Christian Dior na górnym tarasie La Colle Noire w 1957 roku
nie wszyscy o tym wiedzą Christian Dior pracował jako właściciel galerii w latach 1929-1934. Albo, że reprezentował grupę malarzy zwaną „Grupą Grasse”. To samo miękkie śródziemnomorskie światło, które przyłapało dadaistów dżinsy arp Tak Sophie Tauber na południu ** Francji ** zakotwiczył serce projektanta mody w tym regionie, z dala od jego deszczowej rodzinnej Normandii.
Ale także, w szczególny sposób, aromat. To doskonały mikroklimat i uprzywilejowane położenie geograficzne, pomiędzy bujnym lasem a wybrzeżem, eksplozja natury, która podsyciła marzenie projektanta.
Górny taras La Colle Noire dzisiaj.
Dior chciał spełnić swoją prowansalską fantazję in La Colle Noire , którą nabyła w 1951 r Montaroux , w środku terytorium Grasse i kraju Fayence, zaledwie czterdzieści kilometrów od Cannes. I spełniliśmy to, że wchodzimy w ten zamek, który należał i inspirował twórcę New Look.
Dziś tylko pięć z pięćdziesięciu hektarów, które nabył Norman, urodzony w 1905 r Granville , kto, zmieniając bieg historii mody w 1947 r. ze swoją słynną sylwetką „kobiety-kwiatu” (talia osy, spódnica corolla), zaczął zwracać się ku bukolicznym haftom oraz naturalnej i prostej estetyce, „bez zimna”, jak mówił, przeplatającej się z uczuciami, jakie budziła w nim ta okolica.
W rzeczywistości zachował swoją miłość do tej ziemi, ponieważ służyła jako schronienie dla jego rodziny po katastrofie 29 lat. Ona również mieszkała w okolicy podczas okupacji, podobnie jak jej siostra Katarzyna , który po przeżyciu obozu koncentracyjnego szukał tam szczęścia, uprawiając róże.
„Chciałbym, żeby to był mój prawdziwy dom. W którym, jeśli Bóg da mi długie życie, mogę przejść na emeryturę” – pisał w swoich wspomnieniach. „W którym mogę zamknąć krąg mojej egzystencji i odkryć na nowo, w innym klimacie, tajemniczy ogród, który chronił moje dzieciństwo. W którym wreszcie będę mógł żyć w pokoju, zapominając o powrocie Christiana Diora do bycia po prostu chrześcijaninem”.
Biuro Christiana Diora w La Colle Noire.
On sam z miłością zasadził l imponujące cyprysy, które witają nas przy wejściu, i nakazał budowę ponad czterdziestometrowego stawu, owoc jego obsesji na punkcie Wersalu. Planował posadzić setki drzew migdałowych, ponad trzydzieści drzew wiśniowych, winnice, drzewa oliwne i drzewa owocowe. Ale przede wszystkim, jaśmin, Róża Tak lawenda.
Chciał, żeby perfumy pasowały do jego garderoby i tutaj narodził się pierwszy, panna Dior , „te noce Prowansji przecinane przez świetliki, gdzie zielony jaśmin służy jako kontrapunkt dla melodii nocy i ziemi”.
Potem przyszły Diorama (1949), Eau Fraîche (1953) i Diorissimo (1956), wszystkie refleksje poszukiwanie ideału estetycznego i egzystencjalnego.
Dior już w młodości nawiązał kontakt z Grasse, jedno z centrów świata perfumerii od XVIII wieku. Handel futrami oraz moda ich garbowania i perfumowania zmieniły jej historię. Ten Katarzynie Medycejskiej, którego urzekł zapach skórzanych rękawiczek, któremu przypisuje się sławę tego miejsca, ale słabość Maria Antonina i jej oficjalny perfumiarz, Jean-Louis Fargeon, dla zapachów kwiatowych, promował również lokalną produkcję róż centifolia.
Fasada La Colle Noire.
„Chociaż ta odmiana jest uprawiana w innych częściach świata, aromat nigdy nie jest taki sam, ze względu na walory terroir”, wyjaśnia Carole Biancalana. ona reżyseruje Le Domaine de Manon , firma rodzinna, która od dekady zarezerwowała wszystkie swoje zbiory dla domu Diora, a także dla pobliskiej Le Clos de Callian.
