Një pinguin na shikon
Udhëtimi për në Antarktidë po shkon drejt qendrës së aventurës, duke hyrë në të panjohurën, kujtoni epikat e Amundsen, Scott, Shackelton dhe të gjithë heronjve anonimë që bënë të mundur pushtimin relativ të kontinentit të gjerë të bardhë.
Por besimi i ekzistencës së saj daton në Greqinë klasike, kur Aristoteli luftoi me idenë e një planeti sferik. Historitë e marinarëve të kohës përshkruanin se si, në udhëtimet e tyre në veri, yjet që ishin të njohur për ta po zhdukeshin nga kupa qiellore në të njëjtën kohë që ata hodhën një sy tjetër të panjohur deri në atë moment. Dhe e gjithë kjo mund të ndodhte vetëm nëse, ndryshe nga sa supozohej atëherë, toka ishte një sferë, një teori që hodhi një tjetër të panjohur: nëse ai, sipas llogaritjeve të tij, do të ishte në hemisferën veriore, kishte shumë gjasa që të kishte edhe një hemisferë jugore me toka që ende nuk ishin zbuluar.
Një magnet për udhëtarët që nuk kanë më kufij për të pushtuar
Për shkak të vendndodhjes së tij në drejtim të Yllit Pol, i cili nga ana tjetër ndodhet në yjësinë e Ariut të Vogël (në greqisht arktos), Grekët i quanin Arktikos vendet që ndodheshin më në veri, kështu që nëse do të kishte një hemisferë jugore do të duhej të quhej antarktikos ose "e kundërta e arktikos".
Udhëtimi im në atë jug përtej jugut filloi shumë më herët; Pikërisht një vit më parë, kur fati dhe një projekt personal ende në zhvillim më bënë të takohem Alex Txikon, alpinist i njohur ndërkombëtarisht i dashuruar pas akullit.
Pak kohë pas takimit tonë të parë, mora një telefonatë nga ai që më ftoi bashkohuni me ekspeditën tuaj në Antarktidë gjatë muajit dhjetor, pjesë e projektit të tij Dimër 2019-2020 Rrugët drejt Himalajeve. Natyrisht, nuk dyshova.
Kishte shumë gjasa që të kishte edhe një hemisferë jugore me toka për t'u zbuluar ende
Pas disa muajsh përgatitjesh, stërvitjesh dhe paqartësish, kishte ardhur koha, gjithçka ishte gati: pajisje dhe veshje pafund për alpinizëm, bordi im i ndarë (një snowboard që mund të ndahet në dy ski), ushqimi për të festuar Krishtlindjet atje... dhe një valixhe me një anëtar themelor për ekspeditën, Kamera ime Intrepid 4x5 – emri më vjen në mendje – e pajisur me shumë filma pllakash bardh e zi. Një aparat fotografik perfekt për të siguruar paketimin fotografik që meritonte udhëtimi dhe me të cilin Doja të bëja homazhe për ata eksplorues të hershëm.
Këto lloj kamerash janë shumë larg asaj që ne i lidhim aktualisht me fotografinë, si p.sh., menjëhershmëria, rrjetet sociale dhe të tjera. Në fakt, ajo shkon anasjelltas: të detyron të jesh i ngadalshëm, i vëmendshëm dhe metodik.
Pas njëzet e katër orësh fluturimi arritëm në Malvinas, Falklands, ishuj që do të shërbenin si prelud i ditëve që do të vinin dhe do të favorizonin duke krijuar lidhjen e miqësisë kërkohet në ekspedita.
Së bashku me Alex, Juanra Madariaga – një shkrimtare dhe alpiniste e madhe – dhe me pjesën tjetër të kolegëve dhe miqve të mi (Luisón, Jose, Maite, Rosa dhe Asier) do ta mbyllnim ekuipazhi i Ypake II, një anije prej tridhjetë tonësh e drejtuar nga kapiteni Ezequiel dhe djali i tij Santiago.
Një mijë milje detare na prisnin përpara. Lundrimi nëpër një nga detet më të rrezikshëm në botë është një përvojë jo e përshtatshme për stomakun delikat. Edhe sot me gjithë informacionin që kemi, kjo Është një detyrë e rezervuar për marinarët më ekspertë.
Anija dhe deti i Drake po na impononin rregullat e tyre
As jeta e pasagjerit nuk është e lehtë, pasi çdo lëvizje minimale nënkupton një aftësi që stërvitet çdo ditë. Rënia e syzeve, objektet fluturuese, seancat e shtrembërimit kur shkoni në tualet...
