„Portret w zieleni”, 1966. Wystawa „Lee Krasner. Żywy kolor”, w Muzeum Guggenheima w Bilbao.
Nieco ponad dwie dekady temu Bilbao porzucił szarawy odcień, by objąć o wiele bardziej kolorowe i współczesne kolory. Miasto zmutowało się w rytm przybycia Guggenheimów i efekt ten był tak szokujący, że zaczęto nawet studiować je na uniwersytetach jako model transformacyjny zarówno pod względem turystycznym, jak i ekonomicznym.
Od tego czasu wielu innych próbowało skopiować tę udaną formułę w którym budynek kultury staje się bohaterem miejskiego krajobrazu (i specyfiki miejsca), ale sklonowana formuła nie do końca się sprawdza.
Znajduje się tam budynek sygnowany przez znanego architekta. Prowadzona jest kampania mająca na celu pozycjonowanie miasta jako globalnej marki. Istnieje wygórowana inwestycja pieniężna (a może także chaotyczna). Ale poszukiwany „Efekt Bilbao” nigdy się nie kończy. Czemu? Odpowiedź, choć może wydawać się bilbainada, jest bardziej oczywista niż się wydaje: ponieważ Bilbao jest tylko jeden.
Muzeum Guggenheima, Bilbao
Stolica Vizcaya jest wygodna, praktyczna, dostępna, czysta, rozpuszczalnikowa, przyjazna, kulturalna, inteligentna, kosmopolityczna, pyszna, zielona, estetyczna, nowoczesna, autentyczna... i Ma duszę mężczyzn i kobiet z Bilbao, którzy jak nikt inny potrafią cieszyć się swoją przestrzenią i niespokojnym stylem życia w którym zmiany są mile widziane z korzyścią dla społeczności. Z tego powodu jego ulice, deptaki i parki są zawsze pełne (oczy, także bary i restauracje) i nigdy nie są zadowoleni z tego, co mają, zawsze chcą więcej. Zawsze więcej. Zatem Bilbao nigdy nie wydaje się stagnować i zawsze nas zaskakuje z innowacyjnymi propozycjami, które przykuwają naszą uwagę. tym razem Są trzy nowe (i kolorowe) powody, aby jesienią wrócić do miasta Nervión: ale jesteśmy pewni, że wkrótce nadejdzie więcej. Zawsze więcej!
Bilbao to wygodne, dostępne, estetyczne, nowoczesne, autentyczne miasto...
WYSTAWA
The najważniejsza wystawa poświęcona Lee Krasnerowi (1908-1984) w Europie w ciągu ostatnich 50 lat przybył do Muzeum Guggenheima w Bilbao (do 10 stycznia 2021 r.), aby wypełnić swoje pokoje kolorem, życiem i abstrakcją. Ponieważ, jak powiedział utalentowany nowojorski artysta, jedna z najbardziej reprezentatywnych postaci północnoamerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego : „Chcę, aby płótno oddychało i żyło. Kluczem jest bycie żywym”.
Lee Krasnera. Vivid Color to tytuł retrospektywy, która obejmuje podstawowe prace tego pionierskiego artysty, podkreślając nieustanne odkrywanie na nowo przez całą jego 50-letnią karierę, a także ciągłe poszukiwanie nowych języków ekspresyjnych i artystycznych.
Nigdy nie lubiła gorsetów i tak dalej pokazuje to w jego sposobie unikania „ikonografii sygnaturowej”: przeszedł od malowania małych, gęstych abstrakcji szpachelką do robienia Podróży nocnych na biało-brązowej ziemi; od koloru umbry powrócił do bardziej żywiołowych pigmentów –tak używany przez Matisse’a, jego artystycznego bohatera–; a w latach 70. widzieliśmy odrodzenie jego twórczej siły w bardziej zrelaksowany sposób, aż podniosłem stare rysunki że zrobił, kiedy uczył się w szkole Hansa Hofmanna i rozczłonkowywał je nożyczkami, by tworzyć z nich na płótnie geometryczne kompozycje w formie kolażu.
Lee Krasner w swoim studio w 1962 roku.
Te cykle artystyczne (które mają tak wiele wspólnego z własnymi cyklami życiowymi) są doskonale rozdrobnione i kuratorowane przez Eleanor Nairne z Galerii Sztuki Barbican i Lucíę Agirre z Muzeum Guggenheima w Bilbao na wystawie, która dzieli trasę na jedenaście etapów artystycznych, kontekstualizowany w osobistym (a więc emocjonalnym) momencie, w którym znalazł się Lee Krasner.