Ciekawi przychodzą fotografować ten różowy Eden, który mamy zaszczyt kontemplować w pełnym rozkwicie, uprawiane ekologicznie. Róże są zbierane codziennie od maja do czerwca, ręcznie, kiedy krzewy róż mają już trzy lata.
Catherine Dior w ogrodzie Les Nayssés, około 1950 roku. Ten dom należał do niani Marthe i znajdował się w pobliżu La Colle Noire.
„Ważne jest, aby ludzie wiedzieli, co jest w słoiku”, podkreśla Carole. Biancalana miała natychmiastowe powinowactwo z Francois Demachy , nos domu "osoba tak wrażliwa na świat kwiatów jak sam Christian Dior, który kochał jaśmin, lawendę, żonkil... Był ogrodnikiem, który uwielbiał kontakt z naturą”.
Ogrodnik, który w murach swojego bukolicznego zamku zaufał architektowi André Svetchine, którego prace w Auberge de Colombe d'Or , legendarny zakład Święty Paweł de Vence że uwielbiali Picassa Tak patrzę zwrócił jego uwagę.
św. Pawła de Vence.
W tym kokieteryjnym miasteczku, które zachowuje wiele ze swojego uroku w nienaruszonym stanie, rozkoszujemy się podróżą w czasie poprzez wykwintne traktowanie tego hotelu-restauracji, gdzie niektórzy z największych artystów (Braque, Chagall...) płacili za zakwaterowanie z dziełami sztuki. Pani, która nas wita, opowiada nam o swoim ojcu io tym, jak bardzo Dior kochał swoją belle-mère (teściową).
„Kochał ziemię, kochał ludzi”, Powiedziała o nim Lucienne Rostagno, były pracownik ogrodów La Colle Noire. Dał dzieciom służby czekoladowe jajka na Wielkanoc i książki takie jak Miguel Strogoff czy Ostatnie dni Pompejów.
Był kochany przez miejscowych, którym dawał pracę, bieżącą wodę i linię telefoniczną. Odrestaurował kaplicę św. Barthelemy i podarował ją Gmina Montaroux , pod warunkiem, że zadbają o jej utrzymanie, być może w celu przeciwdziałania efemeryczności przemysłu, który coraz bardziej na nim ciąży.
Wiele mebli z domu jego siostry w Callian zostało odzyskanych na aukcji i znajduje się do dziś w tej wspaniałej rezydencji , zaaranżowane ze wszystkimi wygodami jak w hotelu (są nawet suszarki do włosów!), mimo że zapewniają nas, że tak się nie stało i nie będzie.
Hubert i Carole Biancalana, ojciec i córka, w Le Domaine de Manon.
Przebłyski przeszłości powracają tylko w trakcie poufnych wydarzeń wokół zapachów domu, który odzyskał zamek w 2013 r. po tym, jak od 1958 r. przechodził przez różne ręce. Ciekawostka: w tych ścianach nagrano album Oasis Standing on the Shoulder of Giants.
Na szczęście zachował się bardzo dobrze i na podstawie cennego materiału historycznego każdy szczegół dekoracji wymyślonej przez projektanta został odtworzony. Tak więc dzisiaj przechadzamy się wśród foteli Bergeres Louis XV i porcelanowych donic Wedgewood.
Christian Dior z przyjaciółmi Jacquesem Benitą, Marguerite Carré i Raymondem Zehnackerem na tarasie w Saint Tropez.
Z gzymsu nad małym łóżkiem w stylu Ludwika XV, lakierowanym na szaro i z wnęką obitą aksamitem, kieruje gwiazda. To wspomnienie tego innego mosiądzu, który… przesądnego Diora znalezionego na ulicy, co posłużyło jako sygnał do uruchomienia swojej pierwszej kolekcji.
