Klify Loiba, w Ortigueira
Wielu wie, że jednym z najlepszych sposobów na odkrycie Hiszpanii jest wsiadanie do samochodu i idź na mile. Sieć dróg wiejskich w naszym kraju biegnie z północy na południe przez zapierające dech w piersiach krajobrazy i silne kontrasty, przemierzając miasta i miasteczka zakotwiczone w czasie.
Wiele z najbardziej emblematycznych wycieczek drogowych, takich jak Wybrzeże Basków czy zatoczki Cabo de Gata, jest już nasyconych przez turystów i gapiów, ale wciąż są ukryte w zakamarkach naszej geografii, zakątki, w których można doświadczyć wrażenia, że się „odkrywa”, a nie odwiedza.
Najbardziej wysunięty na północ Rias Altas **(Ortigueira, A Barqueiro, Viveiro i Foz) ** to jedne z tych ukrytych miejsc, które czekają na odkrycie przez kierowcę, który nie boi się przemierzać mil.
Cabo Ortegal, koniec Twojej „podróży samochodowej”
Zlokalizowany w północno-zachodni róg naszego półwyspu, Cape Ortegal i Estaca de Bares wbijają się jak pazury w Ocean Atlantycki, jakby ziemia chciała przylgnąć do swojego słonego sąsiada, uparcie porzucając swoją dziką naturę.
Między palcami granitu, chronione przez imponujące klify, otwarte szerokie ujścia rzeki które dają schronienie wielu gatunkom zwierząt i służą jako dom dla społeczności dumne ze swojej ziemi i tradycji, przez wiele stuleci odizolowany ze względu na swoją geografię, ale teraz, dzięki sieci dróg, oferuje się, dziewiczy i jeszcze nieodkryty, ciekawskiemu kierowcy.
Łupkowe dachy nad bielonymi domami wskazują podróżnemu, że przybywa na miejsce Foz kto opuszcza Asturię i wkracza do Galicji.
Tajemnicza kraina, szeroka jak dłoń, poprzecinana tysiącami dolin, strumieni, lasów i gór, które służą jako tarcza i filtr dla podróżników poszukujących typowej turystyki słonecznej i plażowej, Rías Altas wyróżnia się duchem od bardziej dostępnych i znanych Rías Baixas.
Na skrajnej północy Hiszpanii tygodnie mogą mijać bez oglądania słońca i być może z tego powodu Galicyjczycy doświadczyli historii chmur i polan, prysznice i oślepiające światło, chwała i bezsenność, zgodnie z klimatem nawadniającym ich ziemię.
Bazylika San Martin de Mondoñedo w Foz
Szeroka jest Galicja i tak eklektyczne, jak jego klimat są jego terytoria, przechodząc przez nich Rzymianie, Szwabowie, Goci i muzułmanie, pozostawiając im wszystkim nadal obowiązujący odcisk. Jednak Rías Altas, dalekie od tradycyjnych środków komunikacji i skąpane w wzburzonym i niebezpiecznym morzu, zachowały szczególną specyfikę.
Aby zrozumieć izolację tych ziem, wskazane jest przekroczenie ujścia rzeki Foz i podejście do Bazylika San Martin de Mondonedo, ciekawy romański kościół, który podsumowuje w swoich murach historia izolacji, schronienia i obrony.
Do tej pory przybyli, popychani przez wiatry atlantyckie, setki rodzin rzymsko-bretońskich uciekających przed wojną i inwazją w Wielkiej Brytanii, spowodowane opuszczeniem wyspy przez Cesarstwo Rzymskie w V wieku.
Osiedlili się wśród sosen i granitu, na ziemi bardzo podobnej do zachodniej Anglii i Walii, skąd przybyli, zachowanie bretońskiej tożsamości w okresie szwabskiej dominacji, i opierając się, przyklejony do wybrzeża, ukryty za mgłami gór, inwazja muzułmańska z 711 roku.
The Bazylika San Martin de Mondoñedo, tam, gdzie utrzymywana była władza celtycka, oferowała schronienie uciekającym przed Arabami biskupom galicyjskim, stając się pierwszy kościół katedralny w chrześcijańskiej Hiszpanii.
plaża w okolicy?
Celta jest naprawdę krajobrazem, który można dostrzec za poboczami drogi, w kierunku żłobek. Szerokie plaże, poprzecinane płaskimi klifami, usiane białymi domami, oferują krajobraz podobny do walijskiego lub szkockiego, zawsze kołysany przez silne wiatry atlantyckie.
Na skale, niewzruszonej sile morza, jest Castro z Fazoro, dowód związek, jaki od czasów starożytnych mieli mieszkańcy Rías Altas z szerokim oceanem które zakrywa ich plecy.
Jednak związek między nimi przebiega przez lina miłości i nieszczęścia, bo morze nie rozumie przyjaźni. Dobry przykład znajdujemy, gdy patrzymy na ujście rzeki Viveiro: z drogi, którą możemy dostrzec, przyczepiona do wschodniego brzegu ujścia, Okoliczna plaża, na której dziesięć lat temu archeolodzy odkryli ruiny rzymskiego i średniowiecznego miasta który według lokalnych legend został pogrzebany przez straszliwą wiosenną falę, która usypiała region na wieki.
