Podróż do obrazu: „Widok Toledo”, El Greco
Kiedy El Greco Kiedy przybył do Toledo, spędził połowę swojego życia, a drugą połowę miał już spędzić. Miał trzydzieści sześć lat i był wyraźnie zdecydowany wyrobić sobie markę w historii sztuki Zachodu. Zniknęły ich kreteńskie początki , związany z bizantyjskim stylem, który powinien pozostać nietknięty na wieki, a zatem każda innowacja była niemożliwa. Za Wenecja , zdominowany przez gigantów takich jak Tycjan, Tintoretto lub Veronese ; Tak Rzym , gdzie cienie Rafał i Michał Anioł nadal zasłaniali wszystko, co nie powstało bezpośrednio jako ich przedłużenie.
El Greco był już wtedy El Greco i bardzo pewny swojego stylu musiał być, kiedy uważał, że ma kwalifikacje, by zostać malarz nadworny do Filipa II . Jako test przedstawił do dekoracji Klasztor El Escorial wciąż w budowie „Męczeństwo św. Maurycego” tak pstrokate, tak ekscentryczne i zagmatwane – i szczerze mówiąc, tak absolutnie świetnie- że surowy król Hiszpanii nie lubił włosa. „Święci muszą być namalowani w taki sposób, aby nie odbierali im chęci do modlitwy” ks. José de Sigüenza ostrzegał o tej sprawie w swojej książce „Historia Zakonu San Geronimo” z 1602 r., w której również stwierdzono, że Theotokopoulos „Niewielu to uszczęśliwia, chociaż mówią, że jest bardzo artystyczne”.
Aby pokryć freskami najszlachetniejsze obszary klasztoru, Felipe II wybrał Włochów Cambiaso, Tibaldi i Zuccaro -tak poprawne, jak nieistotne-, aby El Greco rzucił ręcznik i postanowił skupić się na Toledo , religijna stolica kraju, gdzie narzuciłaby ten ekstrawagancki styl, który nie wszystkim się podobał.
„Adoracja Trzech Króli” (1565), scena bizantyjska El Greco
Może dlatego to istnieje „Widok na Toledo” co można interpretować jako hołd dla miasta, w którym Kreteńczyk namalował swoje najlepsze prace , gdzie nie brakowało mu klientów, otworzył dobrze prosperujący warsztat, dołączył do swojego partnera, Hieronima z jaskiń i urodził się ich jedyny znany syn, Jorge Manuel Theotokopuli. Hołd dla Toledo bez Toledo , ponieważ malowane miasto nie miało takiej samej konfiguracji jak to zbudowane z kamienia i cegły.
El Greco wiedział, że sztuka ma swoją prawdę i że jeśli dobrze wykona swoją pracę, ta prawda będzie bardziej realna niż sama rzeczywistość. Dlatego zaczął od wzniesionego widoku od północy, ale później przearanżował budynki, przesuwając się w widoczne miejsce Katedry, a także sprawił, że całość wyłoniła się ze światła, którego nie ma, światła, które by się podobało ekspresjonistom do fabuły i to było obecne w jego najśmielszych obrazach tamtych czasów, takich jak „Adoracja pasterzy” (ok. 1612-1614) lub wzniosłość „Otwarcie Piątej Pieczęci Apokalipsy” (ok. 1608-1614).
W przeciwieństwie do tamtych przypadków, tutaj nie ma postaci ludzkich; tylko miasto, góra i rzeka . I to jest rzadkość w rzadkości, bo w czasie i miejscu, w którym praca została namalowana, pejzaż nie był autonomicznym gatunkiem poza naukową reprezentacją. Jego rola ograniczała się do służenia jako sceneria dla postaci i działań, aby zapewnić pewną wiarygodność przedstawianych scen.
Domenikos Theotokopoulos, El Greco
Ale znowu, reprezentacja i prawdomówność wydawały się mieć znaczenie… Theotokopoulos wystarczyło, by mieć przepustkę w tamtych czasach, kiedy z wielką ostrożnością prześladowano decorum i nie płacono świętemu, bo męczeństwo malowano przez oskórowanie zamiast pieczenia na grillu, jak nakazuje kanon i dobra logika.
A jednak, wbrew temu, co wielu może się wydawać, niebo, które pojawia się na tym obrazie, jest jednym z najwierniejszych i najbardziej przejrzystych przedstawień nieba, jakie dała sztuka wszechczasów. Niebo El Greco wydaje się być wyłącznym wytworem mistycyzmu tylko dla tych, którzy nie zastanawiali się nad autentyczną różnorodnością, jaką oferuje hiszpański płaskowyż w tej okolicy, która jest w stanie zapewnić nam każde wtorkowe popołudnie repertuar kolorów, kształtów i objętości że zorza polarna z Fairbanks na Alasce z trudem mogła się równać . Tak więc, z realistycznie wyglądającym ekspresjonistycznym niebem i wiarygodnym, ale całkowicie sfałszowanym układem, Toledo nigdy nie było bardziej autentyczne niż wtedy, gdy wynalazł je El Greco.
„Widok na Toledo”. Domenikos Theotokopoulos, El Greco (ok. 1604-1614)