W Mantta natura i sztuka idą w parze
Dotarcie do Mänttä nie jest łatwe. Nawet nie zlokalizuję go na mapie, bo od kilku lat dzieli gminę z sąsiednim Vilppula zyskać większą wagę geograficzną i polityczną. Teraz oba miasta są połączone, oddzielając ich nazwy myślnikiem, linią prostą, która jest taka sama jak Łączy je droga, która biegnie przez las.
Kolej nie dociera do Mänttä, chociaż dociera do syjamskiego miasta. Z tego powodu najwygodniejszą opcją jest ** skorzystanie z jednego z autobusów wyczarterowanych przez muzea Serlachius **, które łączą miasto bezpośrednio z Tampere w spokojną, półtoragodzinną podróż.
Co jeśli powiemy Ci, że jesteś w najbardziej kulturalnym mieście w Finlandii?
Jeśli weźmiesz ten, który odjeżdża po południu, około 18:55, konsekwencją jest przybycie do tego małego miasta, gdy jego 10 000 mieszkańców będzie gotowych do snu. A więc okazuje się bardziej odizolowany, cichszy i ciemniejszy. Jego ponure budynki przypominają głęboką Amerykę, podczas gdy restauracje nie serwują tych bezbożnych godzin.
Jedynym, który można znaleźć otwarty, jest hotel Alexander, lokal, który dzieli recepcję ze sklepem odzieżowym i restauracją z hamburgerami. Tam jej właściciel Daniel wyjaśnia, że Mänttä pozostaje w dużej mierze na obszarach wiejskich, cierpiąc z powodu wielkiego drenażu mózgów i że walczy z tą klęską z wykwintną farmą mięsną, o której marzy, by pewnego dnia zamienić się w eko-kurort.
Na razie wynik jest kilka bardzo apetycznych hamburgerów, którymi uwodzi swoich gości, głównie osoby podróżujące w interesach, które przyjeżdżają robić interesy w papierni Metsa.
MUZEUM ROZPROSZONE
I nagle jest dzień i Mäntta wychodzi z letargu z radością. A gdzie w nocy była tylko cisza i złowrogie cienie teraz jest wesołe drzewa, jeziorne horyzonty i niespieszna rutyna.
Jej mieszkańcy wciąż nie są zbyt przyzwyczajeni do przyjeżdżających turystów. Niemniej jednak, miasto jest przygotowane i nie jest trudno znaleźć wielki zabytek miasta, kamienny kościół, a kilka metrów dalej pierwsza siedziba kolekcji Serlachius. Lub, jak wiadomo dzisiaj, Muzeum Gustawa Serlachiusa.
Muzeum Gustawa Serlachiusa
Ten znany jako Biały Dom był w latach trzydziestych siedzibą firmy G. A. Serlachius, jednego z pionierów w przemyśle papierniczym w kraju.
Obecnie, stoi jak złowieszczy budynek, dumnie odbijający się w jeziorze i to udaje się wywołać ten sam efekt zdziwienia, jaki wywołał wśród swoich pracowników i kupców, którzy tu przybyli. Nie na próżno, został zainspirowany domem Klubu Sportowego Montecarlo, kompleks, w którym zakochał się Gösta Serlachius podczas jednej ze swoich pochlebnych podróży i który chciał powtórzyć za wszelką cenę.
Wewnątrz wszystko pozostaje takie samo, ale zmienione. Nowoczesny bar w kafeterii i windy łączące piętra są nadal utrzymane. We fryzie oddzielającym podłogi tego piękny racjonalistyczny budynek w stylu art deco historia Gustafa, pioniera rodziny, który zostawił swoją aptekę w Tampere, aby zacząć wykorzystywać energię elektryczną wytwarzaną przez fiordy Mänttä, rysuje się na nowo.
I kluczowa idea zrozumienia tego kulturowego satelity również wymyka się: uprzemysłowienie wsi w XIX wieku przyniosło ze sobą komunikację i dumę, zalążek nacjonalistycznego poczucia, że wielu artystów sponsorowanych przez tego milionera zaczęło malować na swoich obrazach.
I nagle... sztuka!
Ze swojej strony w pokojach nagle sztuka pojawia się w formie wystaw czasowych prezentujących współczesnych fińskich artystów i wielkich światowych geniuszy nowoczesności. Wynikowe combo, które jest uzupełnione interaktywna wycieczka na historii firmy i z aptekarzem, z którym wspomina się pochodzenie Gustawa Serlachiusa.
Ale to dopiero początek wszystkiego, pierwsza płyta fundacji sztuki, która zdecydowała rozproszyć swoje prace i instytucje na terenie całej gminy, , tworząc rodzaj muzeum w stylu włoskiego Albergo Diffuso: każde doświadczenie w innym budynku.