Ngadalë, Anija dhe deti i Drake po na impononin rregullat e tyre, ditët po bëheshin më të gjata e më të gjata kufiri mes ditës dhe natës po shuhej, sinjal i mbërritjes sonë të afërt në tokat e Antarktidës.
Pra deri në Mëngjesi i Krishtlindjes, Pas një nate të vështirë me stuhi, zëri i fshehtë i Luisón-it më zgjoi: "Dieguito, ajsbergu i parë!" Mora kamerën dhe, me sa munda, u ngjita në kuvertë, ku tashmë ndodhej Juanra, duke shkuar nga harku në sternë me iluzionin e një fëmije.
Një dritë e zbehtë e filtruar nga një mjegull e dendur le të shikonte figurën e atij gjiganti të akullit ndërsa filluan të binin disa copa bore. Gjithçka po ndodhte në lëvizje të ngadaltë në retinë time dhe papritmas e kuptova këtë kishim mbërritur dhe se një botë e re u hap para meje. Lëshova të kalojnë disa çaste para se të bëj foton e parë, duke lejuar që gjurmët e momentit të jenë të thella dhe të mos fshihen.
Male me borë, mure gjigante akulli, pinguinë... fillimi i përsosur për aventurën tonë
Ne ankorojmë në ishujt Melchior dhe pjesën tjetër të ditës ia kushtojmë eksplorimit të mjedisit. Male me borë, mure gjigante akulli, pinguinë... fillimi perfekt i aventurës sonë. Unë nuk mendoj se kam qenë ndonjëherë kaq i uritur për një darkë të Krishtlindjes.
Të nesërmen në mëngjes u nisëm për në ngushticën Gerlache dhe, gjatë orëve të lundrimit që na ndanë nga Gjiri i Orne, ne dalluam balenat, fokat dhe pinguinët e parë. Natyra në formën e saj më të pastër.
Për ngjitjen tonë të parë donim ta bënim pa pajisjet e skive, stil alpin. Gjatë ngjitjes hasëm një koloni pinguinësh me rrip mjekër që na shikojnë me vëmendje, sidomos për të qenë në sezonin e shumimit dhe për të shkuar në përleshje me skuat e pangopura, një lloj pulëbardhe grabitqare që përfitojnë nga gabimi më i vogël për të rrëmbyer pasardhësit e tyre.
Me krampon dhe sëpatë akulli arritëm majën vonë natën dhe me ndjenjën e zhytjes në një 'natë amerikane', ajo teknikë fotografike që konsiston në shndërrimin e ditës në natë.
Natyra në formën e saj më të pastër
Në Antarktidë, ditët dhe netët përzihen. Orari i ditës zgjatet në 24 orë, të diferencuara vetëm nga disa orë muzg që janë aq magjike sa e detyron veten të flesh sa më pak që të jetë e mundur për të shfrytëzuar sa më shumë momentin dhe ju bien të fikët në çantë për të, pas asaj që duket si një mbyllje syri, të filloni përsëri.
Më në fund mbërriti aventura jonë e parë e madhe. Alex dhe Juanra donin të shkonin drejt ishulli Cuverville me një sy maja e shtyllës së egër dhe i emocionuar nga ideja e ngjiten në një rrugë të paprecedentë. Në pesë të pasdites filluam ngjitjen. Mure të mëdha bore të paqëndrueshme, çarje, serake, kreshta të mprehta... morëm tetëmbëdhjetë orë të gjata deri në majë, ku ne e përqafojmë dhe e pagëzojmë rrugën e re si Lorezuri (Lulja e Bardhë).
Ditët që pasuan kaluan duke lundruar në ngushticën Gerlache, duke u ngjitur dhe rrëshqitur malet që dalin nga deti, duke vizituar Bazat e lashta të Antarktidës të ngrira në kohë që ende mbajnë gjurmë të eksploruesve të hershëm britanikë, kampingu në ajsbergë dhe po, duke bërë shumë foto dhe duke shkruar historinë tonë si eksplorues të një kontinenti që tani, duke i dhënë fund këtyre linjave, Ndjej se ai do të jetë me mua përgjithmonë. Dhe ndoshta një ditë ai ajsberg do të dalë sërish nga mjegulla.
Kolonia e pinguinëve Chinstrap në rrugën për në majën e Spigot Peak