Garajonay: prawie jurajski
Ten pejzaż trzeciorzędowy (abyśmy się nawzajem rozumieli, pejzaż pierwszych ssaków, które zastąpiły wymarłe już gigantyczne jaszczurki) przytłacza kontrastami i niemal mitologicznym aspektem . Ponieważ nie ma strachu, odważamy się sprawdzić, czy nie znajdziemy welociraptora, który przeciwstawił się fatalnemu losowi swojego gatunku.
Piękno La Gomery jest wprost proporcjonalne do przebytych metrów wysokości . Chociaż na swoim wybrzeżu ma kilka pomników przyrody (takich jak Los Organos), to, co naprawdę piękne, zdobywa się wspinaniem przez strome i nagie wąwozy, aż do wysokości 700 metrów nad niedawno opuszczonym poziomem morza. Do tego czasu są tylko krzywe i więcej krzywych, z wyjątkiem pewnego punktu widokowego, który otwiera się w rynnach, aby zaoferować widoki na morze z sąsiednim Teide w tle . Na twarzach gości pojawia się irytacja, z lekkim gniewnym uczuciem przekrętu: „Czy płyniemy promem z Teneryfy, żeby zobaczyć to z daleka?” Mała rzecz.
Jednak bez jedzenia i picia, pod górę, suche wrzosowiska zaczynają wypełniać się palmami, a później gęstymi zielonymi krajobrazami laurisilvy . Jakby była to opowieść o brzydkim kaczątku, zwiedzający odkrywa, podziwiany, że przed nim otwiera się gęsty zielony łabędź , którego kulminacją są żywiołowe masywy wulkaniczne. I z tą obietnicą na horyzoncie docierasz do Degollada de Peraza, tuż przed wejściem do parku. Z tego punktu widzenia można doskonale zaobserwować naturalną linię, która oddziela jałowe od liściastych (o ile szanuje to mgła).
gęste zielone krajobrazy
Park bierze swoją nazwę od Garajonay, najwyższy szczyt na wyspie , czyli blisko 1500 metrów. Z kolei, a jak mogłoby być inaczej w tym magicznym miejscu, ta osobliwa nazwa pochodzi od legenda o tragicznej miłości , tych, którzy przekraczają pokolenia i pozostawiają najbardziej niewinnych mowę.
Mówią, że Gara, dziewczyna Guanche (byli mieszkańcy Teneryfy) z wyspy i Jonay, przystojny mężczyzna z Teneryfy, spotkali się na imprezie i zakochali. Na razie wszystko jest w normie, można by powiedzieć, że jest to zwyczaj wciąż bardzo powszechny i zadomowiony w życiu społecznym XXI wieku. Ale na tę miłość spadła klątwa Teide, która, gdy się o niej dowiedziała, wybuchła . I oczywiście poszczególni teściowie nie chcieli kusić bogów ognia, więc zabroniono im się ponownie widywać. Wtedy Jonay, niezadowolony z kobiet ze swojej wyspy, udał się na La Gomerę, aby zobaczyć się z ukochaną. Kiedy zostali odkryci, oboje uciekli na najwyższy szczyt, gdzie odebrali sobie życie. Od tego czasu miejsce to zostało ochrzczone jego imieniem. Koniec.
Gdy zwiedzający pozna trochę legendę, nadszedł czas, aby chłonąć namacalną historię i wejść do parku, aby dowiedzieć się jak wyglądały krajobrazy przed pojawieniem się hominidów . A ten naturalny obszar, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa od 1986 roku, wita Cię całością pokaz oryginalnych formacji górskich : są to roques, które są tu przedstawione w inny sposób niż na pozostałych Wyspach Kanaryjskich. W przeciwieństwie do nagości i czerwieni swoich sąsiadów, skały Garajonay są smukłymi spiczastymi kształtami o szarawym odcieniu, ubranymi po głowę w intensywną zieleń. Trzy najbardziej charakterystyczne z nich otrzymały imię: Agando, Zarcita i Ojila, czułe wyznania, które każdy zwierzak mógł otrzymać, co świadczy o docenieniu tych klubów przez mieszkańców.
wąs
Ale to, co czyni ten park naprawdę wyjątkowym, to jego Laurisilva, las obejmujący całą Europę w trzeciorzędzie, w którym można zidentyfikować różne rodzaje wiecznie zielonych drzew. Podziwiać go to kontemplować wyjątkowy las ze względu na jego długość i ponieważ jest prehistoryczny ekosystem . Z tego powodu była to jedna z pierwszych przestrzeni w Hiszpanii, które zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, ponieważ jego wartość ekologiczna i historyczna jest nieporównywalna . Jest to obraz tego, czym mógłby być nasz kontynent, gdyby od tamtego czasu nie uległ żadnej zmianie.
Jaki jest sekret jego wiecznej młodości? To proste: La Gomera jest najspokojniejszą wyspą archipelagu, która w ostatnich tysiącleciach ucierpiała najmniej od aktywności sejsmicznej. To, wraz ze spokojnym klimatem i małą żarłocznością człowieka, sprawiło, że ta korona, która zamieszkuje serce wyspy, stała się idealna kapsuła czasu , nieświadomy zmian.
Oczywiście nie musisz czytać Wikipedii, aby cieszyć się naturą tego parku. jest prawie 4000 hektarów rozszerzenia przecinają wymarzone szlaki które torują sobie drogę między endemicznymi drzewami. Aspekt wielkiego lasu jest niemal mitologiczny i wiele razy zwiedzający niemal spodziewa się, że Gandalf Biały lub Robin Hood pojawią się na nieskazitelnym rumaku. Mgła, która zwykle zalega w jej górach, podkreśla to uczucie. Aby cieszyć się nim w 100% trzeba dotknąć mchu, który przysiada na gałęziach , zgub się na wytyczonych ścieżkach, aż usłyszysz tylko wiatr między wierzchołkami drzew i gwizd gumowego drzewa w oddali.
Na tych, którzy boją się gąszczu, czeka Laguna Grande, przestrzeń rekreacyjna zlokalizowana w starym kraterze. To jest jedyna w parku enklawa przypominająca o wulkanicznym pochodzeniu wyspy . Na jego brunatnej równinie znajdują się miejsca odpoczynku i huśtawki dla dzieci, a także jest punktem wyjścia do ścieżek bez strat, które pozwalają zorientować się, jak wyglądają lasy, bez obawy o zdezorientowanie. W centrum Zalewu znajdują się kamienie ułożone w okrąg, **mini Stonehenge** (oszczędność wielu odległości) ze skałą pośrodku, która podobno ma moc pomóc młodym kobiety zachodzą w ciążę. Uważaj więc, aby jakaś dziewczyna (lub „mullalla”, jak to się wymawia na tych wyspach) popełniła błąd i nie pomieszała odpoczynku z niespodzianką w wieku dziewięciu miesięcy.
Nadejście nocy Garajo (byłaby to świetna nazwa dla każdego pubu) jest ogłaszane z ostatnie pomarańczowe promienie słońca przemykające przez gęste lasy , ocieniając skały i żegnając się z wędrowcami zjeżdżającymi z autostrady (nazywanej ironicznie ze względu na kręte zakręty i wąską drogę).
oh! najbliższym velociraptorowi, który można tu znaleźć, są gigantyczne jaszczurki , przerażające i nieszkodliwe zwierzęta, które biegają swobodnie i mogą dać trochę pożywienia ze względu na ich zdolność do pojawiania się w dowolnym miejscu. Ich ciemna karnacja sprawia, że wydają się przyjazne i nieuchwytne, chociaż poziom interakcji z ludźmi jest zerowy.