodzimy do niej z pożądaniem, ponieważ jeśli jest czysta i świetlista, to jest jak wyjście z jaskini i oślepienie. W Galicji świt jest jak próba koloru impresjonisty. Widzimy mało światła, więc kąpaliśmy się w nim, rozprowadzaliśmy je na twarzach.
Śniadanie w hotelu jest gigantyczne: jajka z szynką, chleb tostowy – taki, który ma tyle miękiszu, że pochłania światło – masło z truflami, croissanty i neapolitańskie, kiełbaski i sery, wyciskany sok pomarańczowy, woda i kawa.
Ponownie spojrzałem na zamek. Odpływ jest niski i można spacerować po plaży. Potem wrócę na basen, popływam, podczas gdy kolory się układają i codzienność wraca na swoje miejsce.
Czy możesz sobie wyobrazić, że tak się obudzisz?