ROWER NA WSZYSTKO
Świadomy odległości między budynkami, ta instytucja kultury udostępnia wszystkim odwiedzającym wesołe rowery z którym można przejść z pierwszego muzeum do drugiego, Gösta. Co więcej, robi to poprzez spiskowanie bardzo atrakcyjna ścieżka granicząca z lasem i to pojawia się w niektórych częściach spokojnego jeziora Melas.
Zanim jednak wyruszymy tą ścieżką, warto odwiedzić inne miejsca w pobliżu muzeum Gustafa i kluczowe dla rozwoju miasta, takie jak poświęcony mu pomnik nad brzegiem jeziora Koskenlanlampi lub dawnej fabryki Pekilo, gdzie latem instalowane są dzieła sztuki najważniejszego święta miasta.
Rower jako sposób na życie
Nieco dalej czeka Mänttä Klubin, hotel średniej jakości, ale z osobliwością zlokalizować w starym kasynie i klubie miasta, miejsce, w którym ten papierowy potentat zabawiał swoich przyjaciół i wyznaczał odległości.
LAS GÖSTA
Na końcu kamiennej ścieżki rowerowej pojawia się klejnot w koronie, pawilon Gösta. Otwarte w 2014 roku, ten kompleks kulturowy To wisienka na kolekcjonerskim marzeniu drugiego wielkiego menedżera papierniczej firmy.
Gosta Serlachius Nie tylko promował firmę odziedziczoną po wuju, ale także zaspokajał swój gust do sztuki pieniędzmi, aż kończy się posiadaniem dużej liczby dzieł ze wszystkich okresów.
Aby się nimi pochwalić, fundacja zarządzająca ich dziedzictwem kulturowym nazwała międzynarodowy konkurs, który zakończył się wygraną konsorcjum katalońskich architektów MXSI. Sekretem jego sukcesu było zintegrowanie lasu z jeziorem, opracowanie fotogenicznej objętości i stworzyć dialog pomiędzy starym rodzinnym dworem, jeziorem i współczesnym designem.
Mianowicie, kompleks, który pojawia się między pniami, rozjaśnia łąkę i współgra z jeziorem nie rezygnując z efektu wow, którym podbił Instagram od pierwszej minuty.
sztuka na jeziorze
Wewnątrz stary dom służy do wyświetlania stałej kolekcji z prace artystów fińskich z ostatnich 150 lat. Z kolei nowe pawilony pomyślane są jako przestrzenie dla: najbardziej ambitne wystawy, zarówno pod względem wielkości, jak i różnorodności języków artystycznych.
Poza, stary ogród wypełniony jest dziełami sztuki podczas gdy mały wyspa na jeziorze , połączony z ziemią hipnotycznym mostem, ponownie łączy podróżnika z naturą w kąpiel ciszy i czystości, trudna do wytłumaczenia.
Delektuje się również dzikością w tym zupełnie nowym miejscu. W restauracji nowego pawilonu Szef kuchni Henry Tikkanen ciesz się jak dziecko ofiarą menu inspirowane kolekcją sztuki , a także na różnych wystawach czasowych.
Jego pasja do gotowania również prowadzi go do oferuje lekcje gotowania, podczas których udaje mu się ewangelizować o zniesławionych fińskich produktach. Jego propozycja jest całkowicie godna gwiazd, nie jest pedantyczna i udaje się przywrócić wiarę w muzealne kuchnie wszystkim tym agnostykom.
NIECH ŻYJE KRAINA JEZIORA!
O tym, że Mänttä stopniowo staje się celem, z którym należy się liczyć, świadczą inne szczegóły, takie jak miejscowość wypoczynkowa Rapukartano. W nim przeważają nie obrazy romantyzmu suomi czy rozdarta kreatywność. Tu rządzi natura, istota i gospodarstwo.
Aby zrozumieć jego istotę, trzeba cofnąć się kilkadziesiąt lat wstecz, kiedy krajobrazy i jeziora środkowej Finlandii były celem fetyszystów w ciepłych miesiącach? mieszkańców miast z południa, rosyjskich urlopowiczów i podróżników z północy, którzy wynajmowali farmy na długie tygodnie.
Zasługą Rapucartano jest utrzymanie tego ducha związku z naturą bez rezygnacji z luksusu, z szeroką gamą prawdziwych saun, niektórymi kabinami i apartamentami, które są czystą stolarką oraz ofertą zajęć, w których jezioro i las zmonopolizują wszystko.
Pamiętasz, że Finlandia to pół las, pół jezioro? Cóż, tutaj tak jest, chociaż z nieoczekiwanym muzeum, z którym można wznieść się na kulturalny Olimp kraju.
Niech żyje kurort nad jeziorem?