Hotel Palacio Buçaco, wzniesiony w 1888 roku przez ostatnich królów Portugalii.
Spanie ponad nasze możliwości podczas wyjazdu jest przereklamowane. Co więcej, oglądanie wschodu słońca ma terapeutyczną i z pewnością regenerującą moc podobną do kilkugodzinnego snu. Jest cztery minuty po siódmej i słychać tylko szelest liści i głos sumienia: „Pierwsze światło dnia oświetla najdziksze idee”.
Świta, co nie jest błahostką, w magicznym i – dziś już nie tak bardzo – ukrytym miejscu w sercu Portugalii. Wspinamy się ścieżką uzasadniającą dawkę Biodraminy. Kręta droga, która od 1910 roku obiecuje nagrodę na końcu drogi: Hotel Pałac Bucaco . Wielka dama portugalskiej architektury stoi pośród roślinności o tej samej nazwie parku narodowego, w mieście portugalski.
Villa Pedra, zespół domów w Aldeia de Cima.
Tu i teraz, jak my świtnie na nowo, ten cud stylu neomanuelińskiego otoczony ogrodami wersalskimi urzeczywistnia fantazję scenografa Luigi Manini w 1888 r. . Jeśli kontemplujesz jego fasadę dłużej niż minutę, wyobraźnia leci do bogatych bajkowych zamków naszego dzieciństwa.
Z niezaprzeczalną arystokratyczną atmosferą, 64 pokoje były świadkami snów – lub pokręconych fantazji – niezliczonych królów, polityków i artystów przyrody z sąsiedniego kraju. Teraz, jeśli musisz zachować migawkę tego pałacu inspirowanego Klasztor Hieronimitów w Belem , w Lizbonie zdecydowanie wybralibyśmy jedno z wnętrz: lobby.
Złowieszczy hol udekorowany z niezwykłą starannością przez zagorzałego obrońcę romantyzmu, którego meble i wyłożone kafelkami ściany po raz kolejny potwierdzają naszą fascynację portugalską estetyką.
Jeśli podejmiemy wysiłek pozbycia się pięknych rozproszeń, centralna klatka schodowa skąpana w naturalnym świetle to spektakl sam w sobie i idealna fotorozmowa dla gości znających się na mediach społecznościowych.
osobny rozdział zasługuje restauracja ozdobiony freskami przez artystę João Vaz które ilustrują morskie pasaże z klasycznego Os Lusíadas de Camões iz egzotyczną drewnianą podłogą.
Styl neomanueliński, w Hotelu Palacio Buçaco.
Dla najbardziej światowych i wykwintnych istnieją dwa powody, dla których warto usiąść przy jednym z jego okazałych stołów: wyrafinowana oferta lokalnych przysmaków i karta win. Ich.
W sybaryckich zgrupowaniach winiarnia Buçaco jest nie tylko niezwykle cenna, ale również oklaskiwana przez winiarzy to westchnienie ze starymi brancos z D.O. bairrada.
Wytwarzane na terenie wielkiego hotelu wina starzeją się w portugalskim drewnie dębowym i nigdy nie opuszczają pałacu. Degustowane są na miejscu. Stąd jego charyzmatyczna osobliwość: „Gdzie są dystrybuowane? Tutaj". Znieczulony arogancją swojego bukietu trudno zapomnieć Buçaco Branco z 1995 roku.
Aby dać sobie rozgwieżdżony kaprys i jeśli pozwalają na to ograniczenia winnicy, możesz spróbować Buçaco Branco 1850 za około 800 euro.
Hotel Palacio Buçaco, klejnot architektury.
Tuż przed powrotem na drogę krajową w kierunku południowym sprytny konsjerż z Buçaco daje nam niezapomnianą rekomendację: „Spróbuj tych piękności od cukiernika”. To słodkie cudowne dziecko o więcej niż jednym imieniu – znane w tych stronach jako pastéis de nata – osładza godzinę podróży na jedyny plac w Casal de Sao Simao.
Miasto jest częścią sieci 27 wiosek Xisto, regionu kulturowego, który obejmuje duży obszar między Castelo Branco i Coimbra.
Hotel Pałac Bucaco.
Zespół architektoniczny, który jakby zatrzymał się na początku czasu, został odzyskany z zapomnienia z poszanowaniem oryginalnej architektury i elementów przyrodniczych. Jest to rodzaj ukłonu w stronę dzikiej istoty tej krainy i w pewien sposób tego, czego szukamy: głuchej ciszy ptaków przy pierwszej kawie, bryzy z gór w czasie wermutu i przyjemny aromat grillowanych mięs, często z jedynej restauracji, Varanda do Casal .
Od pierwszej chwili właściciele są odpowiedzialni za pielęgnowanie relacji (sic!) na swoim małym tarasie. W Varanda do Casal witają Cię z uśmiechem i kilkoma cesarskimi rzuconymi z wielką starannością które zachęcają do powracających tematów do rozmów, takich jak lokalne ciekawostki, uboczne szkody miłości lub wielkie czyny dzieci.
Godzinę później, godzimy się ze światem na stole zastawionym glinianymi garnkami przepełnione gulaszami, sałatkami, migasem i dwoma mrugnięciami na Instagram: koźlę z cytryną i półmisek pieczonego bacalhau z oliwkami. Narzuca NAP.
Restauracja Varanda do Casal.
I w tym celu łóżka Domy Vale do Ninho Czekają na nas kilka minut samochodem, w Ferraria de São João. Być może euforia wywołana dobrą wiejską sjestą skłania do następującej refleksji: Atmosfera tych ruin zamienionych na wiejskie schronisko byłaby idealnym określeniem pełni wsi i dobrze pojętej ekoturystyki.
