„Odkąd byłam mała, miałam aparat kompaktowy i kiedy musiałam uciec od rzeczywistości, właśnie tego potrzebowałam”, wspomina Alejandra González (alias Alejandra Glez), jedna z najbardziej projekcyjnych kubańskich artystek wizualnych, która 3 czerwca pokaże swoje prace na inauguracyjnej wystawie ZdjęcieHiszpania 2021, w Królewskim Ogrodzie Botanicznym w Madrycie.
„Od 16 roku życia, kiedy zacząłem naukę w prywatnej szkole (bo na Kubie nie ma kariery fotograficznej jako takiej), Pracowałem z fotografią, potem poszedłem do wydajność, sztuka wideo i sztuka cyfrowa”, wyjaśnia twórca, która wygrała IV edycję Enaire Foundation Young Photography Award wraz z targami JUSTMAD. Jego twórczość będzie również obecna na tych satelickich targach sztuki w KOKARDA, od 8 do 11 lipca, w Pałacu Neptuna.
„S/T”, seria „Callao” (2018), reż. Alejandra Glez.
„Moja praca jest bardzo osobista, opowiada o moich lękach, doświadczeniach i traumach, i staram się oddać głos innym kobietom. Szukam siebie w innych kobietach, próbując opowiedzieć ich historie”. Alejandra odbyła staże w Hiszpanii – na przykład u fotografa José Maríi Mellado, od którego wiele się nauczyła – i w rzeczywistości planuje zostać tu przez jakiś czas, „aby stworzyć most między Kubą a Hiszpanią”.
„Myślę, że ta wystawa bardzo dobrze sprawdzi się w Hiszpanii, Chodzi o biblijny fragment, w którym odeszła Lilith, pierwsza rajska kobieta. Można ją uznać za pierwszą feministkę”. Od 24 czerwca jego prace można również zobaczyć w Galeria Schody Aurora-Vigil, z Semíramisem Gonzálezem jako kuratorem.
„Nieobecność”, cykl „Mar de fondo” (2018), autor: Alejandra Glez.
Generalnie, jak mówi Alejandra, stara się być spokojna w sposób jednoznaczny, jeśli chodzi o przesłanie jego pracy, tak aby docierało bezpośrednio do widza. Jedna z jego najbardziej znanych prac, Morze w tle, obecność, ukazuje wiele nagich kobiet unoszących się w morzu. „Nawiązuje do zgonów z powodu przemocy domowej i handlu imigrantkami za oceanem. Rzeczywiście istnieje naturalne zjawisko polegające na tym, że morze wydobywa na powierzchnię pewne pierwiastki. Te ciała w mojej pracy znów wychodzą na jaw. To dyptyk, najpierw pojawiają się nagie trupy, a potem ich duchy, ich sylwetki ze światłem”.
Czy czeka nas praca społeczna, polityczna...? „Gdybym miał nadać temu przymiotnik, byłby to feministyczny, ponieważ stara się wzmocnić głos kobiet, wyrównać go i uświadomić ludziom że coś musi się zmienić”
„Warmi”, cykl: „Współpraca” (2018), reż. Alejandra Glez.
Biorąc pod uwagę dobry odbiór jego pracy – oprócz dużej liczby sampli online, które tworzy kilka tygodni temu wystawiło na sprzedaż kilka NFT i w ciągu dziewięciu minut wszystkie zostały sprzedane (łącznie 9 tokenów z 4 różnych prac)–, mówi, że może to z powodu dowodu tożsamości. „Cierpię na lęki i ataki paniki i przekazuję to w swoich pracach, być może uwidaczniając problem sprawiają, że inni czują się zidentyfikowani. Jestem też młoda (24 lata) i myślę, że to przyciąga uwagę”.
Poza oczywistymi negatywnymi skutkami pandemii, artysta zwraca uwagę na pozytywny punkt: „Ten kryzys dał nam okazję do refleksji. Zawsze biegamy, robimy rzeczy na zewnątrz. Dla mnie był to proces medytacyjny, widzieć siebie bardziej wewnętrznie, leczyć rzeczy, które ciągnęłam od dziecka. Wyszły ciekawe prace – komentuje.
Seria autoportretów, autorstwa Alejandry Glez (2017).
Z drugiej strony mówi nam o strasznej rzeczywistości, którą niestety pogorszyły miesiące odosobnienia. „To był trudny moment dla wielu kobiet żyjących ze swoimi agresorami. Ludzie widzą, że moja praca jest feministyczna a czasami, bo boją się iść na policję, dzwonią do mnie. Było mi ciężko, bo rozmawiam o tych problemach, ale Nie mam władzy politycznej ani społecznej. Chociaż osiągnąłem pewien mały postęp, taki jak otwieranie telefonu w nagłych wypadkach tego rodzaju.
Prywatne zdjęcie zrobione przez Alejandrę Glez. W Habanie.
KOCHAĆ… DO MIASTA
Alejandra mieszka sezonowo w Hiszpanii, a od 19 roku życia dużo podróżowała. Kiedy kolekcjoner sztuki Luciano Méndez ją odkrył, właśnie wtedy zaczęła się jego przygoda. „Miałam okropne warunki w studio, ale on był bardzo zainteresowany moim przemówieniem i sfinansował projekt w Europie o tym, jak wygląda feminizm poza Kubą”. Dzięki temu mogła podróżować do Hiszpanii, Francji, Niemiec, Holandii, Portugalii... „Prowadziła spotkania, na których kobiety opowiadały o swoich doświadczeniach i wszystko skończyło się na wydajność który został zarejestrowany na zdjęciu. Czasami zdjęcia były robione bezpośrednio”.
Jedną z podróży, która najbardziej go wyróżniała, była podróż do Nowego Jorku. „Tam, zamiast chcieć pracować z kobietami, czułam, że miasto kocha się ze mną, a ja z nią, to była szalona sprawa. Zrobiłem zdjęcia komórką, bardzo intymnie, zrobiłem serię, która rejestruje całą tę podróż. To było bardzo miłe – mówi nam.
Las Hawany.
Chcielibyśmy, żeby Alejandra nas poprowadziła jej magiczne miejsca w Hawanie, jej rodzinnym mieście, i co do tego jasno mówi: „Po pierwsze, jeśli interesujesz się kreatywnym światem, ważne jest, aby Kubańska Fabryka Sztuki, miejsce, które wita artystów, gości i turystów. Po inspirację zawsze jeżdżę nad morze, na przykład na wybrzeże dzielnicy Miramar, aby obejrzeć zachód słońca lub porozmawiać z morzem. Inspiruje mnie też las Hawany, gdzie jeżdżę na rowerze”.
A ponieważ lubisz jeść, również zwracamy na to uwagę jego cztery ulubione restauracje w stolicy Kuby: Yarini (San Isidro 214, między Picota i Compostela), El Cook (Calle 26), El de Frente (O'Reilly) i włoska La corte y el Príncipe (Pjea).
„Autoportret”, seria „Życie jest nieśmiertelne, gdy się kończy” (2020), autorstwa Alejandry Glez.
ZAPISZ SIĘ TUTAJ do naszego newslettera i otrzymuj wszystkie wiadomości od Condé Nast Traveler #YoSoyTraveler