pustynia Gobi
Trasa Transmongolska przecina pustynię Gobi, jeden z największych na świecie , ale tym razem z wodą, benzyną i innymi prowiantami; podróżowaliśmy vanem . Chcemy zagłębić się w jej najdalsze zakątki i cieszyć się zmianami w krajobrazie od Ułan Bator na południu kraju . I tak jest podczas stromej drogi, która zdaje się prowadzić donikąd, widzimy, jak stopniowo zmienia się krajobraz: góry, stepy, rozległe płaskowyże... a już na pustyni: doliny, kaniony, wydmy...
Największe wydmy na pustyni Gobi
Wybrana trasa daje nam codziennie inny wschód słońca:
Pierwszej nocy spędziliśmy w naszym pierwszym obozie nomadów 300 km od stolicy Mongolii, na niekończącym się zielonym stepie w pobliżu wioski Erdenedala (Sangyyn) .
Następnego ranka około 170 kilometrów prowadzi nas do Sayhan-Oyoo, gdzie przepływa mała rzeka, obok świątynia ongi , wita nas. Odkrywamy ruiny największego klasztoru buddyjskiego w Mongolii. W XVIII wieku Ongi posiadało 28 świątyń, w których mieszkało 1000 mnichów, ale po jej zniszczeniu przez wojska sowieckie w latach 30. XX wieku, pozostał tylko jeden budynek strzeżony przez trzech mnichów.
Klasztor Ongi
Kolejny dzień i 250 kilometrów więcej, by dać się oczarować czerwonym klifom Bayandzag, znanym również jako Płonące Klify . Obszar ten słynie z odnalezienia szczątków kopalnych i jaj dinozaurów.
Klify Płonących Klifów
Czwartego dnia obudziliśmy się w Duutmanhan wraz z dziesiątkami wielbłądów. W tle najdłuższe wydmy na pustyni Gobi. Po przejażdżce na wielbłądach do podnóża najwyższej wydmy, wspinamy się na jej szczyt, by podziwiać spektakularny zachód słońca.
200 kilometrów dalej czeka na nas kanion Yolyn Am. Ten wyjątkowy wąwóz charakteryzuje się utrzymywaniem lodu w jednym z jego obszarów przez cały rok. Ostatnim przystankiem jest Tsagaan Suvaga, 180 kilometrów od Yolyn Am . Biała Stupa to kapryśna płaskorzeźba spowodowana sedymentacją pradawnych, sporadycznych jezior.
Nie możemy pomóc, ale cudem
dni są intensywne . Wcześnie wsiadamy do furgonetki, jedziemy kilometrami po niewidzialnych pustynnych drogach, po drodze jemy w wiosce i wracamy do furgonetki, aż dotrzemy do celu na cały dzień. noce nawiedzają . W niektórych rejonach pustyni temperatury dość mocno spadają i ciemność zaskakuje wszelkiego rodzaju odgłosami zwierząt, takimi jak wycie wilków . Spaliśmy z trzema towarzyszami podróży w jednej z obozowych jurt zagubionych w bezmiarze terenu.
Jurty w obozie nomadów
Jurta lub ger to biały, okrągły namiot używany przez nomadów w Azji Środkowej od czasów imperium Czyngis-chana. Dziś, 30% populacji Mongolii to koczownicy, przemieszczający się cztery razy w roku, raz na każdą zmianę pory roku , w poszukiwaniu pastwisk dla bydła. Nowoczesne jurty są wykonane z kolorowego drewna, bawełny i plastiku; i są demontowane w 4 lub 5 godzin. Nie mają prądu ani bieżącej wody, więc oddalają nas od tradycyjnej turystyki zanurzenie się w prawdziwym koczowniczym doświadczeniu.
Różne rodziny witają nas każdego dnia w pokoju swojego menadżera. , który jest zarówno sypialnią, jak i w wielu przypadkach kuchnią. Rozpoczyna się rytuał powitania. Patriarcha podaje nam miskę sfermentowanego kobylego mleka i ostrożnie dzieli się małym słoiczkiem sproszkowanego tytoniu do wciągnięcia. . Po uprzątnięciu najlepiej jak potrafimy, czas na obiad iw głównej jurcie serwują nam ogromne tace jagnięciny. Na deser kieliszki wódki o ciekawej nazwie Niech żyje Mongolia! Paradują przez pokój.
To ostatnia noc podróży i razem z naszymi nowymi przyjaciółmi ze śmiechem wspominamy najbardziej anegdotyczne momenty . Zostawiam ger, aby kontemplować ostatnie mongolskie niebo. Niezliczone gwiazdy toczą walkę, by zabłysnąć bardziej niż reszta. Pośród ciszy dźwięk transsyberyjskiego odtwarzany jest w mojej głowie w poszukiwaniu nowych stacji . A tam na horyzoncie głębia pustyni przywraca mnie w końcu, esencja podróży .
Podobnie jak noce na pustyni?