Vincent Cassel to Paul Gauguin.
Paryż go dusił, nie miał już nic do malowania i nie zarabiał dość pieniędzy, żeby żyć godnie, a tym bardziej na utrzymanie żony i pięciorga dzieci.
Po poprzednich wyjazdach do Panamy i Martyniki, Paul Gauguin widział to wyraźnie: wszyscy jego przyjaciele, artyści chwili (Bernard, Laval, Van Gogh...) musieli jechać do Polinezji, na Tahiti, która następnie, w 1891 roku, była jedną z ostatnich kolonii zaanektowanych przez Francję. Musieli uciec od książek iz tego wyblakłego Paryża, musieli żyć i badać pochodzenie wszystkiego, znaleźć i uwolnić dzikusa, którego nosili w sobie. Ale tylko jeden z nich odważył się odejść: Paul Gauguin.
Gauguin podczas swojej osobistej wyprawy w środkowej Tahiti.
Tak zaczyna się film Gauguina. wycieczka na Tahiti, przez Edouarda Deluc (otwarcie 5 października), w którym Vincent Cassell gra artystę. W 1891 roku, po wielu dyskusjach ze wszystkimi kolegami, Gauguin jest jedynym, który odważy się wyruszyć w przygodę. Opuszcza Paryż i udaje się do Polinezji, gdzie w ciągu 18 miesięcy namalował 66 arcydzieł, które zmieniły bieg malarstwa. 66 obrazów, jego tahitańskie prace „to wpłynęli na fauves, kubistów i zaznaczyli nadejście sztuki nowoczesnej”, Deluc wyjaśnia.
Podobnie jak zubożały i chory, Gauguin powrócił do Paryża w 1893 roku przemieniony, przekonany, że doświadczył tego, czego szukał i wystawił te 66 prac w galerii Durand-Ruel, aby ludzie zrozumieli, co przeżył – pisał. Noe, Noe, wspomnienia z Twojej podróży. Jednak po zebraniu pieniędzy ponownie odszedł i tę gazetę, która nie ujrzy światła aż do 1920 roku, 17 lat po jego śmierci.
Tahiti, według Gauguina lub Koké.
Deluc wziął teraz te wspomnienia i „luźno” je adaptuje w tym filmie, który podkreśla kontrowersyjny związek artysty z tahitańskimi dziewczynami i kobietami (poniżej 14 lat) i przekształca go w samotny romans z Tehurą (aktorka Tuheï Adams), spotkanie tej „prymitywnej Ewy”, której szukał i zainspirowało go do stworzenia wszystkich tych dzieł. „Spędzę dzień malując, żyję w tempie, w jakim chcę” – mówi ten stronniczy Gauguin, grany przez Cassela.
Po przyjeździe Gauguin mieszkał w stolicy Papite przez pierwsze sześć miesięcy, ale wciąż było to dla niego zbyt cywilizowane.
Stamtąd pomaszerował w kierunku centrum wyspy, w kierunku wieś Mataiera i udał się do najdzikszej części, płaskowyż Taravao, gdzie mieszka wokół tubylców, Maorysów, którzy jeszcze zostali, teraz bez króla. Film opowiada także o tym momencie politycznym, o zaniku kultury wyspy i inwazji misji katolickich, domeny francuskiej.
Tahiti, raj.
Gauguin zawsze był podróżnikiem i dlatego udusił się w Paryżu. Inni malowali dziką stronę istoty ludzkiej, ale tylko on badał ją we wszystkich jej konsekwencjach, także tych, przez które nie powinniśmy przechodzić.
Zanim Gauguin skończył rok, spędził już sześć miesięcy na morzu z rodzicami: jego ojciec, republikanin, zginął na statku podczas ucieczki z Francji pod rządami Napoleona III. Jego matka, córka bojownika socjalistycznego i feministka Flora Tristan , schroni się w Peru, kraju, który pozostawia głębokie wrażenie w nieustannych poszukiwaniach prymitywnych. Tam mieszka w otoczeniu prekolumbijskich rzeźb i uczy się cięcia i rzeźbienia sztyletami – wyjaśnia reżyser.
Artysta i muza, tendencyjna wizja.
A jednak to piękno Tahiti zmieniło go na zawsze. Spektakularny charakter wyspy został uchwycony na obrazach malarza: zielone wzgórza otoczone palmami i opadające do morza i te bezludne plaże. „Wrócę do lasu, aby zaznać spokoju, ekstazy i sztuki”, Gauguin napisał. I tak zrobił. „Nie mogę być śmieszna, ponieważ jestem dwiema rzeczami, które nigdy nie są śmieszne: dzieckiem i dzikusem”.
Tahitańskie kobiety.