Podróż do obrazu: „Taniec”, Henri Matisse
Pięć kobiet tańczy nago, w kręgu, trzymając się za ręce . Jego kroki są gorączkowe. Nogi są uniesione, stopy ledwo dotykają trawy. Ciała wykrzywiają się w schodkach powietrznych. Jego gesty wyrażają gorączkowy entuzjazm. Jest gorąco. Pot pęka, oddech urywa. Taniec się nie kończy.
Kiedy Matisse namalował Taniec w 1906 roku, powiedział, że osiągnął… „punkt kulminacyjny wszechogarniającej jasności” . Miał trzydzieści siedem lat. Porzucił karierę prawniczą z powodu rewelacji, jaką wywołało w nim użycie pędzla. Stało się to w areszcie narzuconym przez rekonwalescencję po zapaleniu wyrostka robaczkowego.
mieszkał w Paryżu. w Montparnasse jego burżuazyjny aspekt wywołał zamieszanie. Eksperymentował z dywizjonizmem, który proponował rozdzielanie kolorów na punkty, które ze sobą oddziałują. Ale poszło dalej. Jego paleta nabrała wyrazistości latem w Saint Tropez . Rok później, podczas pobytu w Collioure obok Andre Derain , ukształtował nowy ruch: fowizm.
Henri Matisse w swojej pracowni
The fauves , zarówno dziki , jak nazwał je krytyk Louis Vauxcelles na paryskim Salon d'Autumn . w 1905 roku , sprzyjał prymatowi koloru i stosowaniu ostrych tonów. W obliczu nastrojowego realizmu impresjonistów jego prace poszukiwały uproszczeń form. skłonny do abstrakcji.
W „La danza” krzywizna wyznaczona przez ramiona wyrasta ze wzgórza w kolorze zielonym, niebieskim i czerwonym. Liczby pokazują poszukiwanie prymitywu. Linia definiuje jej profil i ustanawia schematycznie anatomię. Twarze są wyabstrahowane. Pokonaj ekspresję, ruch.
Praca to wielkoformatowy mural: szeroki na cztery metry i wysoki na ponad dwa i pół metra. Został zamówiony przez rosyjskiego kolekcjonera Siergieja Schukina, który wraz z The Music zainstalował go w swojej moskiewskiej rezydencji. Artysta namalował pierwszą wersję, zachowaną w Nowy Jork MoMA , jako szkic. Ich kolory są jaśniejsze. Zwiększyło to jego intensywność w ostatecznej wersji, która jest obecnie eksponowana w Ermitaż w Sankt Petersburgu.
„Martwa natura z tańcem”: czyli obraz w obrazie
„Taniec” to miejsce, które w Matisse skierowane jest na południe . Znajduje się na antypodach zimowego skupienia. Rytuał jawi się jako żywotna manifestacja związana z cyklami natury. Trzy dekady wcześniej Nietzsche utożsamił ten pęd z Dionizosem, greckim bogiem wina. Dla filozofa dionizyjczyk bije spontanicznie, chaotycznie. Euforia i entuzjazm przeciwstawiają się apollińskiemu : porządek, logika, roztropność, czystość.
Dionizos manifestuje się w rytuałach i świętach, w muzyce, która nie podlega akademiom. Jej wyznawcy tańczą przy dźwiękach bębnów, dzwonków i fletów; odprawiają bachanalia, w których wino płynie aż do pijaństwa. Ta afirmacja życia bije w „La danza”.
Praca została powiązana z „Wiosna konsekracja” balet, który… Strawiński Premiera odbyła się po latach w teatrze Champs-Élysées w Paryżu. W napiętym i pulsującym pulsie smyczków, które towarzyszą „Taniec panien” kompozytor przywołuje, podobnie jak Matisse, dionizyjczyka. Jego premiera wywołała w publiczności taką samą oburzoną przemoc, jaka wybuchła w tym samym roku przed pracami artysty na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Chicago.
Henri Matisse w swojej willi „The Dream” w Vence we Francji
Prasa i goście byli zdumieni dziełami Fauves i Kubistów. Grupa studentów sztuki wykonała próbę podobizny dzikiego malarza. Henri Matisse został oskarżony o „ mord artystyczny, ogień malarski, degeneracja kolorów, zbrodnicze użycie kreski i aberracja estetyczna”.
Został uznany za winnego . Parodia zakończyła się ogniskiem, w którym spalono kilka reprodukcji jego prac, w tym Blue Nude. Dla porządku apollińskiego ich leżąca zmysłowość przypuszczała, jak ciemne ciała „La Danza”, groźba.