Aby to zrozumieć podwójny związek między sztuką a życiem koniecznie usiąść i obejrzeć projekcję audiowizualną Lee Krasner w poprzedzającej wystawę Słowem własnym, która ukazuje – jej własnymi słowami – silny i zdecydowany charakter artystki, która choć był czasami ignorowany (dla niej pod wieloma względami było to „błogosławieństwo”) lub w cieniu męża (poślubiła wielkiego Jacksona Pollocka), zakończył swoje dni otrzymując ** bardzo zasłużone uznanie. **
Lee Krasner „Palingenesis”, 1971. Wystawa „Lee Krasner. Żywy kolor”, w Muzeum Guggenheima w Bilbao.
RESTAURACJA
W Bilbao nie brakuje restauracji, w których można skosztować najbardziej tradycyjnej i autentycznej gastronomii, ale miasto potrzebowało miejsca, w którym można by zobaczyć i być widzianym. To bez wątpienia nowa Restauracja i Salon Balicana, bardzo teatralnie modne miejsce, w którym nie znajdziesz marmitaco, ale znajdziesz najczęściej fotografowane schody w całym mieście (w którym dodatkowo w soboty zazwyczaj umieszczany jest DJ do grania muzyki na żywo).
Ogromna powierzchnia prawie 1000 m² to podzielone na dwa równie kolorowe i tropikalne środowiska ale doskonale zróżnicowane pod względem tego, co jest w nich oferowane. Salon na górze jest… specjalizuje się w napojach i słodkich koktajlach (tylko z obsługą stołową) i ma lżejsza karta Dla tych, którzy chcą tylko coś przekąsić: bułka balijska nadziewana warzywami, krokiety z kurczaka chili z majonezem oliwkowym botija, tacos al pastor na bazie iberyjskiego sekretu z rodicio, guacamole, pieczonym sosem i pieczonym ananasem...
Drabina mody w Bilbao znajduje się w restauracji i salonie Balicana.
Najbardziej formalna restauracja zajmuje dolną część lokalu, aw jej menu znajdziecie dania tak atrakcyjne i międzynarodowe, jak sałatka izraelska (futush), ekologiczny stek z czerwonego tuńczyka Balfegó, ośmiornica anticuchero lub udon z owoców morza chifero; także słynny (i bardzo poszukiwany) krab z homarem z chili, który pojawia się w towarzystwie ryżu bomba, orzeszków ziemnych, kolendry i limonki.
„Nie robimy kuchni fusion, ale raczej przyjęliśmy różne techniki lub metody gotowania z całego świata. Mamy argentyński grill, brazylijskie rodicio, indyjski piec tandoor i kuchnia śródziemnomorska. Wszystko z dotykiem Balicana i przygotowywane w otwartej kuchni – wyjaśnia Paco López, kierownik Restauracji i Salonu Balicana.
Strefa restauracyjna w Balicana Restaurant and Lounge w Bilbao.
HOTEL
Hotel Ercilla w Bilbao nie jest nowy, w rzeczywistości był związany z życiem kulturalnym Bilbao od czasu jego założenia w 1972 roku, ale właśnie przeszedł gruntowny remont, który przywrócił jego pierwotny blask. Z wyglądem lat siedemdziesiątych, w pomieszczeniach tej Kolekcji Autografów wyróżnia się mrugnięcia i detale vintage a we wspólnych obszarach kolor, tekstury i geometryczny papier sprawiły, że wszystko stało się bardziej wyrafinowane.
Znajduje się na parterze, American Bar to jego społeczne serce, w którym wszystko się wydarzyło (i zdarza się ponownie) w Bilbao. Któż nie chciałby wypić koktajlu w rytm jazzu, gdzie wcześniej robili Gina Lollobrigada, Fabio Testi, Rocío Jurado czy Julio Iglesias?
American Bar, serce życia towarzyskiego w Ercilla de Bilbao.
A jeśli ta reprezentacyjna przestrzeń – w której wisi zdjęcie gotującego makaron Pavarotti w hotelowej kuchni – jest odą do historii Ercilli, jego wspaniały taras z widokiem 360º na dachy Bilbao chodzi o nową współczesność hotelu, w której goście i mieszkańcy dzielą się upodobaniem do kieliszka wina lub autorskiego koktajlu – podczas podjadania dania z ich zrelaksowanego menu.
Taras Ercilla w Bilbao.
W tej chwili, ze względu na Covid, koncerty muzyki na żywo, które odbywały się na dachu, za ogromnym neonem z nazwą hotelu, który wieńczy budynek, ale jak tylko Ercilla odzyska swoje programowanie, będziemy mieli nowy powód, aby wrócić do Bilbao, niespokojnego miasta, które z tego czy innego powodu zawsze kochamy coraz bardziej i bardziej. Zawsze więcej.