Biçikletat janë për verën... në qytet!
Unë jam më shumë një qytet se sa lulëkuqe… dhe se margaritë dhe luleradhiqe (dhe asnjëherë më mirë të thuhet). Sepse jam rritur i egër, i kapur pas tokës, i rrënjosur, i përshtatur me mjedisin, ndonjëherë duke luftuar për jetën, po aq këmbëngulëse si në Barojën Baroja, por pa u bërë e padëshirueshme si në të mbjellat.
Nuk e kam problem ta bërtas nga çatitë sepse ne jemi një vend njerëzish, i imi, i juaji, i atij. Nga fshatrat e Galicisë që nuk janë të pabanuar, sepse meigat janë ende atje, nga fshatrat e bardhë andaluzianë ku të japin një me gëlqere dhe një tjetër me barbarozë, nga ato të tjera mesjetare ku gurët janë dëshmitarë të një të kaluare të lavdishme, të shtëpive të lara deti që një ditë ishte strehë për peshkatarët dhe sot për ata që dinë se një sardele e sapokapur është njëqind herë më e mirë se një foto e marrë nga rrokaqielli më i lartë, të vendeve ku nuk është krim të pyesësh “Po Madridi, sërish kampion europian?”.
Sepse ka qenë një kohë kur të qenit nga fshati ishte një stigmë, një letër e kuqe e ndezur që e fshehëm nën kravata dhe jastëkë për t'u përshtatur në një shoqëri urbane që na paraqitej jo si e mirë, por si idilike, por sot më shumë se kurrë e kemi kuptuar se jeta e mirë ishte diçka tjetër, ishte një jetë tashmë e shpikur, ishte një jetë fshati.
Nuk është një banesë me ballkon, as një shtëpi me tarracë me kopsht, por një parcelë me një pemishte, kafshë për t'u shmangur dhe një shtëpi familjare në të cilën mund të ruash kujtimet. Nuk është të jesh në listën e pritjes për dy vjet për t'u ulur në një tavolinë që, ndonëse e tymosur, ndonjëherë ndihet e ftohtë si azoti i lëngshëm, por **dalja nga shtrati me erën e tortës së sapopjekur, por e vërtetë, nga pronari, nga ai që bënte gjyshja jote me gjalpë dhe ca vezë me të verdha si luledielli** me të cilat bëjmë foto sot dhe që nëpër fshatra na shërbente për të na argëtuar për një pasdite të tërë, duke marrë një nga një të lumtur. tub rrjedhin. Tani kjo ishte një pjatë për t'u parë! një dush yjesh të shtrirë në kashtë!
Karrige në diell përballë një shtëpie në qytetin bregdetar të Arrieta.
Shtigjet e argëtimet në një qytet ishin të paarritshme dhe shumë të përsëritura, si në një Ditë të Groundhog (të përjetshme dhe rurale) në të cilën shkoje në lokal për të luajtur futboll ose për të blerë flashe me bojëra të pamundura që ju hipët me biçikletë për të pedaluar në qytetin fqinj dhe përballeni me armikun, zonjat fisnike të të cilit ishin gjithmonë të lezetshme në derën e shtëpive të tyre, të ulur në ato frone me vija që, megjithëse ishin shpikur për plazh, kishin arsyen e tyre për të qenë brenda.
Në brendësinë gjeografike, dua të them, që në qytete gjithçka bëhej në rrugë dhe në mënyrë të parakohshme. Ishte e vështirë të ndaloje dëshirën për të jetuar dhe eksperimentuar, si kur Pastora Vega në Amanece que no es poco e shqyen njeriun nga tarraca para kohe, duke i lënë këmbën e djathtë me një trung me baltë. Sigurisht, jo pa e mësuar më parë se si të puthë. Oh! Ajo puthja e parë e vjedhur në qytet. Prej këtu të falënderoj ty djalë simpatik të të dashurit të kushërirës sime, iniciativa dhe shkathtësia jote hapën dyert e seksualitetit tim; edhe kutia e pandores me kobra qe nuk behet fjale per puthje per puthje dhe me pak ne nje vend ku mund të jesh duke i bashkuar buzët e tua me ato të një kushëriri të tretë pa e ditur.
Ndjenja e lirisë mësohet në një qytet.
Nuk e di nëse gjyshërit tanë kanë jetuar një luftë dhe një periudhë të pasluftës, por si fëmijë nuk kemi mbetur kurrë të uritur në fshat. Nuk kishte rëndësi se ishte verë dhe ishte një mijë gradë, zierja, thjerrëzat, zierja apo patatet Riojan ishin gjithmonë në menu. furnizime, të cilat shërbeheshin gjithmonë në kohë për të ushqyer batalionin përpara se të kthehej në ngarkim. gjithashtu të gjitha ato kunguj të njomë, marule, domate dhe produkte të tjera të freskëta nga kopshti me të cilët ishte lidhur më parë një pakt (gastronomik) mossulmimi me të afërmit dhe fqinjët e tjerë falë shkëmbimit.
Dhe nëse keni qenë të uritur para kohe, thjesht duhet shko per manaferra rruges ose vidh, me fal, them te marr, ndonje frut nga pema me e afert. Dhe ne nuk pushuam së kërkuari për copën më të bukur, ne shpikëm dashurinë për #ushqimin e shëmtuar, #ekologjikisht, #zerowaste (ose çfarë mendonit se ishin kroketat, rrobat e vjetra dhe buka e thekur franceze) dhe kuzhinën lokale. Thjesht ngritët krahun, këputni frutat dhe vraponi… ose kërceni ose notoni në lumë. oh! Dhe, meqë ra fjala, nëpër fshatra e kemi pasur gjithmonë të qartë për dardhat dhe mollët, këta sy kanë parë dardha të rriten nga molla dhe anasjelltas, prandaj gjyshi im është kujdesur shumë për shartime. Edhe pemët e kumbullës (ahem) mund të prodhojnë pjeshkë të mira.
Ndjenja e lirisë që keni ndjerë në një qytet kur keni qenë fëmijë nuk mund të krahasohet me asgjë. Me siguri nëse i mbyllni sytë fort, mund ta mbani mend akoma pakujdesia me te cilen e ke perballuar jeten, ashtu si ato çarçafët e bardha të varura në diell, i rezistojnë goditjeve të erës, duke u tundur nga njëra anë në tjetrën pa kontroll, por pa e humbur asnjëherë shtrëngimin.
ishe i lirë nga hyni, dilni, vraponi, shkoni, kthehuni, hani, flini, ecni, luani, qeshni, ëndërroni, bërtisni... dhe filloni nga e para. Një ditë pas tjetrës e kështu me radhë deri në fund të verës, kur disa duhej të ktheheshin në qytet dhe të tjerë prisnin pikërisht atje, ulur në shesh, në stolin përballë kishës ose në murin e gurtë, derisa brenda të gjithëve. vit do të takoheshim sërish për të qenë pak më të lirë, pak më shumë si popull.
Disa largohen dhe të tjerë qëndrojnë, por lumturia do të jetë një kujtim i përbashkët.