Ulicami Viveiro
Z kolei Viveiro to tętniące życiem i wesołe miasto, które latem zrzuca skórę, aby powitać turystów i kąpiących się, którzy przyjeżdżają do doskonałego wiejskiego zakwaterowania, które oferuje okolica. Tutaj wszyscy ciężcy z Hiszpanii gromadzą się podczas Święta Zmartwychwstania, otoczone produktami, takimi jak przegrzebki, raxo i białe wina o owocowym podniebieniu, które sprawiają, że miasto jest punktem odniesienia dla gastronomii.
Po prostu muszę zgub się w średniowiecznych zaułkach Viveiro znaleźć tawernę w którym uspokoić apetyt wywołany godzinami spędzonymi w samochodzie i popaść w senność ukołysany wersami Nicomedes Pastor Diaz, najsłynniejszy z hiszpańskich romantyków, rodem z miasta.
O żeglarzach i podróżnikach pastor Díaz pisał: „Niepewny wyżłobiony przez Ocean, / że przed jego jałowym ogromem zaginął / oczywiście szukasz najdalszego końca ukrytej półkuli antypodów, / idź dalej, śmiało, twój lot śmiały i bezpieczny / A tam na pełnym morzu rzuca się na ciebie / jego ogromna samotność jest twoją nadzieją / twój przewodnik jest w niebie”.
Kiedy już wypoczniemy, nie jest wskazane ignorowanie wersetów o tym, kto był najbardziej znanym poetą tych ziem, więc musimy kontynuować, Jedź dalej na zachód w kierunku ujścia rzeki O Barqueiro.
Lub Barqueiro
Droga biegnie przez wzgórza z widokiem na zielone i szare peleryny jak niebo, które okrywa podróżnika. Nagle pojawia się Lorenzo, a potem czas zanurzyć się w ciepłych wodach plaża Area Longa, położona w tym samym ujściu O Barqueiro, naturalny raj dla miłośników samotności i sportów wodnych, takich jak windsurfing czy stand up paddle.
The Stake of Bars służy jako tło do łazienki, i niewielu może oprzeć się pokusie wysuszenia mokrych włosów ciągłym podmuchem wiatru, z otwartymi ramionami, zawieszonymi w powietrzu siłą Natury, spoglądając na głębokie klify.
Zawsze wietrzna, kręta droga prowadząca na skrajną północ Półwyspu Iberyjskiego pozwala widzieć z wysokości zalotne ujście O Barqueiro, miniatura jego starszych sióstr, ujścia Arousa i Vigo, wyżłobione przez piaszczyste ławice, na których trudzą się skorupiaki i łodzie rybackie.
Od góry latarnia Bares nie tylko monitoruje ruch morski: tysiące ptaków wędrownych przelatuje obok wielkiej skały La Estaca w swoich długich podróżach z północy na południe, ze wschodu na zachód, oferując miłośnikom ornitologii uprzywilejowane obserwatorium.
Bary Stawka
Między przylądkiem Ortegal, widocznym z La Estaca jak kolczasty ogon ogromnego smoka zanurzającego się w morzu, a Bares, najbardziej surowa linia brzegowa w Hiszpanii, składająca się z wysokich granitowych klifów, które oferują bardzo niewiele naturalnych schronień żeglarze zaskoczeni burzą. Wraki i opowieści o traumatycznych wrakach statków obfitują w populacje regionu, przyzwyczajone do patrzenia, jak ocean, który zapewnia im jedzenie i pracę, zabiera ich bliskich.
Pośród takiego lakonizmu otwiera się Ortigueira, miasto o mieszczańskim charakterze na wybitnie wiejskim i rybackim terytorium, czego oczekujesz wyglądać dobrze i elegancko między lasem a sieciami, jak dama ubrana na niedzielę otoczona trzeźwymi chłopskimi płaszczami.
Dumna ze swojej specyfiki Ortigueira co roku organizuje Festival do Mondo Celta, międzynarodowe spotkanie skupiające grupy celtyckiego folkloru z Galicji i Francji, Irlandii i Wielkiej Brytanii, zalewając miasto dźwiękiem dud, który milczy i zamyślony przez resztę roku, zapewniając jego mieszkańcom spokojne życie bez presji miejskiego świata.
Więc mówią nam w Zajazd O Malecon , gdzie sąsiedzi zabijają swój popołudniowy głód na podstawie tapas z łopatki wieprzowej, ośmiornicy i kałamarnicy, podlewane wszechobecnym lokalne białe wino, bez możliwości czekania na obiad, który również będzie pokaźny.
W Galicji je się i bardzo dobrze: wszyscy o tym wiedzą. Nie wiadomo jednak, że 20 minut od Ortigueira można… trawienie na klifach Vixía de Herbeira, najwyższych w kontynentalnej Europie, które rozciągają się między przylądkiem Ortegal a uroczym miastem San Andres de Teixido.
Tutaj Rías Altas rzucają nam ostatnie wyzwanie: wyłącz silnik samochodu, wyjdź i zacznij szukać jednego z najbardziej znanych banków w Hiszpanii, niezrównana trybuna na niezapomniany zachód słońca. Podpowiedź: rób jak Don Kichot, zajrzyj pod ostrza strzelistych wiatraków, bez rozpraszania się jego brzęczeniem, a znajdziesz klif gigantów.
Klify w San Andres de Teixido