Salinas de Imón, Pomnik Zainteresowania Kultury, Guadalajara.
Teraz się nie dowiemy Sigüenza jako cel podróży turystyczny. Jest to klasyk wycieczek w głąb lądu i wraz z Medinaceli i El Burgo de Osma jest jednym z wierzchołków magicznego trójkąta historycznych centrów, tysiącletnich śladów i zachowanych krajobrazów, jak kilka innych, w których jest to jeszcze możliwe chodzić godzinami bez słyszenia hałasu silnika.
A wszystko to nieco ponad półtorej godziny od Madrytu i zaledwie dwie godziny od Saragossy, co czyni go nie tylko atrakcyjnym celem samym w sobie, ale także bazą wypadową dla eksploruj mniej znane obszary i wejdź do Serranía de Guadalajara.
Udaliśmy się na północ od miasta, w kierunku rzeki Salado, idąc w górę wariantem Ruta de la Lana, tysiącletnia ścieżka, która łączy Levante z Camino de Santiago, aby zwiedzić niektóre z mniej znanych miast w regionie. Robimy to z Sigüenzy, bo łatwo tu dojechać samochodem, lub wnieść rower do pociągu, jeśli chcemy wygodnie poruszać się po okolicy.
Calle Mayor i Katedra Sigüenza.
Ale robimy to przede wszystkim dlatego, że tutaj skupia się najciekawsza oferta hotelowo-gastronomiczna z tej części woj. A jeśli mogę wybrać, jeśli mam chodzić po szlakach, to lepiej odpoczywać w miejscu o takim samym uroku jak El Molino de Alcuneza, choćby dlatego, że znajdź ten spokój i ten basen? kiedy wrócisz, jest bezcenne.
Chociaż jeśli przyjedziemy wcześniej, byłoby niewybaczalnym błędem, aby nie skorzystać zjeść kolację w jego restauracji poprzedniego wieczoru. Czy jest lepszy sposób na zanurzenie się w księdze kucharskiej terytorium. Może tam nas zaprezentuje Samuel Moreno i jego zespół chleby, które robią i opowiadają nam o Despelcie, Projekt z odzysk rodzimej pszenicy z którymi dzieli wysiłki, filozofię i wraz z którym stanowi część Raíz Culinaria, projektu promowanego przez rząd kastylijsko-manchego rozpowszechniać wartość lokalnej gastronomii jako zasób turystyczny.
Hotel & Spa Relais & Châteaux Molino de Alcuneza.
Tak ich poznałem. I tak podszedłem następnego dnia do Palazuelos, do tego miejsca Matki Bożej Samotności, z wiejskim zamkiem w tle, aby odkryć pracę, jaką wykonują z pszenicą przodków i jego współpraca z szefami kuchni.
Stąd, skoro jesteśmy, warto dalej na północ wzdłuż starej Ruta de la Lana, który walczy o jego oficjalne uznanie jako wariant Camino de Santiago i który, przynajmniej w tej sekcji, jest doskonale oznakowane i posiada kilka miejsc odpoczynku.
Trasa przebiega między polami pszenicy, soczewicy i ciecierzycy, do solnisk La Olmeda i Bujalcayado. Oba są prywatne i nie można ich zwiedzać, chociaż można je podziwiać z drogi. Sylwetka kaplicy La Olmeda na tle Alto de Valdeabejas o zachodzie słońca To jeden z tych prezentów, które pojawiają się, gdy najmniej się tego spodziewasz.
Wchodzimy teraz do doliny rzeki Salado. Przez wieki był to szlak komunikacyjny, z którego korzystali Rzymianie, muzułmanie i chrześcijańscy kupcy. I od czasów starożytnych było jedno z największych źródeł bogactwa w górach, chociaż jałowy krajobraz zdaje się wskazywać, że jest tu niewiele więcej niż suche rolnictwo.
Portyk kościoła parafialnego San Juan Bautista w otoczonym murami mieście Palazuelos.
Wiele osób nie wie, ale Sól była przez wieki wielkim bogactwem wszystkich tych regionów. Dowodem na to są ruiny kilkunastu gospodarstw, niektóre średniowieczne. Faktycznie, monumentalności Sigüenzy czy bogactwa zamków nie da się zrozumieć -Palazuelo, Torresaviñán, Pelegrina, Guijosa- bez pieniędzy, które poruszały się po soli.
Dziś prawie żadna z kopalni soli nie działa, ale nadal dominują starożytne krajobrazy, zawieszone w czasie, które warto poznać. Tu i ówdzie pojawia się prawdziwa rzadkość: łąki halofilne, rośliny, które do życia potrzebują słonej wody i które są zwykle kojarzone z bagnami i wydmami przybrzeżnymi. Tutaj, w Dolinie Salado, możemy chodzić wśród skorzoner i salikorni, coś trudnego do wyobrażenia 300 km od najbliższej plaży.
Zamek Pellegrina.
Stąd do Hoces del Río Salado możemy wejść z Santamera, to jest obok i odkryj krajobraz wąwozów i lasów, w którym ciszę przerywa tylko od czasu do czasu pisk drapieżnego ptaka. Albo możemy udać się do Atienzy, wspiąć się na zamek, aby odkryć imponujące widoki i wykorzystaj schodząc w dół, aby odzyskać siły w centrum.
Może małe dziecko z czosnkiem u Alfonsa VIII, być może kuropatwa polna w dwóch kuchniach w El Mirador de Atienza. Może, jeśli zacznie się ochładzać, łyżka danie dnia w Fonda Molinero to dobra opcja.
I z powrotem w drogę. Obeszliśmy góry słonymi bagnami, w kierunku Paredes de Sigüenza, gdzie znajdowały się również solniska i gdzie rodzi się rzeka. Wydaje się, że pustelnia San Marcos w Riendzie była tam od zawsze. Schodząc na południe, zamek Riba de Santiuste kontroluje dolinę ze szczytu, na wysokości ponad 1000 metrów.
Wracamy do Salado, w dół rzeki, bo rzeka tutaj była wszystkim. Drogi przeszły obok niego, sól została wydobyta z jego basenu. Nieliczni pielgrzymi, którzy dziś przemierzają ten region, kontynuują to wzdłuż jego brzegów. I jest Imón, z największymi historycznymi solniczkami w okolicy.
Zamek Riba de Santiuste.
Albo po kilku kolejnych kilometrach chodźmy do Carrabias, aby odkryć jego spektakularny kościół i spędź noc w Hotelu Cardamomo. Ponieważ zjedzenie śniadania z widokiem na dolinę usprawiedliwia każdy objazd. I ponieważ stąd jutro rzut beretem od Parku Przyrody Barranco del Río Dulce z jego wąwozami, punktami widokowymi i ścieżkami do niemożliwych wodospadów.
Sigüenza znów jest w zasięgu ręki, kilka minut objazdu. Bez względu na to, jak dobrze jest znany, nie możemy wyjść bez powrotu na ten główny plac, bez wędrówki po okolicy odkrywanie ukrytych placów i spacery u stóp katedry. I bez jedzenia w El Doncel, przed wyjazdem, bo niewiele miast tej wielkości to skarb tyle talentów gastronomicznych, co Sigüenza i jej okolice a ten dom jest jedną z osób odpowiedzialnych za ten ruch. I szkoda byłoby przegapić szansę, że przybyliśmy tutaj, aby się cieszyć.
W Atienza zamek na skalistym zboczu czuwa nad wąskimi uliczkami małego miasteczka, które niegdyś liczyło 10 000 mieszkańców.