Podróż obiektu: w La Vera cień należy do wszystkich
Kiedy słońce pada na granitowy bruk Valverde de la Vera cień jest niezbędnym dobrem. tak myślałem Marina Fernández Ramos kiedy zaproponowałeś projekt tkanie ulicy . Dorastał w mieście. Jego rodzice byli nauczycielami w szkole. Mieszkał tam, dopóki nie wyjechał do Madrytu, aby studiować architekturę na Politechnice.
Po roku w Berlinie dołączył Nerea Calvillo w C+ architects i założył własne studio: **Submarina**, gdzie uruchomił inicjatywy społeczne . Jego kariera została skonsolidowana w efemerycznych instalacjach i projektach wystawienniczych, gdy dach dom jego dziadków w Dolina Jerte Zwinięty. Pierwszym krokiem w rehabilitacji było jej opróżnienie.
Z komód i szafek zaczęły się wyłaniać hafty, które utkała jej babcia . Także zeszyty ćwiczeń, z którymi jej mama nauczyła się szyć. W hołdzie dla kawałków trapillo, w których odzyskano stare płótna tkanie pasków materiału , ich projekty były powielane jako gobeliny w otworach w balustradach.
Marina Fernández
Kiedy stowarzyszenie kulturalne Valverde Zaproponował zorganizowanie wystawy Marina zaczął od odzyskanej pamięci kobiet z jego rodziny p zaproponować wspólny projekt. Przekształcił przędzę w źródło cienia i schronienia przed upałem. Plastik z recyklingu zastąpił tkaninę, aby obalić niewidzialną pracę kobiety z wioski w przestrzeni publicznej.
Projekt został przegłosowany w stowarzyszeniu . Zostało to zatwierdzone. Marina wraz z matką przygotowała prototypy: kwadratowe elementy, które zostały połączone na ulicy jako parasole. Stamtąd inicjatywa nabrała kształtu od wolność twórcza . Sąsiedzi przedstawili propozycje oparte na przywróceniu obowiązków rodzinnych, tradycyjnych wzorcach lub samouczkach na YouTube. Pomysły były wymieniane na spotkaniach. Prace trwały od grudnia do lipca. Bezwładność miesięcy zimowych stała się płodna.
W lipcu 2012 odbył się pierwszy montaż . Więc tylko osłony przeciwsłoneczne pokrył królewską ulicę . Osiem lat później instalacja rozprzestrzeniła się po centrum wsi . W tym procesie pojawiły się kontrowersje: dlaczego na tej ulicy, a nie na mojej? Kawałki obracają się co roku, zmieniają miejsca, ale nigdy nie są instalowane przed domem osoby, która je stworzyła.
Pod utkanym cieniem „Tkanie ulicy 2019”
wzorce ewoluowały . W obozach wiejskich Tealight i dzieci tworzą okrągłe elementy z hula-hopami jako ramą; Nuria opracowała duże parasole z oryginalnego formatu ; Lorenza występuje szczegółowy haft które są rzutowane na chodnik; Manolo, który był nauczycielem, tka wiersze, których uczył na zajęciach. Wkomponowano tkaniny i motywy tradycyjnych strojów tego obszaru: picaos. Samotne kobiety nosiły jasne kolory; żonaci, wyłączeni.
W projekcie uczestniczy od trzydziestu do czterdziestu sąsiadów. Mężczyźni przygotowują materiał, transportują go, wspierają montaż, ale to wciąż kobiety tkają . Są dumni, że ich prace wystawiane są na ulicach . Justa pełni rolę przewodnika dla zwiedzających . „Zrobiłem to” – zaznacza przed swoim utworem.
Wstrząsające zdjęcia **fotografa Asier Rua** były reprodukowane w mediach na całym świecie. Pomysł Mariny inspiruje i zachęca innych do odtwarzać elementy utkane różnymi technikami , autochtoniczne, w innych miastach.
Instalacja „Tkania ulicy 2019”
Projekt został powielony w **la Alpujarra**, gdzie plastik przybiera formę lokalne jarapas ; w Sitges, gdzie tworzą parasole na plażę w centrum seniora; i w szkoła na Dominikanie w którym hula-hopy pokryły kolorem patio.
Ręce kobiet z La Vera tkają cienie , cienie, które schronią, które otwierają oczy w upalne lato Estremadura. Cienie, które odświeżają, ożywiają ulice miast i motywują uczestniczących rzemieślników. Unikalne elementy wykonane ręcznie są znak aktywizmu przeciwko dzikiej reprodukcji przemysłowej naszych czasów.
Projekt zaangażowanej architektki Mariny Fernández Ramos, kontynuuje i podróżuje, mnoży się . Ta pochwała cienia ratuje piękno autentyczności, utraconej wiejskiej prawdy i kobiety są dumne z cieni, które gnieżdżą się w ich rękach, teraźniejszości i przyszłości.
Instalacja „Tkania ulicy 2019”