Pedro i Sofía uosabiają sielankowy entuzjazm Casas do Vale do Ninho i demonstrują go za pomocą soku z poziomek, świeżego sera i biszkoptu, wszystko domowej roboty.
Ich psy nie są daleko w tyle i szczekają na powitanie, kurczaki gdakają na podwórku, a ich bliźniacy mierzą puls każdego, kto chce rzucić im wyzwanie piłką lub kilkoma kamykami.
To jest autentycznie dzikie życie tego miasta pasmo górskie Lousã . Starożytne ruiny Ferraria de Sao João zostały przekształcone w dwa kawalerki, willę i własny dom gospodarzy.
Zakwaterowanie na wsi Domy przyrody Vale Do Ninho, w paśmie górskim Lousã.
Ze wszystkimi wygodami XXI wieku domy odpowiadają protokołom efektywności ekologicznej i energetycznej, a do tego mają wykorzystał lokalne materiały i wzory architektoniczne z prymitywnej wsi.
Potrzeba dwóch dni i dwóch nocy, aby przekonać Cię, że twoje jest życie na wsi: w porze śniadania rozprzestrzeniasz się domowe dżemy o chlebie, którego Sofía nauczyła cię gotować dzień wcześniej, wyruszasz w trasy na dwóch kółkach razem z Pedro, a jego dzieci obnoszą się z miażdżącą logiką swojego wieku, gdy rozmawiają z Chico, niewidomym osiołkiem rodziny, lub od czasu do czasu na swoim miejscu zbiegła kura.
Wioska Casal de São Simão, chroniona przez dęby, sosny i eukaliptusy.
Po sześćdziesięciu minutach jazdy na południe zaparkowaliśmy w Wioska Cima , których domy od ponad 70 lat żyją opuszczone na pastwę losu, szczęśliwie chronione przez lasy dębowe i dąbrowy ostrolistne Sierra de Sicó , który kryje piękne tajemnice archeologiczne. Zaledwie dziesięć lat temu 14 z tych zniszczonych budynków zostało odzyskanych i przemianowano je Willa Kamienna .
Jego demiurgowie? Cudowny tandem: architekt tego wszystkiego, Victor Mineiro, i biznesmen i dusza wszystkich wieczorów w domu, Manuel Casal. Wspólnie wznosili i porządkowali najpiękniejsze kamienie starej wioski, uprawiali warzywa i lokalne przyprawy oraz kolekcjonowali dzieła sztuka i antyki.
Dziś mogą się pochwalić, z charakterystyczną dla rodziny królewskiej elegancją, jednym z ulubionych zakątków mądrych podróżników i żądnych niezachwianej prywatności.
Jak ci, którzy przyjeżdżają? cały teren załadowani dużymi dziećmi lub tymi, którzy robią to jako para na pokładzie prywatnych samolotów, które lądują na ich heliporcie.
Odbudowane z wapienia, te designerskie wiejskie domy mieszczą tych gości, którzy w równym stopniu kochają przyrodę, domową kuchnię i cichy zgiełk Sicó. Jest tutaj, w Willa Kamienna , gdzie stosuje się w praktyce głoszoną przez niego mantrę: najwyższy przywilej nicnierobienia.
Victor i Manuel prowadzą Villa Pedra w Aldeia de Cima.
Przeciwstawiając się skłonności do saudade, przezabawny zamek Manuela nawilża szczęśliwe dni w tym królestwie wzniesionych ogrodów z widokiem na krajobraz ptaków i gór.
I, jak to bywa w wielkich zakończeniach – tych fikcyjnych i tych, które ranią – pożegnanie odbywa się w Do Cozinha, jedna z dziesięciu najlepszych restauracji w Portugalii, mieszcząca się w jednym z dwupiętrowych domów.
Oleje i wina, opracowane i zapieczętowane w Villa Pedra, podlewają przysmaki, które również noszą podpis: uśmiechniętej Marty. Na dole, między piecami, kucharz decyduje jakie smaki będą na pamiątkę: e l bacalhau z sosem pomidorowym, smażone cogumelos z pieprzem, Alentejo migas – zdecydowanie bardziej zielone niż te z Estremadury – i purée z kalafiora, które wyzwala feromony satysfakcji.
Czy to ważne, że dokładnie w tym momencie z twoich okien widać dziesiątki gwiazd? Bardzo.
Gdy nadchodzą desery, wychodzi jeden z najpiękniejszych wierszy irlandzkiego poety i dramaturga William Butler Yeats : „Odpowiedzialność zaczyna się w snach”. Właśnie w tym momencie Manuel Casal ogłasza: „Chciałbym cię zabrać do ogrodu”.
Po podziękowaniu – i bardzo krótkim wyjaśnieniu konotacji jego słów po hiszpańsku – ruszyliśmy po omacku w kierunku wspomnianego ogrodu. Ciemność nocy nie pozwala zobaczyć, co przynosi wiatr: rozmaryn, lawenda i jaśmin . To właśnie tam, głęboko w portugalskich górach, nasza odpowiedzialność zaczyna się od marzenia o życiu na wsi. Kto powiedział spać?
_*Ten artykuł i załączona galeria zostały opublikowane w numer 109 magazynu Condé Nast Traveler (wrzesień 2017). Zapisz się do wydania drukowanego (11 wydań drukowanych i wersja cyfrowa za 24,75 €, dzwoniąc pod numer 902 53 55 57 lub z naszej strony internetowej ) i ciesz się bezpłatnym dostępem do cyfrowej wersji Condé Nast Traveler na iPada. Wrześniowe wydanie Condé Nast Traveler jest dostępne na jego cyfrowa wersja, aby cieszyć się nią na swoim ulubionym urządzeniu. _
Kamienna Willa.