Çifti i çuditshëm: një zonjë dhe një pelë në Andaluzi në vitet 1960
Ekstravaganca është një privilegj klasor që u përshtatet të pasurve si dhe një bluzë e bardhë për gratë e dobëta. Me vjen keq, Nëse gjëja juaj është mediokriteti financiar, "çuditshmëria" do t'ju "amamarracha". . Por nëse jeni me lindje të mirë (dhe anglisht për t'i shtuar fyerjen lëndimit) sanduiçe me kastravec, tradhti bashkëshortore, xhin, kalërim, sentimentalizëm kafshësh, flokë të palyer, kapele Ascot dhe përulësi si përvojë do të bien si mëndafsh...
Përshtatet me atë profil penelope chetwode , autori dhe protagonisti i Dy zonja të moshës së mesme në Andaluzi , një libër që për arsye misterioze nuk është përkthyer kurrë në spanjisht dhe proza e të cilit nxjerr sharm, ironi dhe pompozitet britanik.
Dy zonjat e moshës së mesme në titull janë Penelope Chetwode, vajza e vetme e Field Marshall Lord Chetwode , gruaja e poetit laureat Sir John Betjeman dhe mik i madh i Bruce Chatwin; Y… Markezë, një pelë e dhënë atij nga Duka i Uellingtonit për të vizituar peizazhet e egra të Andaluzisë në 1961.
në blloqet e ferma Illora që i përket dukës, Penelopa i admiron hamshorët arabë, por në fund mali i destinuar për udhëtimin e saj do të jetë një mare gji me gjak spanjoll me të cilin ndihet shumë e identifikuar. “Marquesa nuk kishte gjininë apo racën e duhur, por ajo nuk ishte ushqimore dhe përdorej për të gjetur foragjere nga fushat. Unë isha tashmë dymbëdhjetë vjeç, që është pak a shumë ekuivalente me moshën time 51 në moshën e kuajve, kështu që ne ishim të dy zonja dinjitoze të moshës së mesme”.
Në çantat e shalëve të Marquesa, Zonja Betjeman do të mbajë një missal , një përkthim në anglisht i Don Kishotit, botimi me letra të Traktati mbi lutjen dhe meditimin e Shën Pjetrit të Alkantarës , letër dhe zarfe për të shkruar letra, fletore, harta, një shishe me ujë të ngrohtë, dy pizhame, një ndërrim të brendshme, dy këmisha, një pulovër ngjyrë vjollce, një fund gri tergal i mbështjellë në një çorape të vjetër, dy palë çorape, dy palë çorape, katër shami, krem për fytyrën, pluhur grimi dhe këpucë.
Si mundi të mbante gjithë atë bagazh në çantat e shalëve të Marquesa-s Është mister që ata njerëz të vdekshëm që nuk kanë udhëtuar kurrë me kalë nëpër Serranía de Ronda (dhe ne kemi një paaftësi të dukshme për të paketuar një valixhe pragmatike) nuk jemi në gjendje të imagjinojmë, por e vërteta është se po, zonja kaloi më shumë se një muaj vetëm - me pelën, çantat e saj dhe fundin e saj gri - duke u humbur në të gjithë rrugët, duke qëndruar në bujtina të thjeshta dhe duke "kontrolluar" masat e qytetit ku ai ndiqte me përkushtim të zjarrtë.
“E zhytur në zemër të Andaluzisë rurale – shkruan Penelope – E mata përparimin tim gjuhësor me predikimet që dëgjova . E para, e dorëzuar në Churriana në fillim të tetorit, për mua ishte e pakuptueshme; por në fund të nëntorit, pasi qëndrova vetëm për një muaj, munda të kuptoja dhe të shijoja predikimin e shkëlqyer, i cili është një tipar i shkëlqyer i jetës kishtare spanjolle: predikime të gjata ungjillore që zgjasin 30 deri në 40 minuta.”
Të çështje fetare është thelbësor si në jetën e tij ashtu edhe në tregim sepse Zonja Betjeman ishte e konvertuar . Kjo do të thotë, si një angleze e mirë, ekscentrike, e shtresës së lartë, ajo nuk ishte katolike nga lindja dhe ishte konvertuar duke ushtruar të drejtën e saj për të preferuar Papën e Romës në vend të Mbretëreshës së Anglisë; arsye e mjaftueshme që burri i saj të ndahej prej saj në vitin 1948 (por asnjëherë i divorcuar).
E gjithë shoqëria e lartë mendonte se marrëveshja e qytetëruar ishte shumë e arsyeshme, dhe që atëherë e tutje Sir John Betjeman kishte një mik të dashur që e shoqëroi deri në shtratin e vdekjes, Zonja Elizabeth Cavendish (Zonja në pritje e Princeshës Margaret); dhe Penelope bëri çfarë të donte, që në thelb ishte udhëtoni në Himalajet dhe hipni këtu, atje dhe atje.
Penelope Chetwode në 1984
Në turneun e saj të vetmuar andaluzian, anglezja pranon një nevojë urgjente për të ndjekur të gjitha shtigjet e vogla që gjeti gjatë rrugës vetëm për kënaqësinë për të parë se ku do të përfundonin; dhe konsideron se ato rrugë të klasifikuara si “shumë të këqija” janë të vetmet që ia vlejnë.
Sa herë që hyni në një qytet, fëmijët e ndjekin atë sikur të kishte ardhur Piper Piper i Hamelin . Në një rast, një djalë ngjitet nga një dritare e lartë për ta parë atë duke ngrënë mëngjes, duke transmetuar çdo lëvizje të tij tek një turmë që pret. “Gruaja ha! Gruaja lexon! Gruaja shkruan!” . Derisa Penelopa ankohet për spiunimin dhe më pas djali bërtet: "Gruaja flet!".
Peripecitë ndjekin njëra-tjetrën pa u ndalur. “Kisha planifikuar të shkoja në një qytet të vogël malor të quajtur Bedmar në anën tjetër të luginës, por pritej që unë të humbisja sepse po hyja në sferën e ndikimit të armikut tim kryesor, lumit të keq Guadalquivir. Dhe po, humbet përsëri.
Simpatia e tij për jetën e thjeshtë dhe aftësia e tij për të krijuar marrëdhënie me njerëzit që takon është e dashur , pasi përkundër tij makaroni spanjisht Ajo bën “biseda të këndshme” me të gjithë: nga i dashuri cigan i një angleze të quajtur Pitirri e deri te infermierja që i bën injeksione peniciline.
Herë pas here Penelope demonstron një aftësi natyrale britanike për të shijoni “kushtet primitive” dhe të pakëndshme të qëndrimit tuaj (sidomos kur duhet të lehtësohet pranë kuajve) në të njëjtën kohë që ankohet për ta. Epo, ai i vlerëson supat e peshkut (por i hedh në tenxhere), i ushqen macet nën tavolinë për të mos refuzuar sardelet dhe konsideron se " Spanjollët kanë shumë talente, por hidraulika nuk është një prej tyre po". Frazë me të cilën ndihem plotësisht i identifikuar 50 vjet më vonë.
E vetmja por... komentet e tij lavdëruese ndaj Frankos, diktaturën e të cilit e kishte të vështirë ta shihte në lartësinë e tij aristokratike . Pjesa tjetër… një delikatesë e lehtë që ia nxisim ndonjë botuesi spanjoll (? dëmtimi? ¿vija e horizontit ?) për të përkthyer dhe botuar në një galop. Për ata që mezi presin Dy zonja të moshës së mesme në Andaluzi nga Penelope Chetwode është në dispozicion në Kindle.
"Dy zonja të moshës së mesme në Andaluzi"