Cennet bir sinemadır.
Hayat filmlerdeki gibi değil. hayat çok daha zor . Alfredo, Salvatore'a, Totò'ya şunları söyledi: Sinema Paradiso. Ama sinemasız, sinemasız bir hayat çok daha zor olurdu. Bu hapsetme ve gerilimi azaltma döneminde sinemasız bir gün, bir dakika bile olmadık. Sinema bizi yanıltmadı. Aksine sinema bizi kurtardı. (ve platformlardaki yeni abone sayısı bunu bizim için doğruluyor). En sevdikleri hikayeleri görmek için geri dönenler, son yıllarda kaçan kitapları kurtaranlar ve sonunda tüm zamanların klasiklerini yakalamak için zamanları olan kişiler var. Sinema bizi kurtardı.
Sinema bizi her zaman kurtarır, eğlendirir, uyandırır, ilham verir, eğlendirir, öğretir. İzlediğimiz filmler, ne zaman izlediğimiz, kimlerle izlediğimiz, nerede izlediğimiz ile hayatımızı hatırlamayı seviyoruz. Sinemada ilk izlediğiniz film hangisiydi? Sizi götüren kişiyi, girdiğiniz sinemayı, patlamış mısır kokusunu, o büyülü ekranın bir anda aydınlattığı odanın karanlığını mutlaka hatırlarsınız. benimki Küçük Denizkızı, Büyük kuzenim beni artık var olmayan bir sinemaya, Novedades'e götürdü. Beni neyin beklediğinin heyecanını hatırlıyorum.
Alfredo ve Totò, sinema tarafından birleştirildi.
En iyi arkadaşınla, ikinizin yalnız olduğu ilk filmleri de hatırlarsınız. Sen uyurken oldu. Zaten kaybolan başka bir sinemada, Peñalver. Ayrıca Paz'da seanslar ve sonrasında atıştırmalık. Ve ilk randevuyla La Vaguada'da ya da her neyse. Bir Jurassic Parkı. Ne güzel vakit geçirdik.
Sinema hafızadır. Her filmin arkasında, o anıların arkasında bir yer vardır. Çünkü o filmleri nerede gördüğümüz hala önemli. Şimdi üç aydan fazla bir süredir sinema salonuna adım atamadığımıza göre, bu her zamankinden daha önemli. Onu ne kadar özlediğimizi keşfettik. Akışa en çok aşık olanlar bile inkar edemez bir odada (kapalı veya açık havada), büyük ekranda film izlemenin değeri. Bileti satın alın, atanan ve seçilen koltuğa oturun (bazılarımızın tercihleri çok net, neredeyse takıntılı), ışıkların sönmesini bekleyin ve ilk görüntüleri, Universal logosunu, Fox logosunu görün... Yansıyan ışık yüzümüzde ve bizi çevreleyen seste.
Sinemaya gitmek, dışarıda sizi bekleyen her şeyi gerçekten unutmaktır. Kendini ekrana bırakmak ve cep telefonunu, günün işini, gelecek akşam yemeğini düşünmemektir. Bir filmde kalabilmek ve yaşayabilmek bir buçuk ya da iki saat ve bazen daha da fazla dakika olmasını dileyerek İtalya'da daha da uzun süre kalmak. Beni Adınla Çağır, Tarantino'nun Los Angeles'ında, Galiçya'nın Ne yanıyor...
O sihirli makine.
Tüm bu dünyaları yaşamak ve insanlarla çevrili bilinen yerlere ve bilinmeyen manzaralara seyahat etmek. Dolu bir sinemanın samimiyeti eşsiz bir deneyimdir. Bu bir birliktelik, birlik deneyimidir. Paylaşmak. Bu odanın büyüsünün bir parçası. Sinema salonları her zaman kasabalarda, mahallelerde buluşma yerleri. Tornatore'nin Cinema Paradiso'da söylediği gibi. Kahkahaların ve gözyaşlarının buluşma yerleri. İç çekişlerden ve ağlamalardan. Tüm bunları yabancılarla paylaşmak bir şekilde bizi onlara bağladı. Hepsi büyük bir gülümsemeyle, gözlerinde hala yaşlarla, coşkulu bir şekilde odadan çıkarlar.
Nostalji olmadan, hevesle ve güvenle (çünkü hepsi tiyatrolar yeniden açılıyor mümkün olan en yüksek güvenlik önlemleriyle), O buluşmaya, o kavuşmaya, birleşmeye çok ihtiyacımız var.
Sinema birliktir, karşılaşmadır, birliktir.
Sinemaya dönmek yeniden hayal kurmaktır, yine seyahat etmektir. Haydi sinemaya dönelim, hayal kuralım, seyahat edelim.