Fotograf opuszczonej Europy
Podczas wchodzenia do opuszczone miejsce . Pewny filmowy strach który miesza się z naszym całkowity brak przyzwyczajenia do absolutnej ciszy . Ta szczególna cisza, która pochodzi tylko z miejsca, w którym nie było nikogo od lat, a nawet dziesięcioleci, a jedyne życie, jakie się tu pojawia, to zarośla i wspomnienia przeszłości.
Tu jest coś magnetyczny, wręcz uzależniający , co skłoniło tysiące osób do ich wyszukiwania 'opuszczone miejsca' . Społeczność urbex udzieliła schronienia w Internecie tym poszukiwaczom budynków znikąd, grupie fotografowie, historycy lub po prostu ciekawy, kto to udostępnia „eksploracja miejska” w sieciach.
Jeden z nich, profesjonalny fotograf Michael Schwan , jest „zahaczony” od dziesięciu lat: dekada podróżowania po Europie fotografować opuszczone miejsca z wyjątkową delikatnością, z genialnym stylem, z okiem godnym tylko obserwatora świata myślącego o migawce.
Regał opuszczonego domu, sfotografowany przez Michaela Schwan
Tak narodził się jego projekt. Piękno rozpadu ': „Ludzie mieszkający w miastach idą tak szybko, że nie mają czasu patrzeć w przeszłość lub te miejsca, których człowiek wyrzekł się i zapomniał. Gdyby ściany mogły opowiadać historie, co by nam opowiedziały? ”.
To jest cel Michaela i jego nieodłącznej kamery: próbować znaleźć sens w tych ścianach, które stopniowo się zapadają. nieubłaganie wymazując z nim kolejny kawałek historii.
Urodzony w Saarbrücken, Niemcy , jego pierwszy wypad do opuszczonego miejsca był z 20 lat , kiedy zdecydował się wejść do starego domu z ogrodem w swoim rodzinnym mieście. „Pamiętam, że byłem całkowicie zachwycony, ponieważ nie wiedziałem, co mogę znaleźć. – Złapią mnie i wpakują w kłopoty? Myślałem... ale podekscytowanie i przygoda były znacznie większe niż strach. Pamiętaj, że odetchnąłem z ulgą, kiedy wróciłem do samochodu ”, komentuje Traveller.es.
Zniszczone pianino na opuszczonym dziedzińcu, fot. Michael Schwan
A to był dopiero początek jego obsesji , sfotografuj piękno potomności : „czy jest to miejsce pełne bogatych dekoracji, czy też jest raczej spartański budynek , wszystko to, co tam pozostawione meble, opowiadają nam o swojej przeszłości ”.
Jego zdjęcia mówią nam o zapomniane pałace (jak można zapomnieć o pałacu?), o barach restauracyjnych opanowanych przez roślinność, o pustych kościołach, o kuchniach bez ognia, o fabrykach, które już nie produkują, o rozstrojonych fortepianach, które gromadzą kurz i Kroki Elżbiety których kulki są zimniejsze niż kiedykolwiek. Docieraj do nich poprzez wyszukiwanie w Internecie, badania, książki, wskazówki od innych fotografów... lub po prostu jazda tysiącem oczu po drogach krajowych.
Dawny dwór, obecnie opuszczony, sfotografowany przez Michaela Schwan
Jak poradzić sobie z całym tym ruchem, gdy wejdziesz do tak spektakularnego, mrożącego krew w żyłach miejsca? “ Każdy nalot jest dla mnie wyjątkowy . Na początku nigdy nie wiesz, co znajdziesz, czy to tylko ruina, czy będzie to wielki skarb. Ale prawie zawsze czuję, że jestem doświadczanie podróży w czasie , zwłaszcza gdy znajduję te drobne szczegóły, jak okulary babci w kuchni... każde miejsce jest jak kapsuła czasu ”.
Ostatnio zastanawialiśmy się, czy naprawdę możemy mieć piękne rzeczy, nie psując ich. Dlaczego niszczymy to, co w naszych podróżach przynosi nam piękno i emocje? Instagram to społeczna sieć piękna, a także jej broń masowego rażenia.
