Wczoraj i dziś Manila
Przekraczając Intramuros, pozostają szklane drapacze chmur Makati, centrum biznesowego, w którym obecnie odbywa się większość działań w Manili. Zniknęło wiele dzielnic, które tworzą **wielką metropolię Manili z 16 milionami mieszkańców i hałasem, chaosem, fascynacją**, które wywołuje takie miasto.
ściany wewnątrz, Katedra w Manili wita gościa Kościół św. Augustyna pokazuje swoją kolekcję sztuki i zwiedzanie „Casa Manila” zabierze Cię w obyczaje i życie końca XIX wieku , kiedy Hiszpanie mieli opuścić wyspy, a Amerykanie na nie wkroczyć.
Przeszłość i teraźniejszość Manili można zobaczyć w jej „panoramie”
BYŁ 1896...
Pomimo tego, co warzyło się w jej tylnej straży, Manila była bardziej żywa niż kiedykolwiek i odbiorca liczne i różnorodne wpływy, które docierały do niego z odległych miejsc.
Po mieście jeździły buggy. Oszczędność jego kłusa była idealna do obserwowania ulicznych pantomim na ulicy, zwany „mojiganga” i że w swoich skrzydłach w formie zamków przedstawiali bitwy „Maurów i chrześcijan” w zamian za jedzenie i picie, podczas gdy na małych scenach lub policzkach zbudowanych z bambusa, lalkarze recytowali Los Infantes de Lara lub słynna legenda filipińska Ibong Adarna.
Drzwi do teatrów były pełne. Mężczyźni w smokingach i kobiety w zwiewnych garniturach, niektóre zrobione z tkanina z ananasa, tak pożądana w tym czasie w Europie, uczestniczył w przedstawieniu Doña Francisquita.
Niektóre dzieci, sprzedając kwiaty przy świetle latarni gazowych, próbowały przedrzeć się przez batalion sprzedawców sprzedających wszystko po trochu, ensaimadas, 'suman' i 'espasol' (słodycze ryżowe z mlekiem kokosowym) i afrodyzjak kacze jajko „balut”.
W sprzedaży upragnionych produktów i wyrazistości dzieci oferujących róże, 100 lat później w Manili nic się nie zmieniło. Do saya' i białych lnianych spodni, zastąpili ich kowboje. do muzyki ulicznej, został zastąpiony przez odtwarzacze cyfrowe i radia samochodowe.
Po mieście krążyły buggy
Oficjalnym spadkobiercą calesas był yipni, fajny lokalny autobus, pamiątka po Amerykanach, ozdobiony niekończące się koraliki, anteny i kolorowe światła. Mieszanka cygańskiego samochodu lub podróżująca dyskoteka, która gra główną rolę w filipińskim ruchu ulicznym.
Intramuros nadal zachowuje harmonię pomimo niszczycielskiego przejścia II wojny światowej. Ulice są wdzięcznie wyłożone Domy „bahays” w stylu filipińskim. Dolna kondygnacja z kamienia i pierwsze piętro z drewna z oknami typu capiz (z masy perłowej).
Rozważano otoczoną murem Manilę, zbudowaną przez Hiszpanów w 1571 roku u ujścia rzeki Pasig jedno z najlepiej zachowanych średniowiecznych miast.
Rzeka była arterią miasta z którego wypłynęli Opary do transportu krajowego który wszedł przez bagna Manili, aż… żaglowce . Bez pominięcia niektórych ciekawe barki zwane „hełmami”, w których mieszkały całe rodziny dedykowany do transportu towarów przez rzekę i jej ujścia.
W starej Manili były Puerta Real, Uniwersytet Santo Tomás, Ratusz, Ateneo i słynna destylarnia piwa San Miguel, w pobliżu Pałacu Malacañán , rezydencja prezydentów Filipin.
Rzeka była główną arterią miasta
I w każdym zakątku posąg jakiejś osoby publicznej, która umieściła swoje ziarnko piasku w budowie kosmopolitycznej Manili, takich jak Carlos IV czy Miguel de Benavides, założyciel Uniwersytetu Santo Tomás.
ROK OBOWIĄZUJE 2019
Urok dziewiętnastowiecznej zatoki Manila, otoczonej rzędami palm kokosowych i zakotwiczonymi żaglówkami, zmodernizowano w promenada, z której widać jachty rekreacyjne, statki handlowe i ławki (łódź ze statecznikami bambusowymi) rybaków.
Promenada jest usiana kioskami które zaspokajają nienasycone filipińskie pragnienie zgryzienia w ustach w każdej chwili. Romantyczne latarnie Paseo Bulevar Dewey z minionych lat zostały przekształcone w ciekawe latarnie o różnych kolorach, które oświetlają bulwar Rojas od dzisiaj.
