Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Arzaka.
Juan Mari Arzack Postanowił, że chce umrzeć w kuchni. Nie wycofuje się. Nie mógł opuścić kuchni, nie mógł opuścić swojego domu, swojej restauracji, w której dorastał, dorastał i z której zrewolucjonizował gotowanie. Nie chce. Mówi tak i udowadnia to w filmie dokumentalnym Arzak Od 1897 wydany w przeszłości Festiwal w San Sebastian Tak w kinach od 2 października, gdzie otwiera na oścież drzwi swojego domu, restauracji Arzak, która rozpoczęła działalność jako jadłodajnia w 1897 roku i nadal znajduje się w tym samym miejscu, w Alto de Miracruz w San Sebastian, z trzema gwiazdkami Michelin od ponad trzech dekad.
Asier Altuna został zlecony przez firmę produkcyjną Bainet do nakręcenia tego dokumentu. Z skondensować w nieco ponad godzinę ponad stuletnią historię restauracji, opowiedzieć o dziedzictwie i przeszłości Juana Mari, rozszyfrować jego znaczenie w kuchni międzynarodowej i mówić o przyszłości ucieleśnionej przez Elena Arzack. „Kiedy po raz pierwszy wyjaśnili nam projekt, wydawało nam się nie do pomyślenia, aby zsyntetyzować wszystko, co wydarzyło się w Arzaku od 1897 roku do teraz”, powiedziała Elena Zinemaldii. „Ale przekonali nas i naprawdę udało im się to wyhaftować, chociaż wcale nie było to łatwe”.
Elena i Juan Mari w kuchni, w domu.
zbliżasz się Arzak Od 1897 czekam na kolejny film dokumentalny o gotowaniu i w końcu widzisz historię więzi rodzinnej i ludzkiej, usiane drogocennymi obrazami wyselekcjonowanych dań z laboratorium Arzak z **czterema kolorami emblematycznych sosów, które definiują tradycyjną kuchnię baskijską: czerwonym, zielonym, białym i czarnym. **
W filmie jego bohater, Juan Mari, zakochuje się nieco bardziej w rutynowych sekwencjach w kuchni Arzak ze swoim zespołem i z Eleną, w scenach odgrywanych w parku rozrywki Monte Igueldo i poprzez zeznania jego dwóch córek Eleny i Marty oraz jego najlepszych przyjaciół w kuchni: od Subijany i Arguiñano, z którymi przewodził rewolucji w kuchni baskijskiej, po Dabiza Muñoza i Ferrana Adria, z którymi odbył zabawne dyskusje.
Altuna i jej zespół spędzili tygodnie w kuchni Arzaka, w salonie, obserwując w ciszy, że bohaterowie mieli mikrofony i pozwalali magii działać bez scenariusza. I stało się. „Wszystko, co się tam dzieje, nie jest przygotowane”, potwierdza dyrektor. Nie chciałem, żeby dokument oparty na wywiadach, ale żeby wywiady były dopełnieniem i są. Przyjaciele wyjaśniają, jaki jest Juan Mari, podczas gdy świetnie się bawi w niektórych samochodzikach.
Nie lubi być uważany za normalnego.
„On jest zabawny” mówi Altune. „Szczerze, myślę, że na początku bałem się rozczarowania. Ile razy Juan Mari mówił, że jest dzieckiem, a ja bałam się, że to wszystko poza. Ale nie, on taki jest, jest zabawny, ma tę ciekawość, cały czas pyta wszystkich o wszystko, chce wszystko wiedzieć. Odkrywanie tej postaci jest cudowne. Nauczyłem się życia z nim, życia, ten związek, jaki ma z nowymi pokoleniami, z młodymi”.
„Musisz myśleć jak dziecko, bo dzieci każdego dnia robią różne rzeczy”, mówi kucharz i to jest jego filozofia. Zawsze stara się wyprzedzić wyobraźnię, odciąć się od kreatywności, aby nadążyć za duchem czasu. To jest sekret bycia jedną z niewielu restauracji, która utrzymuje trzy gwiazdki przez trzy dekady. Filozofia odziedziczona przez Elenę Arzak, która przejmuje spuściznę rodzinnej jadłodajni i zapewnia jej międzynarodowe i aktualne połączenie, aby nadal się rozwijać i być na bieżąco.
Arzak, chłopiec, który pozostaje.
Elena Arzak również odgrywa ważną rolę w dokumencie, na co zasługuje. Od wejścia do restauracji w wieku zaledwie 24 lat po uznanie jej za Narodową Nagrodę Gastronomiczną i najlepszą kucharkę na świecie. Na archiwalnych obrazach, jak mówi jego ojciec, Arzak zawsze był dla kobiet: babci, matki, a teraz córki. Chociaż dobrze przyznają, że w sektorze zdominowanym prawie całkowicie przez mężczyzn, Elena musiała udowodnić znacznie więcej, aby być kobietą, aby usunąć etykietkę „córki”.
HOŁD DLA ARZAK MIMO ARZAK
Wśród lekcji, które Juan Mari przekazał swojej córce i które zostawia w filmie dokumentalnym dla wszystkich: rozróżnienie między dobrem a doskonałym oraz oddanie ciałem i duszą twojej pracy. Tak jak robi od ponad 60 lat.
Arguiñano, Arzak i Subijana: trzej przyjaciele.
Arzak nie lubi, gdy mówi się, że jest normalny, woli być brany za szaleńca i fetowany (ponieważ potrzebuje i ceni szacunek i wsparcie zawodowe i medialne) za swoją przepełnioną wyobraźnię. „Mam wiele rzeczy do zrobienia”, lamentuje na końcu. Choć trudno mu mówić o finałach, dlatego nie lubi słowa hołd, brzmi to dla niego pośmiertnie.
Jednak po spotkaniu z Arzakiem Od 1897 roku trochę ustąpił. „Teraz przyjmuje to jako hołd”, Elena się ujawnia. „To hołd dla wszystkiego, co zrobił. Mój ojciec jest zawsze następną rzeczą, następną rzeczą, następną rzeczą, ale film wykonuje bardzo ważną pracę mówiąc o tym, co zostało zebrane. Ma wszystko: ma historię, odzwierciedla nasze społeczeństwo, odzwierciedla zespół, znaczenie, jakie przywiązujemy do dostawców, odzwierciedla to, jaki jest Juan Mari i jaki ja jestem. Myślę, że odzwierciedla wszystko”.
Arzak i jego święty Sebastian.