Ruch urbex narodził się z prostą filozofią: badać. I z czterema jasnymi regułami przeciwko temu przeludnieniu, a tym samym zniszczeniu: „ nie daj się zobaczyć wchodzącym i wychodzącym, niczego nie łam, niczego nie kradnij, nie udostępniaj adresów ”.
Natura zawsze kończy się wysyłaniem
Tylko wtedy można zachować tajemnicę. Tylko w ten sposób można utrzymać przy życiu dekadencję tego miejsca (co za piękna ironia, prawda?). „Wiele osób fotografuje opuszczone miejsca, ale nie wszyscy szanują to miejsce: miejsca są szybciej niszczone, przedmioty z miejsc znikają... Chociaż nikt tam nie mieszka nie oznacza, że jesteś właścicielem. Nie najeżdżaj, nie kradnij, nie zachowuj się jak zwierzę” – mówi Michael.
Dlatego podczas rozmowy nie pytamy o konkretne miejsca. nie do urbexa . nie dla ciebie n fotograf, który w pełni szanuje swoją pracę i ponad wszystko, quasi-święte miejsce, które oferuje ci połów. „Myślę, że bardzo ważne jest zachowanie dyskrecji. Zajmuję się tym od tak dawna, że w niektórych miejscach widziałem duże zmiany. Widziałem je puste, zdewastowane, zniszczone...”.
Opuszczony dom, z nienaruszonymi dziełami sztuki i książkami
Ale chcemy wiedzieć, który z nich wszystkich zaznaczył w swojej pracy przed i po : „To bardzo trudne pytanie. Tak, mogę Wam powiedzieć, że uwielbiam budynki z detalami z epoki i płaskorzeźbami, jak na przykład zamki, wille i teatry . Szczególnie pamiętam cmentarz statków. Wiosłowanie przez mgłę do łodzi nieustannie przypominało mi sceny ze strasznych filmów. i ta różnica między moją małą łódką a dziesięcioma statkami wojskowymi, które znalazłem przede mną ...to było naprawdę trudne. Jednak miejsce, które najbardziej mnie poruszyło To był dom, którego historię znałem . Chłopak, który tam mieszkał, był maltretowany przez lata. Podczas zwiedzania znalazłem w piwnicy pokój bez okien. Były tam cztery stare łóżka...”.
Dachy opuszczonego pałacu, fot. Michael Schwan
włamując się do tych budynków, które były uśpione od lat, ale których wnętrze (w najlepszym wypadku) jest nienaruszone, To szokujące . Cisza płata ci figle; umysł też. Jakieś niewygodne wspomnienia podczas tych nalotów?
„Zawsze słyszysz jakieś drzwi lub okno magicznie zamykające się jak duch. Możesz nawet usłyszeć głosy i inne rzeczy... ale najczęściej jest to taki fotograf jak ty lub prąd powietrza. tak, pamiętam incydent w Belgii . Weszliśmy do starego budynku mieszkalnego. Wewnątrz znajdowały się tabliczki z napisami „Zakaz wstępu” lub „Niezamieszkany, nie opuszczony”. Wydawało się jednak, że jest zupełnie pusty. Drzwi wejściowe były otwarte i weszliśmy bardzo ostrożnie. Gdy tylko weszliśmy, zobaczyliśmy coś, co wyglądało na kogoś zwisającego z sufitu... to wyglądało jak samobójstwo. Jednak to była tylko lalka . Zły, bardzo zły żart”.
Dach starożytnego pałacu, fot. Michael Schwan
Mimo wszystko Michael nadal bada, eksploruje, ulepsza swoje zdjęcia. Próbuję też zachowaj miejsca, wykorzystać najazd do szacunku dla miejsca, próbując wydedukować przeszłość i uchwycić ją tak, aby nigdy nie została utracona .
„Myślę, że ważne jest, aby nigdy nie zapomniano o tych miejscach . Wiele z naszych obecnych problemów można rozwiązać po prostu patrząc w przeszłość. Moglibyśmy naszkicować kilka pomysłów na to, jak być dziś lepszym . Dlatego myślę, że byłoby miło, gdyby niektóre z tych miejsc miały drugie życie. Utrata tych architektur jest straszna ”.
Prosta lampa może się poruszać
Stara opuszczona restauracja?