Wierni świadkowie rewolucji, namiętności, historii wysp, Hotel Manila wieńczy zatokę . Niewiele się zmieniło od jej narodzin ponad sto lat temu. Dalej drewno narra zdobiące sufit i schody, imponujące żyrandole i Duch kochanki MacArthura Która przechadza się po korytarzach ubrana na biało w poszukiwaniu swoich wspomnień, gdy Generał uczynił Hotel swoim domem. Tapicerka prezentuje inny wzór, ale urok hotelu jest taki sam? pomimo tego, że ubiór jej gości jest inny, a kufry vintage trafiły do praktycznych i zwijanych walizek.
Do dziś słychać kłus powozów
STYL PINOY (STYL FILIPINSKI) NIE ZMIENIA SIĘ
Pyszne dziwaczne plakaty zapowiadały wejście do lokalu, gdzie placki i churros z czekoladą Oni byli specjalnością. Sprzedawane kolorowe wózki metalowe „puto” i „bibingka” (słodycze ryżowe i mączne). I tam kontynuują drzwi kościoła San Agustín, malowane metalowe wózki oferujące lody.
Nadal słucham kłus buggy, który robi wycieczkę po Intramuros kończąc na forcie Santiago, gdzie uwięziono bohatera narodowego Jose Rizal który wyszedł z fortu, aby jego ostatni spacer do Luneta, obecnego Parku Rizal, gdzie został stracony. Dziś przypomina mu pomnik w parku, a wokół niej dzieci grają w koszykówkę prowizorycznymi koszami. W Lunecie odbywają się masowe wydarzenia w Manili, czy to koncerty, wiece polityczne, czy spontaniczni kaznodzieje.
Kiedy zamkniesz oczy, czując delikatną bryzę, która wieje od morza, możesz odgadnąć akordy wojskowej orkiestry gubernatora grającej serenady. **Luneta z XIX wieku to londyński Hyde Park lub Pola Elizejskie w Paryżu. ** Jedno z niewielu miejsc, w których mieszani Metysowie i rodowici Filipińczycy.
Wędrowcy nosili różne ubrania
Ubiór spacerowiczów był zróżnicowany, ananasowe garnitury damskie lub spódnice w kolorowe paski i haftowane bluzki. Ciemne stroje z cylindrami, wielokolorowe spódnice i białe garnitury skóra rekina dla mężczyzn.
Miejscowe „wagony” mijały „zwycięstwa” kupców lub metysów. Klasyczne nuty w duchu Reevesa czy Sousy wypełnione Lunetą, podczas gdy co dwa na trzy słychać było „pocałunek w rękę”... Kosmopolityczne miasto, pełne życia. Trudno sobie wyobrazić, że był 11 000 mil od Nowego Jorku i 8 000 od Paryża.
o 23:00, mężczyźni, którzy grali w „tresillo”, wykonali ostatnią sztuczkę i zebrania uznano za zakończone umierając w rytmie melancholijnej habanery. Przechodnie Intramuros musieli opuścić, a mieszkańcy murów musieli wejść, przed zegarem w St. Augustine wybiła godzina policyjna, na godzinę przed północą.
Rano zapach „kalaczuczi” lub z ' ylang ylang przeniknął powietrze, gdy promienie słoneczne usiłowały przeniknąć przez okna z masy perłowej, osiągając uwodzicielskie oświetlenie w ówczesnych rezydencjach.
Zdjęcie Manili zrobione w latach 20. i 30. XX wieku
Zasłony były z brązowej bawełny i każde krzesło miało swoją legendę o swoim pochodzeniu. Było krzesło zakonne, to leniwe... Kiedyś były zrobione z siatki i miały dziwne wiosła do podłokietników.
Sufity pokoi były obramowane drewniany ornament zwany „la volada”, bo tam wpadało powietrze. I był ciekawy pokój, 'upadek', gdzie goście czekali na dobre przyjęcie. W takim razie, Pani upuściła tren sukni trzymanej w dłoni stąd ciekawa nazwa.
Balkon otaczał dom i służył do złagodzenia upału tropikalnych nocy, ożywionych śpiewem „toko” (śpiewająca salamandra) i orkiestrą żab.
„Tokos” nadal ogłaszają deszcze, dobrą pogodę, a nawet przepowiadają miłość; „ilang-ilang” perfumuje powietrze Manili; Tak Manilenses nadal popisują się swoją gościnnością i białym uśmiechem, który rzadko blaknie.
Rysunek portu w Manili wykonany w 1885 r.