Marion Cotillard i Adam Driver.
to się nazywało Uwodzenie Ingmara Bergmana i była to „muzyczna fantazja”, która Iskry, bracia Ron i Russell Mael, stworzyli dla szwedzkiego radia państwowego, w którym wyobrażali sobie, co by się stało, gdyby szwedzkiego filmowca zwabiły hollywoodzkie pieniądze i sława, i jak zostałby uwięziony tam, w mieście marzeń, z którego sami nigdy nie mieli wyszli, odkąd się urodzili.
Zachęceni przyjęciem utworu wysłali go do jeden z reżyserów, których najbardziej podziwiali za umiejętność łączenia obrazu i muzyki, Leos Carax, ale Francuz, autor Złej krwi (1986) lub Miłośnicy Pont-Neuf (1991) grzecznie odrzucił jego propozycję: „Nigdy nie mógłbym zrobić czegoś, co miało miejsce w przeszłości, i nigdy nie zrobiłbym filmu z postacią o imieniu Ingmar Bergman”.
Jeśli było coś, co przyciągało Caraxa, to kręcenie po angielsku i w USA, a konkretnie w Los Angeles i Zachodnie Wybrzeże. Mimo wojowniczego akcentu francuski reżyser, urodzony we Francji z amerykańskiej matki, upiera się, że jego językiem ojczystym jest angielski. A w swojej blisko czterdziestoletniej karierze bezskutecznie próbował kręcić w tym języku iw tym kraju. Sparks w końcu położył go na talerzu. O.
Adam Driver to zły monolog.
Po sukcesie narracji muzycznej, którą stworzyli dla Bergmana, poczuli się zmuszeni stworzyć pełną historię, operę z trzema postaciami: komik Herny McHenry, sopran Ann i dyrygent orkiestry. Dwaj bracia wykonywali wszystkie trzy głosy, czasami przy asyście prawdziwego śpiewaka operowego. I to właśnie przysłano Caraxowi podczas drugiej próby współpracy. Przekonali go. Później Święte Silniki, filmowiec zobaczył, że nadszedł czas, aby poświęcić się swojemu ulubionemu gatunkowi, w którym „rzeczywistość jest całkowicie nie z tego świata”.
Jednak minęło prawie osiem lat, zanim ten związek ujrzał światło dzienne, Annette (premiera kinowa 20 sierpnia), rock opera, romantyczny musical, który… mówi o twórczości i kreatywności, o toksycznej męskości i winnym ojcostwie, zatytułowaną cudowną córkę (i marionetkę, która uczyniła ją in mekka tych lalek, Charleville) bohaterów, w których grają Adam Kierowca Tak Marion Cotillard.
Diva i matka Annette.
Film, który naturalnie wywodzący się z Iskier jest wyobrażony w bardzo konkretnym miejscu, w konkretnym mieście: Anioły. „Tam mieszkają bracia Mael, tam się urodzili i tam stworzyli tę historię” – powiedział Carax na ostatnim festiwalu w Cannes. Musieli go tam nakręcić, ponieważ były tam bardzo istotne miejsca, bardzo rozpoznawalne**, takie jak Opera, jej śródmieście, jej wzgórza i kaniony**.
„Ale przez te wszystkie lata preprodukcji ciągle proszono mnie, żebym kręcił gdzie indziej. bo robienie tego w Los Angeles jest bardzo drogie”, podsumowuje filmowiec, który, Do tej pory koncentrował swoje filmy na Paryżu, wydobywając jego najciemniejsze i najbardziej ekscentryczne zakątki. „Próbowałem wyobrazić sobie inne miasta, ale to nie działało w ten sam sposób”. Ta idea zawieszonej sztuczności, nieodwracalnej sławy, tworzenia mitów ma tylko jedno miasto.
"Chciał Henry będzie podróżować na swoim motocyklu jako kowboj, między swoim światem a światem Ann, A to nie zadziałałoby w Nowym Jorku, Paryżu czy Toronto”. Idź prostymi i wiecznymi drogami do gnijących świateł śródmieścia.
Opera w Los Angeles.
I w końcu tylko te sceny, te motocykla, spacer dwojga kochanków podczas gdy śpiewają jedną z najbardziej chwytliwych piosenek filmu, Tak bardzo się kochamy, i prolog z innym tematem, który chwyta, Więc Me Way Start? (i w którym pojawiają się Iskry, Carax, ich córka), Nakręcili to w Los Angeles.
Przez resztę musieli wymyślić na nowo kalifornijskie miasto w Belgii i Niemczech, „które nie są bardzo kalifornijskimi krajami”. Ale nie wyszło mu to źle. „To fantastyczna wersja miasta fantasy” On mówi.
Mamy zacząć?