Był to także jego amulet Lilia doliny , obecny na tapecie i motyw, który uszył na podszewce niektórych sukienek (nie pamiętacie couturiera z Niewidzialnej nici?). Z tego „niemego” kwiatu nie można wydobyć żadnych perfum, ale udało mu się odtworzyć go za pomocą olejków eterycznych.
Choć niektóre pokoje to tylko hipoteza, jak zostałyby zaaranżowane, inne – jak spektakularna łazienka, z marmurową wanną, miedzianą umywalką i kranami w kształcie łabędziej szyi – Opowiadają o eleganckim, wrażliwym człowieku, który uwielbia gotować, od którego zaczynał dzień omówienie menu z szefem kuchni, Georges Huilliero . Stworzył nawet nowe sosy i książkę z przekonującymi przepisami, takimi jak oeufs poches montrouge czy crêpes fourrées de mousse de saumon. Nie jest nierozsądne sądzić, że ta gastronomiczna pasja mogła mieć coś wspólnego z jego przedwczesnym zniknięciem w wieku 52 lat.
Zobacz w Le Lavandou.
Zmarł niespodziewanie w 1957 roku, ale echo jego wspaniałych wieczorów, odprawianych na nabożeństwach przez dwanaście lat, a nie jednego, wciąż tu rozbrzmiewa!
Uczestniczyła w nich m.in. Madame Raymonde Zehnacker , jego prawą rękę i którą nazwał „moim drugim ja”; pisarz i ilustrator Maurice Van Moppes ; malarze Bernard Bufet Tak Marc Chagall ; fotograf Pan Snowdon lub żona Aimé Maeghta, Małgorzata Maeght , patronów i twórców fundacji o tej samej nazwie w Saint-Paul.
na ulicach Saint-Tropez , gdzie Dior uległ kandyzowane mandarynki **Cafe Sénéquier**, trudno teraz znaleźć splendor, który ta grupa miłośników sztuki musiała dostrzec (i wygenerować). Przynajmniej na pierwszy rzut oka.
Z pewnością rejsy statkiem, które projektant mógł odbyć po wyspie Porquerolle z przyjaciółmi, takimi jak ilustrator mody René Gruau (mieszkający w Cannes), Marie Blanche de Polignac, córka Jeanne Lanvin, patron Paul Louis Weiler czy pisarz Jean Cocteau mieli inny smak w czasach a.I. (przed Instagramem).
Christian Dior sfotografowany przez Lorda Snowdona w La Colle Noire w 1957 roku.
Ale nadal łatwo odgadnąć powód jego oddania tej ziemi, zwłaszcza w spotkaniu z morzem. W nadmorskiej miejscowości Le Lavandou , w którym mieszkał kolekcjoner Jacques Homberg, zauważyliśmy przycupnięty na skale imponujący szkielet hotelu Les Roches , który był odwiedzany przez samego Diora, Churchilla czy Françoise Sagan, a dziś jest w trakcie całkowitej rekonstrukcji. I z zachwytem wyobrażamy sobie niekończące się rozmowy w kubistycznym domu Marie Laure de Noailles, schronieniu w Hyères kulturowej awangardy wymyślonej przez tego członka stowarzyszenia literackiego El Félibrige.
Wspinamy się po zboczu prowadzącym na mały cmentarz Callian , w najwyższym punkcie tego pełnego zieleni miasta na wysokości ponad 300 metrów. Nie jest łatwo odróżnić dyskretny grobowiec, który Dior dzieli ze swoją opiekunką „Ma” Lefebvre.
Obok nich leży ich siostra Katarzyna, ozdobiona Legia Honorowa. Niewiele ozdób, poza perfumowanym prowansalskim powietrzem, wyznacza miejsce, w którym na zawsze spoczywa ten wyjątkowy twórca.
***** _Ten raport został opublikowany w **numerze 120 magazynu Condé Nast Traveler (wrzesień)**. Zapisz się do wydania drukowanego (11 wydań drukowanych i wersja cyfrowa za 24,75 €, dzwoniąc pod numer 902 53 55 57 lub z naszej strony internetowej). Wrześniowe wydanie Condé Nast Traveler jest dostępne w wersji cyfrowej, którą można oglądać na preferowanym urządzeniu. _
Grób Diora w Callian.