Safari ya mchoro: 'The lovers', na René Magritte
Ni kawaida, kwa sababu ilichorwa na a surreal na "surreal" inatoka kwa Kifaransa "sur-realism" , yaani ni juu ya uhalisia . Na huo ni uhalisia zaidi kuliko uhalisia. Je, si hivyo waaminifu walikuwa maono -sio zaidi ya msanii yeyote, inaeleweka-, ni kwamba tu masomo aliyotoa yalikuwa yamesomwa Freud , ambaye tayari ametuweka mbele ya swali la ikiwa ukweli wa kimwili hautakuwa halisi kama ule unaowaziwa. Kwa hili tunajibu sasa kwamba zote mbili ni kitu kimoja, au kwamba angalau zinaishia kuungana, kama tunavyothibitisha katika miili yetu wenyewe.
Ili kuelewa ni nini halisi - "halisi kama maisha yenyewe", tunasema - sisi hufika kila wakati kwa kuchelewa. Na uhamishaji huo una kazi, ambayo sio nyingine isipokuwa kupunguza pigo. Au tumesahau kuwa hadi hivi majuzi tulikuwa tunasikia jinsi haya yote ambayo tunaishi sasa yalionekana kwetu? Nini kingine ilikuwa kama ndoto, ndoto mbaya, sinema ya kisayansi? Hata sisi wenyewe hatujasema?
Rene Magritte
Hii lazima ilitokea Rene Magritte alipokuwa na umri wa miaka kumi na minne na inaaminika aliuona mwili wa mamake ukitolewa nje ya Mto Sambre kama sangara na vazi lake la kulalia kichwani. Kwamba maskini Régina alikuwa amejitoa uhai kwa kujitupa ndani ya maji haingeweza kuwa halisi zaidi , lakini ningeweka dau lolote ambalo René mchanga alifikiria wakati huo kwamba alikuwa amesafirishwa hadi kwenye ulimwengu usio wa kweli, na kwamba ilikuwa kutoka kwa ulimwengu huo kwamba alikuwa akiona tukio la kutisha sana ambalo lingemsumbua katika miaka iliyofuata. Kwa hivyo alilazimika kuchora 'Wapenzi' kuondokana na hofu kama hiyo kwa kuwapa ulimwengu.
Baadhi ya kukabiliana na kiwewe kuunda ulimwengu sambamba , na tunawaita wagonjwa wa akili na kuwatibiwa. Na kisha kuna wasanii kama Magritte, ambao hubadilisha kidonda hicho kuwa kitu kingine: sanaa pia ni aina ya ulimwengu unaofanana, ingawa kila wakati ni sehemu ya ule tulio ndani na huungana. Lakini watu wengi hukubali ukweli punde tu wanapokuwa tayari kuupokea.
Sisi pia tunaanza kuelewa sasa kwamba ni kweli kwamba tunatumia karibu muda wote tukiwa kwenye nyumba zetu . Kwamba ni kweli kwamba tunapotoka tunakuta mitaa ikiwa karibu tupu. Ni kweli kwamba tukikutana na mtu tunashusha macho yetu na kuharakisha mwendo wetu, na kugeuza mkondo wetu kuheshimu umbali wa usalama. Ni kweli kwamba wataalamu wa afya hawawezi kustahimili , ambao ni wa kweli na sio malaika au mashujaa wa kitabu cha vichekesho hata kidogo, kwa njia. Na kwamba tunaishi kusubiri digrii za mwelekeo wa curve . Mviringo ambao ni halisi kwa sababu, haijalishi ni kiasi gani tunauona ukifuatiliwa kwenye shoka ambazo zipo kwenye skrini zetu za kidijitali pekee, inazungumza juu ya maambukizo halisi, watu halisi na hasara halisi kwamba wanalia kwa machozi kweli japo ni kweli maombolezo hayaruhusiwi jinsi ilivyokuwa kabla ya kututia kidonda hiki cha kweli.
Niliandika hivi karibuni Santiago Alba Rico katika eldiario.es kwamba katika nyakati za uzoefu dhahania na kutopendezwa na ulimwengu wa mambo, hii (re) kukutana na halisi pia ni, au inapaswa kuwa, nafasi . Na alikuwa sahihi kabisa. Wakati fulani tutaondoka nyumbani kwetu, na ukweli utakuwa tofauti , lakini itakuwa, na tunapaswa kuwa tumejifunza kitu kutokana na yale tunayopitia sasa. Tutajifunza kitu kwa uhakika , kwa sababu sote tunasema, lakini bado hatujui nini . Hiyo pia itatujia kwa kuchelewa kidogo.
Kama wapenzi hawa wa Magritte , tukiwa tumetengwa na ulimwengu na pia kutoka kwa kila mmoja kwa kipande cha kitambaa, tumepasuliwa kati ya kutokuwa na uhakika na kuchanganyikiwa. Lakini tayari tumeanza kuishi nao kawaida, kwa hivyo angalau tunajua ardhi tunayokanyaga. Ni lazima tu tujenge kitu kwenye ardhi hiyo , kwa sababu kile tunachojenga sasa kitakuwa wakati wa kupata kesho.
Safari ya mchoro: 'The lovers', na René Magritte