Na mungon kërcimi, i lirë dhe pa matur distancat
Ka një javë të vitit që rimon veçanërisht mirë me fjalë si charanga, verbena, dreka, bodrumi, të pestat, argëtimi, shkujdesja dhe ribashkimet. Gjatë asaj jave, ai me 15 gusht mes ditëve të tij, tona qytetet, e tua dhe e imja, vishuni partisë.
Me festat e fshatit ndodh si me tortillat me patate: të gjithë e dimë se kush bën më mirë. Dhe si me tortillat, nuk nevojiten argumente për të justifikuar deklaratën tonë. Si do t'i shpjegoni dikujt se si është të rikthehesh në verërat e fëmijërisë, adoleshencës apo, pa shkuar shumë larg, vitin e kaluar? Nuk mund të bëhet. Jeton. Është kështu, pikë.
Sa te vecante jane ka nga ata që i organizojnë pushimet rreth tyre për të mos humbur asgjë.
Është në ato ditë kur Spanja u zbraz ai pushon së qeni pak më pak dhe kur ndonjë qytet fiton në bukuri. Jo aq për varrezat që i lejon buxheti për të dekoruar rrugët e saj, por për gëzimi dhe drita që vijnë kur shohin fëmijët, nipërit e mbesat dhe mbesat që kthehen në shtëpi.
Shumë prej tyre pranohen nga viti në vit dhe, ndonëse kemi mësuar se telefonatat me video shërbejnë për të mos harruar fytyrat, nuk ka asgjë që zëvendëson një përqafim të mirë dhe takimin me familjen dhe miqtë siç është bërë gjithmonë: verë ose birrë.
Thonë se në qytete, e më shumë në festa, ju pini shumë; dhe une gjithmone pergjigjem se eshte normale, qe 365 dite shkojne shume dhe kjo eshte nder lajmet per te treguar mund të ketë pije që janë të vështira për t'u tretur dhe lajme që duhet të theksohen.
Por, kini kujdes, mos u përpiqni të bëni përshtypje. Pak do të ketë rëndësi promovimi i sapo lëshuar, familja që filloni të krijoni ose që keni marrë një shtëpi në pronë. Ju do të vazhdoni të jeni gjithmonë 'vajza nga', 'djali nga', 'ai nga furra' ose 'ai nga lokali'.
Nuk ka as mister e as humbje. Lëreni pas nga keni ardhur për t'u fokusuar në realitetin ku jemi.
Kjo mund të na bëjë të biem në grackën e të besuarit, siç këndoi Serrat, në pushteti i barabartë i partisë. Por miq, të mos gënjejmë veten, këtu ka pasur gjithmonë mësime. Apo do të më thuash që një shkëmb me divan është njësoj si pa të?
Këtu ju jeni askushi nëse nuk dini si të mbroni veten në pasodoble
Oh, sikur ato divane të mund të flisnin. Nëse ata divan mund të flisnin, gjëja e parë që do të thoshin është se kanë nevojë për pastrim. Atëherë do të na duhej të blinim heshtjen e tyre sepse festat e fshatit janë atdheu i shumë herëve të para.
Lindja e parë e diellit me miqtë, pijet e para, nata e parë e festës pa kohë për të shkuar në shtëpi sepse qyteti është tashmë në shtëpi, të gjithë e njohin njëri-tjetrin dhe nuk ka asgjë për t'u shqetësuar. Herën e parë që një rroba banjo dhe rrokullisje ju ndihmuan në një zbavitje sepse ju e dini kur fillon konkursi i kostumeve, por vija që shënon fundin e saj bëhet e paqartë. E njëjta gjë vlen edhe për karta bingo, që ngatërrohesh në një lojë me një tjetër dhe nuk guxon ta thuash me zë sepse bingo është bërë më e shenjtë se kortezhi dhe e vetmja gjë që heshtin sheshin.
Sa i heshtur do të jetë ai shesh këtë vit...
Na mungon kërcimi, i lirë dhe pa matur distancat. Na mungon të kërcejmë si të çmendur kur luan Partia Pagane; këndoni me zë të lartë Torero; kushtojini vëmendje këngëtarit të orkestrës kur na kërkon lëvizje të pamundura në ritmin e Paquito-s, çokollatërit; po nese, Na mungon edhe kërcimi 'agarraos', që është ajo që bëhet në çdo verbenë fshati që respekton veten. Këtu je askushi nëse nuk di të mbrohesh në një pasim të dyfishtë.
Dhe kur mbaron vallja, sepse mbaron gjithmonë; pas natës së fundit të verbenës, ne kthehemi në jetën tonë, në atë që ndodh mes festës së një viti dhe të një viti tjetër, i zhytur në detyrimet e betonit dhe asfaltit dhe me ndjenja se qytetet dhe festat e tyre nuk duhet të jenë vetëm për verën.